Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"On yıl sonra kendini nerede görüyorsun diye sorduklarında cevabım netti. Kendimi bembeyaz bir bezin içinde gözlerim kapalı sonsuzluk uykusunda görüyorum. Ruhum bedenime veda edip Azrail ile gitmiş. Yerin dibinde toprakların kokusu bedenime sarılı olan beyaz kefene rağmen üstüme sinmiş. Hissediyorum, biri toprağımı eşeliyor sanki. Sonra bir çiçek kokusu yayılıyor toprağın dibine, burnuma dolup genzimi yakıyor. Oysa çiçek kokusu güzel, misler gibi kokması gerekmez miydi? Peki ya benim neden genzimi yakıyordu? Cevabı açıktı , çiçekler ölüm, veda, ayrılık kokuyordu. Birisinin benliğime haykırırcasına seslendiğini işitiyor bir an kulaklarım. Belki daima yanımda olan dostlarımdan biri belki de sevdiğim kadın... Mezar taşıma biri bedenini yaslıyor ve rüzgarın getirdiği tozu toprağı gözyaşlarıyla yıkıyordu. İşte o an melekler fısıldıyor adeta kulaklarıma, ' Bu seni canından çok seven, sevdiğin kadının. ' diye. Bu cümleler yetiyor ruhu terk edilmiş bedenime ve kendini tam olarak uyanamadığı sonsuzluk uykusuna bırakıyor yeniden. "
