Τα παιχνίδια των θεών: Νόρνες

13. Κάι

«Πρέπει να είσαι υπερήφανος για τα παιδιά σου! Σήμερα κατάφεραν να πάρουν μια σπουδαία νίκη!» άκουσα τον πατέρα μου να λέει καθώς με χτύπαγε στην πλάτη την στιγμή που κοίταζα από το παράθυρο της αίθουσας του θρόνου το γλέντι που είχαν στήσει οι πολεμιστές μας για να γιορτάσουν την μεγάλη τους νίκη στην μεγάλη αυλή του παλατιού με πρωτοστάτη τον Διόνυσο να τους παρασέρνει στα παιχνίδια του ενώ τους μεθούσε με το νέκταρ του.

«Δεν αναγνωρίζω πια ποιοι είναι» αποκρίθηκα αδιάφορα.

«Σημασία δεν έχει να ξέρεις ποιοι είναι αλλά ότι σε κάνουν υπερήφανο» τόνισε ο πατέρας μου και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του ανέκφραστα. «Μην σταματάς την καλή δουλειά που κάνεις! Θα χρειαστούμε και άλλους τέτοιους έξυπνους και δυνατούς γιους όπως και καπάτσες κόρες» είπε με υπονοούμενο.

«Τότε να μην καθυστερώ περισσότερο» μειδίασα. «Άλλωστε γι αυτό δεν είμαι εδώ;» συνέχισα και πριν μου απαντήσει - με μια και μόνο σκέψη μου - από την αίθουσα του θρόνου βρέθηκα κατευθείαν ανάμεσα στον κόσμο που διασκέδασε στην μεγάλη αυλή του παλατιού.

Αρπάζοντας ένα ποτήρι με νέκταρ από τον δίσκο ενός υπηρέτη το ήπια μονορούφι κοιτάζοντας γύρω μου για τον επόμενο στόχο μου. Δεν άργησα να τον βρω. Με το που η ματιά μου έπεσε σε μια ξανθιά οπτασία που λίκνιζε τους γοφούς της αισθησιακά στον ρυθμό της μουσικής, χορεύοντας με έναν ανιαρό στρατιώτη, έριξα το σχεδόν άδειο μου ποτήρι προς τα πίσω και την πλησίασα σαγηνευτικά. Μόλις το βλέμμα της έπεσε απάνω μου εκείνη πάγωσε. Ο συνοδός της καταλαβαίνοντας τις προθέσεις μου, γύρισε την ματιά του προς το μέρος μου. Διατάζοντας τον να φύγει από μπροστά μου με μια κίνηση του κεφαλιού μου εκείνος έκανε μια βαθιά υπόκλιση και μας άφησε μόνους ενώ η κοπέλα συνέχιζε να με κοιτάει παγωμένα.

Την στιγμή που βρέθηκα σε απόσταση αναπνοής από εκείνην, έπιασα τον ρυθμό της μουσικής και κάνοντας τον γύρω του κορμιού της με χορευτικά βήματα στάθηκα πίσω της κολλώντας το σώμα μου προκλητικά απάνω στο κορμί της δίνοντας της τον ρυθμό για να συνεχίσει το λίκνισμα της. Δεν μου το αρνήθηκε αλλά δεν ξεπάγωνε κιόλας και αυτό με απογοήτευσε στο έπακρο. Καμία δεν μπορούσε να αρνηθεί το κάλεσμα μου και ο δισταγμό της έκανε τα νεύρα μου να γίνονται χειρότερα.