Bir kez daha ruhumu kaybediyorum,asla bana dönmeyecek gibi duruyor ama pes etmiyorum. Arıyorum zihnimin diplerine iniyorum ama ne fayda? Her indiğimde düşünce akışımın nekadar bozuk olduğunu farkediyorum ve bitiyorum.İnsanların bana söyledikleri geliyor aklıma ve birkez daha canlanıyor zihnimde o kötü dolu anılar.
İnsanların bana dengesiz dediği veya davranışlarımdan dolayı dalga geçtiği umrumdamı? -Evet!
Artık umrumda çünkü yoruldum,kendi zihnimde kaybolmaktan yoruldum insanlardan yoruldum,en önemliside sırf elimden olmayan benliğim yüzümden sevdiğim insanları kaybetmekten yoruldum.İnsanları neden kaybediyordumki?Artık bendeki sorunu anlıyordum ve alışıyordum.Sanırım bu yaşadığım sürece devam edecekti.Ben insanları değil insanlar beni seçecek ve ben insanları değil,insanlar beni yargılayacaktı.Artık bende sorun olduğunu kabulleniyordum.Ama kendim için değil..
Sevdiklerimi kaybetmemek onların gözünden düşmemek için.Kendime çeki düzen vermeye çalışıyordum.Fakat ne yapsam kimse farkına varamıyordu ben varıyordum.Lakin çevremdekiler varamıyordu.Ve ben birkez daha deliliğimi kabul edip köşeme çekiliyordum.
Kısacası gerçekten kaybolup deliriyordum fakat kimse yardım etmiyordu..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Zihnim Bipolar
Kurgu OlmayanHayattan nefret edip intihar eden mi suçlu? Hayatı ciddiye almayıp kafasına göre davranan mı suçlu? Zihnimdeki hangi ses gerçek? Kafayı yemek üzereyim ve bana yardım eden kimse yok. Tek kaçacak yerim yazıların arası. Size zihnimi açtım beni an...
