Onzichtbaar (Voltooid)

1

Ik word wakker. Ik strek me uit en voel dat ik niet in mijn bed lig. Ik voel dat er iets tegen mijn lichaam aan kietelt. Ik open mijn ogen langzaam. Na een paar keer knipperen ben ik gewend aan het felle licht van de zon. Ik kijk om me heen. Een grasveld? De eerste vraag die door mijn hoofd gaat is, waar ben ik? Ik zie een rugzak naast me liggen en kijk erin. Er zit een schrift en een pen in. That's it. Niet meer, niet minder. Ik sta op met de rugzak op mijn rug. In de verte zie ik iets bewegen. Laat ik daar maar naar toe gaan. Wat moet ik anders doen? Ik loop er naar toe en het lijkt wel eeuwen te duren. Ondertussen kijk ik om me heen, want waar ben ik? Wie ben ik? En wat doe ik hier?

Uit het niets hoor ik het geblaf van een hond dat op mij af komt rennen. ''Hey hondje! Waar is je baasje?'' zei ik vrolijk tegen de hond die heen en weer aan het rennen was. Hopelijk is het baasje vlak bij. Ik kijk om me heen, maar zie niemand. ''Hallo?'' Geen antwoord. Ik loop naar de hond toe om het te aaien. ''Dag lieverd! Kom eens hier!'' roep ik maar de hond reageert niet en kijkt strak naar de andere kant. Ik volg zijn ogen en zie daar een oude man staan dat er uit ziet als een boer. "Oh gelukkig! ' zucht ik. ''Hallo meneer!'' zwaai ik opgelucht naar de man. Maar daar komt ook geen reactie vandaan. Ik loop dichter naar de man toe. ''Kunt u mij horen?'' de man loopt gewoon door. Erg onbeschoft. Ik volg de man en tik hem op de rug aan, maar het lijkt alsof hij niks voelt.

Wat is dit?

Ik kijk de richting waar we naar toe lopen. Ik zie een huisje staan wat bij de boerderij hoort neem ik aan. De man loopt naar binnen en laat de deur openstaan. Voor mij? dacht ik. Maar het was gewoon voor de hond. Ik glipte toch nog net naar binnen. Ik kijk om me heen en zie allemaal foto's. Een paar foto's vallen mij erg op. De foto's van een jongen van een jaar of 20. Ik moet wel even zeggen, een erg knappe jongen.

Ik loop naar de keuken waar de man ook is. Hij pakt een kop koffie en gaat zitten op zijn stoel. Ik zie hem een foto pakken van een oude vrouw, ik denk zijn vrouw. Hij houdt het goed vast en stopt het tegen zijn lippen en laat het zakken naar zijn hart. De tranen beginnen te springen. Hij is aan het huilen en ik weet niet waarom. Ik weet niet of ik moet helpen, of hoe ik kan helpen. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik weet niets. Helemaal niets.