Back to when we met

hoofdstuk 9

Na een drukke paar dagen zijn Matthijs en ik gewoon weer in Nederland. Over twee weken moet hij sowieso weer naar Barcelona om zijn contract te tekenen en om voorgesteld te worden aan de fans. Ik zit nu bij Shirley thuis, met Noah tegen me aangeplakt. 

"Heb je nog spelers gezien?" Vraagt Steijn en ik knik. "Welke?!" Het antwoord op deze vraag moet ik hem helaas schuldig blijven. Matthijs heeft van alle spelers wel verteld wie het was, maar de namen zijn niet blijven hangen.

"Ik heb geen flauw idee..." Steijn keek teleurgesteld en Shirley begon te lachen.

"Ik kom je elke vakantie opzoeken hoor!" Riep deze. "Ik kan niet zo lang zonder mijn beste vriendin en het is een reden om elke vakantie naar Spanje te gaan." Ik begin ook te lachen en geef haar een knuffel. 

"Ik kan ook niet zonder jou hoor." Zeg ik. "Je moet Noah en Steijn dan ook elke keer meenemen, dat begrijp je toch wel." Shirley rolt haar ogen.

"Dan wordt het wel een heel duur grapje..."

"Oh en dat was het nog niet bedoel je." Ik lach haar vierkant uit, maar het maakt Shirley niet uit, misschien is dat iets wat alleen beste vriendinnen kunnen: elkaar uitlachen zonder dat de ander boos wordt of zich beledigd voelt. 

"Nee." Zegt Shirley ook gewoon en ik ga nog harder lachen waardoor ik last krijg van mijn buik.
"Auw..." Zeur ik lachend en nu begint Shirley ook te lachen. We zijn met z'n tweeën echt ergens in de middelbare school leeftijd blijven hangen, waar het verkeerd is gegaan weet ik niet, maar in ieder geval is dat zo. "Ik moet maar weer gaan... Matthijs komt zo terug van de training en we moeten op internet gaan kijken voor huizen." Ik sta op en geef Shirley een knuffel. "We moeten de laatste tijd die we samen hebben maar extra goed benutten." Zeg ik en Shirley knikt uitbundig. 

"Vind ik ook. Ga nu maar snel naar die kerel van je. Ik hoor wel wanneer je weer tijd hebt." Ik grinnik en loop naar mijn auto. Ik stap in en rijd rustig naar huis. Eenmaal thuis schenk ik mezelf een glas fris in. Plots voel ik iets nats langs mijn benen naar beneden druipen. Ik schrik. Mijn vliezen zijn gebroken, de bevalling is begonnen! Ik adem diep in en uit om te zorgen dat ik rustig blijf. Vijf minuten later hoor ik de deur open gaan.

"Matthijs!" Gil ik meteen en Matthijs komt de keuken in gerend met Carel.

"Wat is er?!" Vraagt Matthijs bezorgt en hij kijkt me recht in mijn ogen aan. 

"Mijn vliezen zijn gebroken." Zeg ik dan, maar Matthijs kijkt me met een frons aan. 

"De bevalling is begonnen idioot!" Roept Carel en Matthijs' ogen worden groot. 

"Serieus?!"

"Nee, het is een grapje en daarom beginnen de weeën nu ook te komen!" Roep ik gefrustreerd en ik voel dat mijn baarmoeder samentrekt. 

"Wat moet ik doen?!" Ik rol mijn ogen en Carel staat inmiddels al naast me en ondersteund me terwijl ik de pijn probeer te verdragen. "Bel mam..." Zeg ik en ik kijk Matthijs aan. "Zeg dat ze onmiddellijk moet komen omdat ik aan het bevallen ben. Haal jouw moeder er ook maar vast bij, die wil het vast ook wel zo veel mogelijk mee maken." Zeg ik en Matthijs haalt gelijk zijn telefoon tevoorschijn terwijl Carel met zijn hand over mijn rug wrijft. Hoe in vredesnaam weet die jongen wat hij moet doen?! Toch zorgt het ervoor dat ik rustiger word en ook het idee dat mam zo hier is maakt me een heel stuk rustiger. Matthijs legt zijn telefoon aan de kant en begint nu te doen wat Carel de hele tijd al doet terwijl Carel een stap terug doet. Een nieuwe wee zorgt weer voor een hele boel pijn en er verschijnen tranen in mijn ogen. Als dit al zo veel zeer doet, wat staat me dan nog wel niet te wachten?

"Het komt wel goed." Zegt Matthijs zacht. "Je hebt straks ons kleine wondertje in je armen en ik weet zeker dat het dan allemaal weer goed is." Een glimlach verschijnt, ondanks dat ik in zoveel pijn ben, op mijn gezicht. De weeën volgen elkaar in korte periodes op en al snel ben ik er helemaal klaar mee.