Τα παιχνίδια των θεών: Νόρνες

9. Πέφτοντας στην παγίδα

Πριν γυρίσουν οι κλώσες και αρχίσουν πάλι να με πρήζουν, κλείδωσα την πόρτα και ακούμπησα την πλάτη μου πάνω της. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα κοίταξα για λίγο γύρω μου. Με την ανάσα μου να πνίγεται μέσα μου, το χέρι μου βρέθηκε αυτόματα πάνω στο μενταγιόν που ο Κάι μου είχε χαρίσει. Μόλις τα δάχτυλα μου το ψηλάφισαν ένιωσα τα μάτια μου να τσούζουν. Πριν εκείνα κάνουν το λάθος να με προδώσουν, με μια βεβιασμένη κίνηση, το έβγαλα από πάνω μου και το πέταξα όσο πιο μακριά μου μπορούσα μουγκρίζοντας με αγανάκτηση.

Το δωμάτιο, τώρα περισσότερο από πριν, ένιωθα να μου στερεί τον λιγοστό αέρα που μπορούσε να μου προσφέρει και χωρίς να το σκεφτώ έτρεξα στην ντουλάπα και την άνοιξα. Αντικρίζοντας όλα εκείνα τα ρούχα που περιείχε μέσα τα έχασα. Τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν κάτι που θα μπορούσα να φορέσω και να νιώσω ο εαυτό μου. Κλείνοντας την έβαλα τα χέρια μου πάνω το στόμα μου και έπνιξα την κραυγή που ήταν έτοιμη να ξεπηδήσει μέσα από τα χείλια μου.

Τι θα κάνω; φώναζα με απελπισία μέσα μου μέχρι που η πόρτα χτύπησε ξανά. Έτοιμη να ξεσπάσω στο πρώτο άτυχο που θα βρισκόταν μπροστά μου πήγα και την άνοιξα με δύναμη.

«Μιλαίδη μου» όλες μαζί οι κλώσες που είχαν γυρίσει προσφώνησαν κάνοντας μια βαθιά υπόκλιση και αυτό έφτασε να με κάνει να ξεπεράσω κάθε προηγούμενο.

«Που είναι τα ρούχα μου» απαίτησα να μάθω υψώνοντας την φωνή μου και όλες μαζί κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με απορία.

«Μα στην ντουλάπα σας, μιλαίδη μου» απάντησε η πιο ψύχραιμη από όλες τους που ξεχώρισε από τις υπόλοιπες κάνοντας ένα βήμα πιο μπροστά για να την κοιτάξω καλύτερα.

«Τα κανονικά μου ρούχα εννοώ» συνέχισα εγώ πιο νευριασμένα τώρα.

«Μα αυτά είναι τα κανονικά σας ρούχα» εκείνη συνέχισε με έμφαση.

«Απαιτώ να μου φέρεται τα δικά μου ρούχα τώρα» απαίτησα με περισσότερο πείσμα και οι κλώσες έμειναν να με κοιτούν σοκαρισμένες χωρίς να ξέρουν τι να πουν ή πως να αντιδράσουν. «Κουφές είσαστε; Δεν ακούτε τι σας λέω;» συνέχισα και αυτή που είχε μιλήσει και πριν πήρε πάλι τον λόγο.

«Θέλετε να σας φέρουμε μια στολή ιππασίας;» ρώτησε με περιέργεια λες και είχε μπει μέσα στο μυαλό μου και πήρα μια ανάσα για να καλμάρω τον εαυτό μου πριν συνεχίσω.

«Φέρτε ότι καταλαβαίνεται αρκεί να μην είναι τίποτα που να μοιάζει με εκείνα τα ηλίθια φορέματα που έχει μέσα η ντουλάπα» απάντησα τελικά και τους έκλεισα την πόρτα ξανά στα μούτρα χωρίς να έχω το κουράγιο να ασχοληθώ άλλο μαζί τους.