Onzichtbaar (Voltooid)

4

De rest van de avond hadden Louis en ik niet meer over de dood gepraat. We hebben het meer gezellig gehad. En damnn hij is zo knap en hij heeft ook nog eens een goed innerlijk. Als ik net als dat meisje nog zou kunnen leven zou ik hem zonder twijfel op een date vragen. Tenminste als hij op mijn geslacht valt...

"Hey Louis." Louis keek op van de film die we samen aan het kijken zijn.

"Hmm?"

"Laat maar..." straks denkt hij dat ik hem ga verkrachten of iets! Wacht, kan ik hem eigenlijk aanraken?

"Kan ik je aanraken..? Ik bedoel ga ik niet door je heen ofzo?"

"Je kan me gewoon aanraken. Ik voel het alleen als ik het wil dat je me aanraakt. Hoezo?"

"Gewoon.. Vroeg ik me af." Hij knikte en keek weer naar het scherm en ik keek mee naar de film Bambi. Hij zei dat het een geweldige film van Disney is. Wat dat ook mag zijn. Maar ik dacht aan een menselijke film. Geen tekenfilm. Het was wel lief. Hertjes, stinkdiertjes en konijnen die verliefd worden. Helaas zijn dit dan wel allemaal meiden die op mannen vallen.

"Louis? Heb jij iets tegen mensen die bi of homo zijn?" Hij schiet in de lach.

"Goeie!" Zegt hij lachend. "Goeie!" Ik weet niet waarom hij lacht maar lach onzeker met hem mee.

Nadat de film was afgelopen ging hij naar beneden om nog even met zijn zusje en opa te zijn. Ik lag nog op zijn bed na te denken over leven, dood en liefde.

Deprimerend hè? Tja, zo is het leven eenmaal. Of de dood. Dat moet ik nog uitzoeken.

Toen Louis weer boven kwam zei hij niks en begon gelijk zich om te kleden in mijn bij zijn. Shit, waarom Louis? Waarom?

Hij had alleen nog zijn boxershort aan en ging in bed naast me liggen. Hij pakte zijn mobiel en typte iets en liet het aan mij zien.
Kan niet praten Lottie is ook boven en geloof me die hoort alles.

Ik knikte en ging dichter bij hem liggen. Hij typte weer wat in.
Gekkie, jij kan wel gewoon praten, ze hoort of ziet je toch niet.

"Ohja... hihi." Lachte ik naar hem en kreeg een glimlach terug. "Gekkie?" Vroeg ik en hij bloosde een beetje en begon weer te typen.
Ik ga slapen ben erg moe en we hebben morgen een drukke dag

Ik knikte en hij legde zijn mobiel weg en sloot zijn ogen en keerde daarna zijn rug naar mij.

Ik keek omhoog en begon weer na te denken. Kan ik eigenlijk als geest, of wat ik dan ook mag zijn, slapen?

"Louis?"

"Hmmmpf?" Kreunde hij.

"Kan ik als geest slapen."

"Ja, en doe dat ook aub." Fluisterde hij terug.

"Tegen wie heb je het!?" Hoorde we Lottie schreeuwen vanuit de kamer tegenover ons.

"Niemand." Kreunde Louis terug. Louis draaide zich om en keek naar mij. Ik keek terug. Wauw, hij heeft echt mooie oceaan blauwe ogen. Zo prachtig als de meest doorschijnende oceaan. Gewoon wauw. We keken elkaar een paar minuten aan voordat hij zijn ogen weer sloot en ik de mijne.

De volgende ochtend werd ik wakker van de warmte. Ik opende mijn ogen na een paar keer knipperen. Ik moest even nadenken voordat ik weet weer waar ik ben en wat er gisteren allemaal is gebeurd. Ik voel iets zwaars op mijn borst en kijk ernaar en zie daar een goddelijk slapend lichaam op, oftewel Louis. Hij ligt heerlijk met zijn armen om mij heen en zijn hoofd op mijn borst. Daar komt dus de lekkere warmte vandaan. Ik zou zo wel de hele dag willen liggen zo lekker warm is dit. Ik sluit mijn ogen weer en sla mijn armen om hem heen en val weer in een diepe slaap.

