Artık dayanamıyorum! Bu saçmalığı ne kadar sürdürebileceğimi bilemiyorum..Ölmeyi bir kez daha düşünüyorum ama olmuyor, bir kez daha acı çekmeye devam ediyorum.Çok fazla yol ayrımı var zihnimde her girdiğim yol daha karışık her seferinde kayboluyorum, daha fazla yoruluyorum, bitiyorum ve tükeniyorum. Her seferinde üstesinden geleceğim diyerek başladığım yolda yaralanarak tekrar dönüyorum. Hayat bana karşı neden bukadar acımasız ve ihtiyatsızdı ki? Elimde olmayan bir zihne sahip olduğum için mi?
İnsanların yardımına ihtiyacım varken neden bana yardım etmek varken dışlayıp etiketlendiriyorlardı? Onlardan farklı olduğumu düşündüklerinden kaynaklı mıydı? Yoksa onlara istedikleri gibi davranmadığımdan dolayı mı!
Oysaki insanlara istedikleri gibi yaklaşıp onların istediği şekilde bir birey olunca her şey ne kadar normal.Oysaki sadece sizin için normal. Bir insan doğasından farklı davranmak zorunda değil! Özellikle de sadece siz istiyorsunuz diye.Artık insanları değiştirmek yerine öyle kabul etmek belki de büyük bir değişime yol açacaktır. Zaten her insan standart olsaydı ne olacaktı ki? Veya ben bipolar olmayıp sizin gibi sakin olabilseydim kafama gelen her fikri yapmasaydım. Herşeyi standartlarda yaşasaydım ne değişecekti bu farkındalıkları fark edebilecekmiydik?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Zihnim Bipolar
Non-FictionHayattan nefret edip intihar eden mi suçlu? Hayatı ciddiye almayıp kafasına göre davranan mı suçlu? Zihnimdeki hangi ses gerçek? Kafayı yemek üzereyim ve bana yardım eden kimse yok. Tek kaçacak yerim yazıların arası. Size zihnimi açtım beni an...
