Self-Harmed

Chapter 2

Alleen's POV

Σήμερα στη λογοτεχνία ο κύριος Smith μας ανακοίνωσε πως θα μελετούσαμε Shakespear. Θα εξετάζαμε την τραγική σκηνή που η Οφηλία αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή της. Στο τέλος της ανάγνωσης του αποσπάσματος ένιωσα βαθιά συγκίνηση από αυτούς τους μοναδικούς στίχους.

"Παιδιά θέλω να συζητήσουμε για την αυτοκτονία της νεαράς. Πιστεύετε πως ήταν αναπόφευκτη ή θα μπορούσε να συνεχίσει την ζωή της χωρίς την αγάπη του Άμλετ;" το ερώτημα άγγιξε τις ευαίσθητες χορδές μου και φυσικά ήμουν η πρώτη που πήρα τον λόγο.

"Θεωρώ πως η αυτοκτονία δεν είναι λύση. Όλοι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη ζωή τους, όμως προσπαθούν σκληρά, αγωνίζονται για να τις ξεπεράσουν." έκανα μια μικρή παύση.
"Εννοώ πως αν η Οφηλία είχε αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στον εαυτό της θα μπορούσε να συνεχίσει την ζωή της. Ίσως παντρευόταν τον πρίγκιπα που της προξένευαν." ολοκλήρωσα τον λόγο μου.

"Βλακίες. Έχεις μπει σε κανένα σάιτ με quotes και τα λες αυτά;" ο Harry αντεπιτέθηκε από το πουθενά αφήνοντας όλους μες στην τάξη έκπληκτους με τον αναιδή και απότομο τρόπο του.

"Styles, θες να πάρεις τον λόγο;" τον ρώτησε ο κύριος Smith κι εκείνος συγκατάνευσε.
"Μου αρέσει να γίνονται διάλογοι, αλλά να είσαι ευγενικός." τον επέπληξε.

"Alleen σε ποιον κόσμο ζεις; Ο κόσμος δεν αυτοκτονεί επειδή δεν του έκατσε ένας γκόμενος ή μία γκόμενα. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που υποφέρουν από ανίατες αρρώστιες σε τελικό στάδιο και επιλέγουν να σκοτωθούν. Το κάνουν για να μην ταλαιπωρηθούν, αλλά και για να μην κουράζουν τον περίγυρώ τους. Γονείς δεν έχουν ένα στοιχειώδες εισόδημα προκειμένου να εξασφαλίσουν τροφή στα παιδιά τους. Αυτοκτονούν κι εκείνα τα αναλαμβάνει η πρόνοια. Αν δεν έχεις πλήρη επίγνωση της εικόνας του κόσμου, μην μιλάς. Και όχι, η αυτοκτονία δεν είναι πράξη δηλείας. Εγωισμού ίσως, δηλείας και αδυναμίας όχι πάντως!" όλη η τάξη είχε μείνει άφωνη με το παραλήρημά του, μαζί τους κι εγώ. Χτύπησε το χέρι του με πάταγο στο θρανίο κι έπειτα, σταύρωσε τα χέρια του στήθος.

"Alleen έχεις να προσθέσεις οτιδήποτε σε αυτό που είπε ο συμμαθητής σου;"

"Όχι κύριε καθηγητά." έκατσα στην καρέκλα μου σιωπηλά, χωρίς να βγάλω λαχνα για το υπόλοιπο της ώρας.

Οι υπόλοιπες ώρες κύλισαν γρήγορα και επέστρεψα στο σπίτι. Η μητέρα μου ήταν στην δουλειά ως συνήθως και ο Miles συμπεριφερόταν σα να μην υπάρχω. Εντάξει, δεν ήταν κάτι που με παραξένευε.