Carpe Diem 2 {N.H}

Chapter Twelve

Hee liefies❤️
Bc its my 16th birthday 2 delen vandaag. Enjoy❤️💕

☘️Niall☘️

Samen zitten we op de bank. Mijn arm stevig om het meisje geslagen van wie ik het meest houd. Haar hoofd ligt op mijn schouder. Ik heb meer aandacht voor haar dan voor de film die zich op de tv afspeelt. Met mijn vingers strijk ik door haar blonde lokken. Er is een donkere uitgroei te zien wat me laat glimlachen.

"Babygirl," fluister ik. "Hm-Hm," mompelt ze en knuffelt zich verder tegen me aan. "Ik heb je gemis," mompel ik met mijn neus in haar haren. "Ik jou ook," fluistert ze terug maar kruipt wel verder bij me vandaan. Vervolgens staat ze op en rekt zich uit.

"Ik ga terug naar huis," glimlacht ze. Ik voel hoe het bloed zich sneller door mijn aderen pompt. Hoe de adrenaline hoger word. Ik adem diep in door mijn neus en blaas de lucht uit door mijn lippen. "Okay," antwoord ik uiteindelijk.

Ik sta op en loop met haar mee tot de voordeur. Ik zie hoe ze dieper in haar sweater weg kruipt, het teken dat ze het koud heeft. "Wil je een trui van mij baby?" Ze schud haar hoofd. "Is niet nodig," ik draai me om en loop naar boven om mijn zwart grijze Adidas trui te halen. Terug beneden help ik haar met omkleden.

Niet omdat ze het niet zelf kan, gewoon zodat ik haar zachte babyhuid kan voelen die ik zo heb gemist. "Thank You Ni," ik glimlach en druk een kus op haar voorhoofd. "Geen dank," ze opent de voordeur. Beiden zien we dat de witte sneeuwdeken op de weg hoger is geworden.

"Uhm," mompelt ze en trekt haar paardenstaart aan. "Okay, ik kan dit wel." Als ze naar buiten wil stappen houd ik haar tegen en sluit de deur. "Ik heb liever niet dat je zo gaat rijden," ze knikt begrijpelijk. "Je mag hier slapen. Als je dat wil?" Ze knikt langzaam.

"Uhm ja, dat is goed." Ze glimlacht even en loopt dan langs me af naar de huiskamer waar ze zichzelf comfortabel  maakt in de bank. "Babe kom, we zijn niet uit elkaar." Dat brengt me bij het idee dat ik haar ketting en trouwring nog heb. "Je hebt gelijk," zucht ze. "Maar ik weet niet hoe ik me moet gedragen," ik glimlach en til haar uit de bank.

"Gedraag je als Puck. Als mijn meisje, mijn toekomstige vrouw en Princess," ik weet dat ze bloost zonder dat ik haar kan zien. Boven zet ik haar op bed. Ze doet haar broek uit en kruipt onder de deken. Ik ga naast haar liggen nadat ik me heb omgekleed in een simpel basic zwart T-shirt.

"Niall?" Ze gaat recht zitten en knipt het nachtlampje aan. "Hm-Hm?" Ze zucht, starend naar de woorden Carpe Diem die tegen de muur aan hangen.

"Weet je nog?" Mompelt ze. Ik kijk haar aan en knik. "Carpe Diem," fluister ik. Ze knikt. "Dat is wat jij mij hebt geleerd. En nu is het aan mij om jou hetzelfde te leren. Opnieuw," ik zucht. "Carpe Diem,"

-/

De volgende ochtend word ik wakker zonder Puck naast me. Op haar kussen ligt een briefje waarin staat dat ze naar voetbal is en daarna naar huis gaat. Met een zucht sleep ik mezelf uit bed. In een langzaam tempo kleed ik me aan in een zwart broek met een zwarte trui. Ik besluit er een witte blouse onder aan te doen zodat het er nog degelijk uit ziet voor op het kantoor.

Daaronder trek ik mijn witte Adidas schoenen die Puck zo leuk vind. Als ik aan haar denk krijg ik een glimlach op mijn gezicht. Ik ren de trap af naar beneden waar ik mijn jas aan trek en het huis verlaat. De sneeuwdeken is nog groter dan gisteravond.

Als ik langs de voetbalvelden loop omweg naar kantoor zie ik Puck aan de kantlijn staan. Ze schreeuwt van alles wat ik hier niet kan verstaan. Als ze me ziet laat ze Louis, die blijkbaar mee training geeft, het over nemen. Ze komt naar me toe gerend.

