Bir kez daha kaybettim hayatta. Benim için sevmek zordu.Değer vermek, mutlu olmak zordu.Bilmiyorum bunu kendi kendime mi yaptım? Yoksa bunlar benim cezam mıydı?Sevmek, aşık olmak benim hakkım değildi.
Benim öyle bir lüksüm yok. Neden mi; ben aşık olursam kendimden vazgeçerim. Tek gerçekliğim sevdiğim kişi olur ve bunu durduramam boş veremem... O aşık olduğum insan benimle istese de kalamaz. Zıvanadan çıktığım anda benden uzaklaşır peki sonra ne olur?Boşluğa düşerim, kaholurum ve hayattan koparım belli mi olur belki de hayatıma son veririm.Ne kadar basit bir olay gibi gözüküyor degil mi? Sevgilinizin sizi bırakması, nasıl olsa unutursunuz!-Hayır.Benim gibi bir zihne sahipseniz unutamazsınız.Beyninizin en uç noktasına kadar her an intiharı düşünürsünüz. Hayattan zevk alamaz, onu düşünmeden edemezsiniz.Sevdiğiniz her şeyden vazgeçersiniz sırf onu daha fazla düşünmek için. Hayatınızı durdurursunuz, yapmanız gereken şeyleri yapmazsınız ve bir gün gelir öyle bir nefret edersiniz ki...
Oysaki ne kadar seviyordum degil mi? Onun için intihar edecek veya canımı verecek kadar.Korkuyorum aşık olduğum insandan gün gelipte beynimdeki anomaliden dolayı nefret etmekten.Ve bugün de ruhumu öldürüyorum sırf senden nefret etmemek için Sevdiğim ...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Zihnim Bipolar
Non-FictionHayattan nefret edip intihar eden mi suçlu? Hayatı ciddiye almayıp kafasına göre davranan mı suçlu? Zihnimdeki hangi ses gerçek? Kafayı yemek üzereyim ve bana yardım eden kimse yok. Tek kaçacak yerim yazıların arası. Size zihnimi açtım beni an...
