Onzichtbaar (Voltooid)

16

Ik open mijn ogen zo snel mogelijk en spring overeind. Ik kijk om me heen en lig niet meer in hetzelfde gebouw. Alles is anders ik kijk naar de plek waar ik op lig, een bed. Het is niet zo maar een bed, het is een ziekenhuis bed. Ik kijk verder en neem alles in me op. Ik lig alleen in een kamer. Helemaal alleen? Waar zijn Louis en Gemma? Zijn ze wel oké? Shit, shit, shit!

Er komt een dokter binnen gerend en hij checkt al het apparatuur. "Ongelooflijk!" Zegt hij. "Dag Harry." Hij begroet me en checkt van alles. Hij doet een lampje in mijn ogen en knijpt in mijn nagel. Hij krabbelt wat dingetjes op zijn papier en zegt dat hij mijn familie zou inlichten dat ik wakker ben en dan gaan we het pas hebben over wat er is gebeurd. Hij loopt de kamer uit en na een minuut of tien komt hij weer terug. "Ze zijn onderweg." Ik knik en hij draait zich weer om. "Meneer?" Vraag ik en hij kijkt me aan. "Is Gemma Styles oké?" Hij denkt even na. "Uw zus bedoelt u?" Ik knik. "Ja, die is nu zeker in orde. Verder nog iets?" Ik knik en durf het bijna niet te vragen. Wat als het te erg is. Het zag er niet goed uit wat ik zag toen ik weg ging.

"En..., Louis Tomlinson? Hoe is hij?" De man kijkt mij raar aan. "Ik wist niet dat u en Louis elkaar kenden? Vraag het hem zelf maar hij komt zo met wat medicijnen langs." De dokter loopt de kamer weer uit. Maar wat bedoelde hij met de medicijnen? Werkt Louis nu in het ziekenhuis? Het zal allemaal wel. Ik sluit mijn ogen even en open ze weer als de deur open gaat.

Gemma en mijn moeder komen maar binnen gelopen. Mijn moeder in tranen en Gemma met een open mond. "Hee." Zei ik zwak en ze kwamen naast me zitten na een dikke knuffel te hebben gegeven. "Gaat iemand me nog uitleggen wat er is gebeurd?" Vraag ik zwakjes. En Gemma knikt. "Het was.. het was een ongeluk Harry. Het spijt me!" Ze begint hard te huilen, terwijl mijn moeder Gemma zit te troosten lig ik hier heel droog in het bed. "Gemma heeft iets doms gedaan..." zegt ze terwijl ze over de rug van mijn zus wrijft. "Nee mam.. laat mij het maar vertellen." Zegt ze, als ze weer is bijgekomen. Mijn moeder loopt de kamer uit. Gemma pakt mijn hand. Ik voel haar klammerige en trillende handen mijn vingers aanraken. "Gem, het maakt niet uit wat je hebt gedaan. Ik vergeef je." Ze schudt haar hoofd. "Ik heb je aangereden." Het wordt stil.

Wanneer vraag ik me af. Het laatste wat ik me kan herinneren is dat ik mijn lichaam aan raak. Wanneer waren we buiten? Heeft ze me aangereden met opzet? "Wat is er gebeurt?" Vraag ik zachtjes. "Het ging per ongeluk... echt waar. Dit is niet wat ik wilde. Jonathan had het net uitgemaakt en ik reageerde me af op jouw! Waarom?" Ze begint te trillen en huilen. Ik geef haar een knuffel. "Gem, het geeft niet. Het is gebeurd. Klaar. Maar... wie is Jonathan?" Ze stopt met huilen en neemt de woorden in haar op. "Hoe bedoel je?" Ik haal mijn schouders op. "Kun je je niks herinneren?" Ik schudt langzaam mijn hoofd. "Wat is het laatste wat je kan herinneren?" Ik bijt even op mijn lip. "Dat jij, ik en Louis het gebouw op Elm Street in gingen en dat ik mijn lichaam vond." Gemma begint mij raar aan te kijken. "Waar heb je het over? Louis? En wanneer zijn wij in die gevaarlijke buurt geweest?" Ze staat langzaam op en ondertussen komt mijn moeder weer naar binnen met drie kopjes thee. "Hoe gaat het allemaal?" Gemma veegt haar tranen weg en fluistert wat in mijn moeders oor. Mijn moeder slaat haar hand voor haar mond en loopt, meer rent, de kamer uit. "Maak je maar geen zorgen." Zegt Gemma. "De dokter komt zo testjes afleggen en we zien het dan allemaal verder."

