Sorry dat je wegliep door mij, door mensen, door je eigen gedachten. Je wou het vertellen, je wou je mond opendoen. Om hulp schreeuwen, maar dat deed je niet, niemand die het wou horen. Niemand die die vier letters wilden verstaan, wilden begrijpen.
Je kon je gedachten niet de baas en deed verschrikkelijke dingen. Dingen die iedereen zou zien, je zouden bloot geven. Was dat je schreeuw om hulp? Je schreeuw om gehoord te worden?