"Louisssss!! Opstaan!" Ik schrik wakker van het geschreeuw van Lottie. Ik kijk naar Louis en hij ligt nog hetzelfde. Nog steeds te slapen.

"Lou, je zusje is er." Fluister ik hem in zijn oor.

"Hmmmpf? Wat nou weer?" Kreunt hij en knuffelt mij harder en dichterbij.

"Gast, ben je nog aan het dromen? Ewww! Ik wil niet bij je zijn terwijl je een natte droom hebt! Wacht, wie is het?" Hierbij opent Louis gelijk zijn ogen en kijkt mij aan en gaat gelijk recht zitten. Ben ik zo erg?

"Uhmm niemand? Gewoon.. ja. Wat is er?"

"Vertel me zo maar alles over de gelukkige. Maar het ontbijt is klaar." En daarmee loopt ze de kamer weer uit.

"Zo... wat was dat?" Zeg ik lachend.

"Wat was wat?"

"De ewww natte droommm." Zeg ik op hetzelfde stemmetje na en hij moet ervan lachen.

"Tja.. moet je bij haar zijn. Maar uhmm sorry dat ik uhh het zo ongemakkelijk maakte." Fluistert hij een beetje nerveus.

"Ongemakkelijk? Maakt niet uit." Zeg ik terug alsof het niks was, maar eigenlijk vond ik het heel fijn hem zo dichtbij te hebben. Het was heerlijk en echt het tegenovergestelde van ongemakkelijk. Oh God, ik ben echt eng.

"Maar je moet opstaan, het ontbijt is klaar." Knipoogde ik naar hem en hij knikte en stond op en trok een pyjama aan en liep naar de deur.

"Ben zo terug. Je mag nog blijven slapen als je wilt." Zei hij voordat hij de deur uit liep.

Ik ging direct daarna het bed uit. De warmte was gelijk weg. Vreemd eigenlijk dat ik een geest ben maar wel kan voelen. Ik kan niet eens door de muur heen gaan terwijl je dat wel zou verwachten. Ik liep naar beneden nadat ik mijn haar weer een beetje goed had gedaan. Ik loop de keuken in en zie ze alle drie in stilte zitten te eten.

"Opa? Hoe gaat het?" Vroeg Louis bezorgt. Ik keek naar zijn opa en zag inderdaad dat het niet zo goed gaat. Misschien moet ik vertellen wat ik gisteren heb gezien.

"Het gaat goed hoor jongen. Dankje." Zegt hij met een glimlach op zijn gezicht en hij knijpt even in Louis' hand.

"Louis?" Hij kijkt op naar mij en kijkt snel naar de andere of hen iets was opgevallen.

"Ik moet je wat vertellen denk ik. Gisteren voordat jullie kwamen zat hij hier heel erg te... heel erg te huilen.." zei ik terwijl ik naast hem ging staan en zag aan hem dat ook Louis het zwaar had. Ik masseerde zijn schouders een beetje. "Is het je oma? Is ze... hoe moet ik dit zeggen? Uhmm net zoals ik?" Ik voelde hem een beetje snikken en knuffelde hem van achteren. Hij begon te huilen. Hij pakte zijn opa's hand en ook hij begon mee te huilen. Shit, wat heb ik gedaan.

"Het is goed zo jongen. Het is beter zo." Snikte de oude man. "Het is beter zo.."

"Jongens? Doe dit nou niet..." nu begint Lottie ook te snikken. "Ik mis haar zo!" Ze staat op om een groepsknuffel te hebben en dat doen ze ook.

Na een paar minuten vegen ze de tranen van elkaar weg.

"Nou. Dat is dan ook zo weer geweest. Laten we de rest van de vakantie maar gewoon gezellig doen. Dat zou ze ook zo gewild hebben." Zegt de man vrolijk. Ik kan je zeggen dat hij dit even nodig had. Eventjes huilen. Dat mag ook wel even, maakt niet uit of het een goeie reden heeft of niet. Maar samen huilen om iets is beter dan alleen.