De eeuwige koningin

Visite van Doortje

De volgende dag kwam Doortje net na het middag eten. Ze had een grote koffer bij zich. Lies was opgetogen, eindelijk iemand die ze echt kende en wie ze vertrouwde. Lies rende de trap af en vloog Doortje om de hals, ‘Ooooohh daar ben je eindelijk ik heb je zo gemist.’ Doortje schaterde het uit’ Je bent toch maar een rare zene.’ Lies negeerde die grap en nam Doortje mee naar de gezellig ingerichte woonkamer. Het was heel zonnig buiten maar toch zat oom Gregor in zijn zetel met een krant en waren de gordijnen dichtgetrokken. Tante Silke keek er even wijfelachtig naar, het was duidelijk dat ze popelde om het zonlicht binnen te laten. Dina was ook naar beneden gekomen en stond in de hoek te wachten. Jonathan was uiteraard nergens te bekennen. Lies keek onzeker van Doortje naar tante Silke, die glimlachte en vroeg ‘Dus jij bent Doortje?’. Het meisje antwoorde verlegen’ Euhm euh jha mevrouw euhm….’ Lies keek even naar oom Gregor die gromde en sloeg de bladzijde om. ‘Zeg maar tante Silke, lief kind.’ De drie meisjes gingen naar buiten richting het zwembad in de tuin. Dina liep achteraan en kwam wat langzamer. ‘Je mag met ons mee gaan zwemmen als je wilt, mogen wij eigenlijk wel gaan zwemmen. Ik heb het helemaal niet gevraagd.’ Dina reageerde kortaf en zenuwachtig ’Ja, je mag zwemmen.’ Lies en Doortje keken het oudste meisje met grote ogen. Lies wilde net een zin formuleren waarin ze zou vragen of er iets scheelde maar Dina was haar voor en zei ‘Sorry, er is niks maar het is beter als jullie met zijn twee gaan zwemmen. De twee vriendinnen haalde hun schouders op, kleedde zich om en doken het koele water in. Ze speelde allerlei spelletjes van een bal overgooien tot zwembad tikkertje. Na twee uur in het water te hebben gezeten gingen de twee meisjes er weer uit. Dina kwam juist aangelopen, ze had roden ogen en wallen. Het leek alsof ze net had gehuild. Lies zei er niks over en Doortje ook niet. Lies vond het wel rot, ze begon Dina aardig te vinden. Die avond werd er een uitgebreid diner klaargemaakt omdat er visite was. Lies vond dat niet erg, ze was dol op eten maar eenmaal aan tafel had ze minder honger. Het meisje staarde naar haar bord vol eten. Er lag van alles op dat ze heel lekker vond en toch kon ze zich er niet toe zetten om te eten. Doortje naast haar was al voor de helft klaar. Tante Silke keek bezorgd op en vroeg vriendelijk ‘Is er iets meisje?’ Lies antwoorde een mat nee maar daarna helderder ‘Waar is Jonathan?’ Oom Gregors ogen schoten ineens vuur en de sfeer van het avond eten was blijkbaar verpest. Er werd niet geantwoord op die vraag. Voor Lies leek het wel alsof Jonathan een taboe was. Hij was er niet vaak, als hij er niet was mocht je niet vragen waar hij was en wanneer hij zo af en toe zijn gezicht liet zien dan was er alleen maar ruzie. Lies wist niet of dat helemaal waar was maar haar gevoel zei dat. Er was bovendien ook iets met Dina want ze had zich heel de dag afzonderlijk gedragen. Lies nam zich voor om Dina na het eten er echt bij te betrekken. Haar idee was om een film te zien en Dina te laten kiezen. Zij had de vorige keer al mogen kiezen. Doortje was ondertussen klaar met eten en wachtte geduldig af. Ze keek naar haar beste vriendin haar bord en trok een wenkbrauw wel zo hoog op dat Lies dacht dat de wenkbrauw zou verdwijnen onder de haren van haar kameraad. ‘Dat is niks voor jou om zo weinig te eten.’ Nu keek tante Silke ook op en zei ‘Je eet al zolang je hier bent nagenoeg niks, vind je het niet lekker? We kunnen best een keer je lievelingskostje op tafel zetten.’ Lies keek naar beneden en werd rood. Ze bestudeerde haar shirt terwijl ze een onduidelijk antwoord murmelde. Doortje gaf haar vriendin een klap op de schouder en zei’ Kom op joh! Watje!’. Lies liet haar bord voor wat het was en draaide zich naar Dina toe die ook tijdens de maaltijd wat stilletjes was geweest. ‘Zeg heb je zin om subiet mee film te kijken?’ Dina knikte en iedereen hielp mee afruimen behalve oom Gregor die zich naar de zetel begaf en de krant beet pakte. Tante Silke keek hem afkeurend na en mopperde in zichzelf. Dina, Lies en Doortje liepen de trap op naar boven. Eerst bekeken ze de kamer van Dina. Doortje was onder de indruk en bekeek alle foto’s die stoffig stonden te worden op de planken. Daarna gingen de meisjes naar de zolder. Lies was er zelf nog niet geweest en stond met open mond te staren. Tante Silke had gezegd dat haar spulletjes er al waren dus dat er een extra bed was. Dit waren niet gewoon haar spulletjes, de kamer was al helemaal ingericht en zelfs een heleboel kleren die in haar oude huis had hangen lagen op een grote opgevouwen stapel voor de kast. De tweede reactie was afschuw, als ze hier maar drie weken moest blijven was er niet speciaal een hele kamer ingericht voor haar er zat iets achter. Lies liet niks merken aan de andere twee van de ondervinden. Dina stond ongemakkelijk in de deuropening heen en weer te schuifelen. Ze wist duidelijk niet wat de reactie van Lies ging zijn. Doortje maakte ondertussen een rondje door de kamer. Het was een ruime zolder en het bed dat Lies had uitgekozen stond tegen een muur aan en was opgedekt en uitgeklapt. Het bureau dat ze zo graag wou stond recht onder het raam zodat ze daglicht had als ze daar zat en wat zag ze daar liggen op haar bureau. Was dat niet een Macbook? Lies liep naar het bureau, ze keek naar de spiksplinternieuwe laptop en toen naar Dina. Ze glimlachte vriendelijk en knikte ja. Doortje was de eerste die echt was zei ‘ Oooooohhhhhh Lies, liesje oooow wat geweldig is deze kamer en is dat…. Neeeee dat kan niet…. Is da een Macbook? Is hij voor jou?’ Lies wist niet wat ze ervan moest vinden. Al deze nieuwe spullen zoude haar blij moeten maken. Ze hield van nieuwe spullen krijgen. Ze voelde alleen leegte vanbinnen. Het was echt allemaal gepland en zei had niks geweten. Zelfs de muren waren in haar lievelingskleur blauw geschilderd. Lies draaide zich abrupt om. ‘Wc.’ Was haar enige uitleg. Doortje bleef verbouwereerd achter. Dina glimlachte nog maar half en vroeg aan Doortje ‘Oké, dan kunnen wij al een selectie maken voor de films dat we kunnen gaan zien.