Onzichtbaar (Voltooid)

10

Toen ik weer terug naar binnen kwam deed ik, zoals hij zei, alsof er niks was gebeurt. Het doet pijn om te doen alsof. Het is ook een stuk ongemakkelijker dan eerst.

Op dit moment zit ik op het bed en hij aan zijn bureau. Zoals ik al zei, ongemakkelijk! We hebben elkaar niks te vertellen. Het is net alsof je ruzie hebt gehad met je ouders en je ze negeert. Maar als je het negeren zat bent weet je niet wat je moet zeggen. Met andere woorden het is erg awkward. Als dit allemaal niet was gebeurt zouden we nu half knuffelend in die stoel hebben gezeten...

"Louis?" Hij kijkt op van zijn bureau zonder wat te zeggen. "Gaan we nog het kenteken opzoeken?" Hij knikt en pakt zijn laptop met geen emotie op zijn gezicht. Ik zucht en merk dat Louis het heeft gehoord en hij zucht ook.

Ik pak een papiertje schrijf het kenteken op en leg het op het bureau. Ik kom achter hem staan en ik zie aan hem dat dit ook erg ongemakkelijk is voor hem. Ik kom naast hem zitten en sla mijn arm om hem heen. Net zoals ik het deed voor de chaos. Hij gaat helemaal recht op zitten zodat mijn arm eraf valt... Ik leg mijn armen op mijn benen en kijk naar buiten.

Ben ik dan zo erg?
Wat heb ik eigenlijk fout gedaan?
Het is maar even, hij is straks vast weer de oude. Tenminste dat hoop ik.

Mijn gedachten gaan alle kanten op totdat ik iemand op mijn rug voel tikken. Ik denk niet eens, wie zou dat zijn? Nee, het kan maar één iemand zijn, Louis. Ik ben namelijk dood. En er is niks meer te doen met mij. Ik leef niet meer.

Ik draai me om en kijk hem aan. "Ik heb het adres gevonden. Het ligt niet vlakbij. Het is zo'n 15 uur rijden." Ik zucht, want hij zou nooit meer met mij een reis maken van 15 uur. "Hé, niet getreurd... Ik heb een rijbewijs." Zegt hij met een glimlach tegen mij. "Morgen? Zullen we morgen gaan?" Ik kijk hem verbaasd aan. Zou hij dat echt voor me doen? Ik knik meteen en spring op om hem te knuffelen. Maar hij knuffelt niet terug. O ja. Het is niet zo goed tussen ons... Ik stap naar achteren en mompel een sorry. Waarom ben ik zo lomp en ongemakkelijk?

''Ik ga maar eens naar beneden en zeg dat ik even een.. uhh.. een uitje ga maken morgen...'' ik knik en hij staat op uit zijn stoel en loopt naar beneden. Ik pak snel mijn tas en dagboek weer.

Dear diary,
het is erg ongemakkelijk tussen Louis en ik geworden. Hij heeft net het adres gevonden van Gemma. Tenminste dat denken we. We gaan er morgen naar toe, het is wel een reis van 15 uur. Hopelijk wordt het dan minder ongemakkelijk, en juist gezellig zoals hiervoor. Maar Louis komt zo weer naar boven dus stop ik voor nu even met schrijven, in ieder geval dit is een beter stukje tekst dan het vorige stukje dat ik vandaag hierin heb geschreven. Een beter einde van de dag. Morgen ga ik op reis en ik neem mee.... Louis.
Tot de volgende dag. H