De testen zijn afgelegd en alles kan ik nog goed. Op één ding na, mijn herinneringen ophalen. Wat erg vervelend is. Maar voor een nieuwe start zorgt. Mijn moeder en zus hebben uitgelegd dat de dingen die ik mij kan 'herinneren' zijn nep. En Louis bestaat niet... Jammer maar ik kan er niks aan doen. Ik zou geen medicijnen krijgen. Alleen zou er nog iemand langskomen die deze drie lange maanden voor mij heeft gezorgd terwijl hij stage liep. Ik hoor een zacht klopje op de deur. "Binnen!" Roep ik. Ik zit helemaal alleen in de kamer. Vanmiddag mag ik terug naar huis. Ook al weet ik niet hoe thuis eruitziet. De deur gaat langzaam open.

"Goedemorgen..." zegt iemand terwijl diegene met zijn rug naar mij staat. Even stopt mijn hart. Dat klonk als de stem van Louis. Maar dat kan niet. Louis is niet echt... Ik schud mijn hoofd. "Hoi." Zeg ik terug. En de jongen draait zich om. Er staat een jongen met kastanjebruin haar en een ongeschoren gezicht en oceaan blauwe ogen. "Louis!?" Schreeuw ik blij, maar verrast. Ik spring het bed uit en geef hem een knuffel. Voordat ik mijn lippen op die van hem druk voel ik er iets tussen. Ik doe mijn ogen open en het is zijn hand. "Wat doe je?" Vraagt de jongen als hij mij zachtjes wegduwt. "Louis?" Hij kijkt mij verbaasd aan. "Is het uit tussen ons?" Vraag ik zachtjes met een gebroken hart. "Harry? Waar heb je het over? Dit is de eerste keer dat wij elkaar in de ogen kijken?" Ik schud mijn hoofd. "Ben jij niet Louis William Tomlinson?" De jongen zet een stap naar achteren. "Hoe weet je dat?" Ik bijt op mijn lip als ik naar hem kijk. "Ik ben het, Harry Edward Tomlinson Styles. Nouja, toekomstig Tomlinson. Oftewel je verloofde." Zeg ik met hoop. Het kan niet allemaal een droom zijn geweest. En nu staat Louis voor me. Dit is onmogelijk. Hij kan me niet laten zitten. Hij heeft mijzelf gevraagd. Ik zei ja. Louis kijkt me raar aan, en vraagt me waar dit allemaal over gaat. Ik slik voorzichtig en begin hem het hele verhaal te vertellen. Ondertussen verteld hij dat sommige dingen wel kloppen en dat hij die aan mij had verteld terwijl hij mij hielp. Hij zei dat hij mij een bijzonder persoon vond. Hij vond mij net Doornroosje en zelfs Sneeuwwitje. Hij vroeg mij op een date om mij te leren kennen. En voor mij een nieuwe start. Ik ga nog een keer voor hem vallen. Misschien wel harder dan eerst. Maar eerst dit stomme ziekenhuis uit.

Louis heeft mij, weer, ten huwelijk gevraagd nadat we een hele tijd hebben gedatet en een relatie hebben gehad. Het was tijd voor de volgende stap die we al een keer hadden gezet. Hij vertelde mij later dat hij precies hetzelfde had gedroomd. Maar hij zei dat hij wist dat het een droom was. En toen ik wakker werd en hem voor het eerst zag geloofde hij het niet en was hij erg overvallen met het gedoe eromheen. We hebben een hele mooie bruiloft gehad en zijn gelukkig getrouwd.