Pretty little daughters: A is for Alive

11. DeAd bitches cAn't lie

POV Eva:
Zodra we beneden komen, zitten onze ouders aan tafel. Ze kijken ons serieus aan terwijl ze vragen of we willen gaan zitten. We hebben allemaal onze telefoon bij ons. Opeens krijgen we allemaal een berichtje. We kijken elkaar aan en onze ouders doen precies hetzelfde....
Waag het niet om mij te verraden, bitches!
-A
Geef ons jullie telefoons, zegt Hanna. Mam, waarom ik bedoel jullie weten wat er op staat.. zeg ik. Eva doe niet zo moeilijk en geef ons de telefoon, zeggen mijn ouders. We kijken elkaar aan en geven ons over. Is dit -A? Vraagt Spencer. We zwijgen terwijl we elkaar weer aankijken. Dus, dat is een ja, zegt Toby. Ze gaan kijken in onze telefoons. 'Meiden, waarom kwamen jullie niet naar ons toe? Wij begrijpen het, echt waar!' En hoezo dat dan? Vraag ik heel onbeleefd. 'Omdat..... omdat..... omdat......' 'Mam hou op we weten dat jullie ook een -A achter jullie aan hebben gehad!'
Nu is het hun beurt om geschrokken naar elkaar te kijken.

POV Spencer:
'Mam hou op we weten dat jullie ook een -A achter jullie aan hebben gehad!'
Ik kijk geschrokken de rest aan. Hoezo dat dan? Heeft -A dat jullie verteld? Vraag ik. We hebben misschien wat gehoord toen we boven zaten... zegt Olivia. 'Kan ik trouwens mijn moeder even alleen spreken?' Alison en Olivia lopen naar de gang. Wat hebben jullie allemaal gehoord? Vraagt Ezra. Nou, jullie hebben ook een -A achter jullie aangehad, jullie wisten dat -A achter ons aanzat en.... we hoorden dat Olivia's moeder vermist is geweest... zegt Rosanne. Mam, waarom gebeurt dit allemaal? Wordt een van ons dan straks ook ontvoerd? Vraagt Stella. 'Natuurlijk niet. Vroeger waren wij niet de beste meiden van de school, om het zo maar te zeggen. Die -A had het op ons gemunt daardoor. Jullie zijn gewoon braaf op school bezig, dus er kan vrij weinig gebeuren.'
Ik kan me niet voorstellen wat Alison en Olivia nu tegen elkaar zeggen, zegt Emily. 'We moeten vooral rustig blijven. -A wilt dat we onrustig worden, elkaar zat zijn en kapot gaan aan hem of haar. