Τα παιχνίδια των θεών: Νόρνες

10. Μια διαφορετική πραγματικότητα

«Στρατιώτη, σε διατάζω να βγεις από το πεδίο της μάχης αμέσως» άκουσα την φωνή του Θορ να μου φωνάζει ενώ τώρα μας πλησίαζε απειλητικά και ένιωσα την καρδιά μου και το μυαλό μου να νεκρώνουν.

«Ωραία κοίτα τι κατάφερες τώρα» σχολίασε ο Κάι μειδιάζοντας ενώ σηκωνόταν όρθιος. «Γρήγορα δώσε μου το μενταγιόν που σου χάρισα πριν μας φτάσει» διέταξε και η περιέργεια που εκδηλώθηκε στα χαρακτηριστικά μου τον έκανε να συνεχίσει. «Αν καταλάβει ποια είσαι και σε αγγίξει τότε θα μπορέσει να δει και εκείνος ποιος πραγματικά είναι μπροστά σου. Σίγουρα θες να το κάνεις αυτό;» ρώτησε προκαλώντας περισσότερο το μένος μου και διχασμένη κοίταξα προς την μεριά του ο Θορ που ερχόταν προς το μέρος μας. «Τάιρα, δώσ' το μου πίσω πριν να είναι αργά» απαίτησε ξανά ο Κάι και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του καχύποπτα.

«Αλλιώς τι;» τον προκάλεσα εγώ.

«Δεν πιστεύω να θες να με απαλλάξεις από το βάρος που μου έχουν ρίξει και να γίνεις εσύ τώρα αυτή που θα έχει την ευθύνη αυτός ο πόλεμος να έχει μια πιο ισχυρή αιτία για να συνεχιστεί» μου χτύπησε σκληρά ακριβώς εκεί που με πονούσε και κάνοντας αμυντικά δύο βήματα προς τα πίσω έμεινα παγωμένη να κοιτώ μηχανικά γύρω μου χωρίς να είμαι ικανή να πιστέψω στα ίδια μου τ' αυτιά.

'Ώστε αυτά ήταν τα μεγάλα του σχέδια;' Αναρωτήθηκα με πόνο μέσα μου.

«Στρατιώτη, βγες από την μάχη τώρα» άκουσα τον Θορ να διατάζει με περισσότερο σθένος και τα μάτια μου κοίταξαν τους στρατιώτες που μάχονταν τώρα ποιο έντονα κάνοντας όλο το κορμί μου να τρέμει από την διαπίστωση που εκείνη την στιγμή το μυαλό μου έκανε.

Τα μάτια τους, ο τρόπος που αγωνίζονταν, το πάθος γι αυτήν την μάχη ήταν τόσο μεγάλη που αν τους κοίταζες πραγματικά όπως τους κοίταζα εγώ τώρα θα καταλάβαινες ότι αυτός ο πόλεμος τους έθρεφε! Tους έκανε να μοιάζουν ότι όλη τους η ζωή εξαρτιόταν από αυτόν τον ηλίθιο άνισο, χωρίς σκοπό πόλεμο! Και εγώ;... Εγώ απλά όλον αυτόν τον καιρό εθελοτυφλούσα, έκλεινα τα μάτια και προχωρούσα γινόμενη μια σαν και αυτούς, ξεχνώντας τελείως όλα όσα πίστευα μέσα μου.

«Όχι» εξέφρασα δυνατά βάζοντας τα χέρια μου πάνω στην περικεφαλαία μου. «Δεν είμαι σαν και εσάς» συνέχισα ενώ βγάζοντας την, την πέταξα στο έδαφος γυρίζοντας την ματιά μου προς τον Κάι αγνοώντας τα ουρλιαχτά του Θορ που προσπαθούσαν να με κάνουν να βγω από την μάχη ουρλιάζοντας το όνομα μου. «Και δεν θα επιτρέψω ποτέ να με χρησιμοποιήσετε για τον ηλίθιο πόλεμο σας» συνέχισα ποιο αποφασιστικά κουνώντας το κεφάλι μου αρνητικά με πείσμα απομακρύνοντας ταυτόχρονα το σώμα μου από το σώμα του Κάι πισωπατώντας.