All Night | Bradley Will Simpson

Rozdział 25

14 czerwca 2017, środa

- Za ile będziesz? - zapytałam Lenę, patrząc przed siebie.

Miałyśmy się spotkać przy wejściu do galerii o godzinie dziesiątej.

Tymczasem jest już piętnaście minut po, a jej nadal nie ma.

- Moment, chyba cię widzę! - krzyknęła i nagle poczułam jak ktoś skoczył mi na plecy.

- Merde, Lena - prychnęłam. - Kręgosłup mi złamiesz.

- Lepiej opowiadaj co u ciebie, przyszła pani Simpson. - Zaśmiała się i zaczęła mnie ciągnąć.

- Nie przesadzaj. Co ma być? Jest... Normalnie. - Wzruszyłam jak gdyby nigdy nic ramionami.

- Jeżeli normalne jest bycie ze swoim idolem - dorzuciła.

Weszłyśmy do jakiegoś sklepu, a ja od razu ruszyłam do działu z butami.

- Jeju, kocham rzeczy z motywem motyli - powiedziałam cicho, obrażając w dłoniach botki z czerwonym motylem na boku.

- Car, chyba mamy problem - usłyszałam Lenę.

Chciałam ma nią spojrzeć, lecz przed nosem wyrosła mi Alicja i jej świta.

Ostatni raz widziałam ją w Polsce. Od tamtej pory ani razu i przyznam, że był to dobry czas.

- Zobaczcie kogo mamy. Dziewczyna, która przystawia się do Vampsów - rzuciła, posyłając mi wredny uśmiech. - A do tego kopiujesz mój styl!

Zaczęłam się śmiać, a ona spojrzała na mnie jak na wariatkę.

- Mi również cię miło widzieć! Wyglądasz ślicznie, musisz brać częściej ze mnie przykład! - Klasnęłam w dłonie i uśmiechnęłam się.

Niech ona pójdzie, nie mam siły na kłótnie.

- Drogie dziecko, chodziłam w tym od dawna - rzuciła z wyższością.

- Możliwe, w końcu ludzie ze średniowiecza przewracają się w grobach na wspomnienie twojej twarzy - powiedziałam, kładąc dłoń na jej ramieniu.

Dziewczyna prychnęła, a Lena zaczęła się śmiać.

- Ty... - zaczęła Alicja, strącając rękę z ramienia.

- Ale tak naprawdę założyłam te ubrania, zanim powstał twój mózg. Jak widzisz, nadal je noszę, co znaczy, że to jeszcze nie nastało. - Rozłożyłam ramiona. - A teraz wrócę do zakupów, życzę ci miłego dnia! - dodałam wesoło.

Obserwowałam jak twarz dziewczyny stopniowo nabierała coraz bardziej czerwonego koloru. Nie odezwała się ani słowem, tylko odwróciła na pięcie i odeszła.

Wzięłam głęboki oddech i przeczesałam ręką włosy.

- Idę to przymierzyć - rzuciłam i chwyciłam bluzkę, której się wcześniej przyglądałam.

***

- Jak było na zakupach? - spytał Brad, poprawiając laptopa tak, aby było go widać.

Nie mogliśmy się dzisiaj spotkać, ponieważ prawie cały dzień byli w radiu, a teraz nie miałabym serca, żeby go jeszcze ciągnąć do siebie.

- Kupiłam super koszulkę i buty. A no i spotkałam Alicję. - Klasnęłam w dłonie i zaśmiałam się, przypominając sobie naszą wymianę słów.

- A kto to ten... Flower boy? Na Twitterze, co coś z nim dzisiaj pisałaś - zapytał, opierając głowę na dłoniach.

- Stalkujesz mnie? - Uniosłam brew. - To moja robota.

- I tak nie rozumiem - powiedział, przeciągając zabawnie samogłoski.

- Kolega. Bardzo fajny. Kochany - wyjaśniłam.

- Kochany? - zapytał, marszcząc brwi.

- Bardzo. Taki do przytulania. - Dotknęłam dłońmi policzków i uśmiechnęłam się.

- To przytulaj jego, a nie mnie - burknął brunet.

- Braaad - zaczęłam. - Dobrze wiesz, że gdybyś tu był, przytulałabym ciebie. Zresztą to nie takie fajne jak myślisz. Jestem o niego strasznie zazdrosna. - Wzięłam głęboki oddech. - I on nie jest hetero, więc nie masz się czego obawiać.

- Zazdrosna? O niego? - zapytał zdziwiony.

- Bo jest... Zresztą nieważne, nie chcę o tym mówić. Mam wrażenie, że zaraz i tak wszystko się skończy, bo to zawsze ja jestem ta najgorsza. - Wzruszyłam ramionami.

Wzięłam laptopa i usiadłam na łóżku, kładąc go sobie na kolanach.

- Nie jesteś najgorsza - powiedział szybko Brad.

- Ostatnio się strasznie z nim kłócę. Nawet nie wiesz jak mi jest przykro, kiedy widzę, że uparcie szuka winy we mnie. - Zacisnęłam usta i spojrzałam na sufit. - Nie lubię się otwierać przed ludźmi.

- Zakończmy ten temat, hm? Masz szklane oczy, a nie chcę, żebyś płakała.

- Spójrz, niby większość nie chce, a każdy to powoduje - prychnęłam i wzięłam głęboki oddech. Chrząknęłam i przybrałam beznamiętny ton. - Nie martw się, jest okay.

- Przestań.

- Co? - spytałam, nie rozumiejąc o co mu chodzi.

- Udawać, że nic cię nie rusza. Że wszystko jest okay.

Wzruszyłam ramionami i przetarłam oczy.

- Opowiedz jak było u ciebie? - spytałam, zmieniając temat.

- Śpiewaliśmy All Night, rozmawialiśmy z fanami. Cieszę się, mogę sprawić im trochę radości - powiedział, uśmiechając się. - Jestem jednak trochę zmęczony.

Podparłam głowę na ręce i przyjrzałam się brunetowi.

- Może pójdziesz się przespać, hm? - zaproponowałam.

- Daj mi spędzić trochę czasu z tobą.

Może i nie lubię słodkich związków, bo sama nie potrafię być urocza i kochana, ale takie słowa z ust Brada to miód na moje serce.