Onbewust bal ik mijn handen tot vuisten. "Hey Ni," glimlacht ze. "Hey kleine," ik geef haar een kus op haar wang. "Heb je zin om straks samen te lunchen?" Ze friemelt aan haar leren armband. "Met jou altijd," ik geef haar een kleine kus op haar lippen.

"Tot straks Ni," "Tot straks Babygirl," ik kijk haar na tot dat ze terug is op het veld. Ik loop verder naar het kantoor, zoals gewoonlijk zit Joyce achter de balie. "Goodmorning," ik glimlach lichtjes naar haar. "Goodmorning,"

-/

Wanneer mijn telefoon in de middag afgaat zucht ik. Verveeld graai ik naar het glazen ding in mijn broekzak en neem zonder te kijken op.

"Niall Horan?" Ik hoor Puck giechelen. Een glimlach vormt zich om mijn lippen.

"Goede middag meneer Horan, ik moet u helaas slecht nieuws brengen," mijn hart raced in mijn borstkast wanneer ze die zin uitspreekt.

"Wie moet ik in elkaar rammelen?" Ze lacht en opent de deur van mijn kantoor. Mijn mond valt open, ik staar naar het schermpje van mijn IPhone en vervolgens terug naar mijn vriendinnetje.

"Holy shit." Brom ik. Ze draagt een zwarte strakke kokerrok met een witte blouse waarvan de laatste twee knoopjes open staan. Daaronder draagt ze pumps, mat zwart pumps. "Ah mevrouw Lancaster, ik zie dat u meneer Horan op de hoogte wilde stellen van de vergadering,"

Ze draait zich om waardoor haar blonde lokken over een kant van haar schouders zwiepen. Ik knijp in het bureaublad. Haar kont komt goed uit in die rok. "Dat is waar meneer," zonder dat ik haar gezicht zie weet ik dat ze glimlacht.

"Ik zie u zo beneden Juffrouw," ze knikt beleefd, draait zich terug om en gooit de deur van het kantoor achter zich in het slot. Alsof deze kleding nog geen marteling waren, loopt ze langzaam naar me toe en gaat op de punt van het bureau zitten met haar benen over elkaar geslagen.

"Je zou dit toch eens moeten mislopen," ze tikt speels tegen haar wang terwijl ze haar stem hees laat klinken. "Verbeeld je even, Niall James Horan." Ik slik. Ze staat op en praat verder. "Een meisje, van eenentwintig, zo alleen over straat. Niet wetend en niet voorbereid over wat er kan gebeuren," ze kwelt me. Straft me.

Ze laat me inbeelden dat zij daar loopt. "Langs een steegje. Oops" ze slaat een hand voor haar mond. "Zo naïef. Zo kwetsbaar. Zo dom. En dat allemaal door een jongen, die haar wegstuurden," ik bal mijn vuisten terwijl het bloed opnieuw door mijn oren suist. "Ik zie je beneden," met een haarzwaai verlaat ze het kantoor.

Resoluut sta ik op en ren achter haar aan. Zelfs op die dingen is ze nog sneller. Onderweg word er van alles in haar handen geduwd door zowel mannelijke als vrouwelijke collega's. Ze loopt de wc's binnen. Met gebalde vuisten blijf ik voor de deur staan, wachtend tot ze terug komt.

"Bedankt Joyce," ik hoor haar lach duidelijk. Ze opent de deur en glimlacht naar me.

"Nee, nee. Ik zal er zijn," ze grinnikt en het valt me nu pas op dat ze een zwarte skinny aan heeft met de zwart grijze Adidas trui die van mij is.

"Of ik het overlegd heb? Wat denk je zelf," fronsend pak ik haar bij haar pols en trek haar zo naar me toe.

"Wacht even," ze glimlacht en kijkt me aan. "Jij kleine duivel," sis ik. Ze vormt een mooie O met haar lippen. "Je houd van me," ik grijns lichtjes. "Ik heb je nooit gezegd dat ik dat niet deed," ze lacht zachtjes.

"Hmhm," ik sluit mijn arm om haar middel en trek haar dichter tegen me aan. Ik buig naar haar oor toe waar ik zachtjes aan knabbel voordat ik met mijn lippen tegen haar oor fluister dat ik van haar hou.

-/

Never give up.
Trying to do what you really want to do.
Where there is love and inspiration,
You can not go wrong.