Sorry dat ik je pas ontcijferd had na vijf maanden. Dat ik je niet gevolgd ben naar het donkere, natte bos.
Sorry dat ik niet de persoon was die je warmte kon geven, die je luisterend oor zou zijn. Die je zou vastnemen. Sorry dat ik er niet was, de persoon die je het meest nodig had.
Want ik blijf het buitenbeentje, de buitenstaander.
En nu ben ik alleen.
