Onzichtbaar (Voltooid)

13

Als we eindelijk in de stad aankomen zegt Louis ineens, "Hé, ik ben hier eerder geweest...." Ik kijk hem vol hoop aan. "Volgens mij ben ik met een vriend van mij hier wel eens op vakantie geweest."

"Moet ik jaloers zijn?" Lach ik naar hem. Hij schud zijn hoofd en bloost een beetje. Als we doorrijden naar het huis van Gemma kijk ik een beetje rond.

"Hazz.. we zijn er.." Ik knik.

"Wat ga je zeggen?" Hij zucht en kijkt mij vragend aan. Ik haal mijn schouders op. "Bel gewoon aan en ik sta erbij. Vertel gewoon de dingen van hoe ik ben enzo. Dan geloven ze je misschien wel." Hij knikt en haalt diep adem.

"Ik wordt altijd nerveus van deze dingen." Zegt hij als hij de auto parkeert. Als ik de auto uitstap en het huis zie val ik neer op de grond.

Het laatste wat ik voelde was een prik en toen viel ik in een diepe slaap. Na een hele tijd begin ik wakker te worden. Ik kijk om me heen en zie een jongen voor me staan. "Jezus, jij kan ook niet tegen een klein prikje hè. Hier neem een hap. Anders ga je dood." Zegt hij agressief.

"Ik hoef jullie eten niet. Ik ga liever dood." Zeg ik terug.

"Ja tuurlijk. Neem een verdomde hap. Ik wil geen doden hier!" Hij propt het eten in mijn mond en ik eet het op. "Zie je. Zo moeilijk is het niet." Hij loopt weg en er komt iemand anders.

"Heey, gaat 't al wat beter?" Vraagt de jongen met bruin haar. Ik dacht even dat hij bezorgt om me was maar hij gaf me al snel een spuit in mijn arm. Voordat mijn ogen dichtvallen zie ik dat de jongen me met medelijden aankijkt.

"Harry! Oh mijn God... Harry!?" Hoor ik iemand schreeuwen voordat ik mijn ogen open en wordt begroet door Louis die me in zijn armen heeft. "Wat gebeurde er? We staan hier al zo'n 10 minuten..."

"Een herinnering..." Hij knikt en geeft me een kus op mijn wang.

"Ik dacht dat ik je kwijt was... "

"Louis, ik laat jou nooit meer alleen." Knipoog ik naar hem.

Ineens horen we voetstappen. Louis kijkt de andere kant op en volgt met zijn ogen het persoon. Ik blijf met mijn hoofd tegen hem aan.

"Uhhm.. oké?" Hoor ik het persoon tegen zichzelf zeggen. Waarom, dacht ik, maar ze kan me natuurlijk niet zien en denkt dat Louis de lucht omarmd. Arme Louis. Ik draai me om, om te kijken wie het is. Ik zie een meisje haar auto ingaan. Maar als ik wat beter kijk zie ik wie het is. Gemma!

"Gemma! Louis dat is Gemma!" Schreeuw ik. We staan allebei op en lopen naar haar toe.

"Hey Gemma."

"Uhmm, en jij bent?"

"Louis. Louis Tomlinson." Zegt Louis als hij haar hand schudt. Ze kijkt hem met rare ogen aan.

"Nou, Louis, het spijt me maar ik kan nu even niet praten. Ik moet gaan zoals je ziet." Zegt ze als ze haar deur dicht gooit. Haar raampje staat open dus Louis zegt nog wat.

"Ik wil je spreken. Over Harry." Ze stopt met bewegen. Ze kijkt hem strak aan.

"Ben jij een vriend van hem geweest?" Vraagt ze.

"Soort van..." zegt hij als hij bloost.

"En waarom zou ik dat geloven?"

"Omdat je me alles kan vragen over hem. Ik weet alles over hem. En weet precies hoe hij eruit ziet!" Bloost hij als hij beseft wat hij zei. Ze heeft het blozen door en kijkt hem raar aan. Dan vormt haar mond een o vorm.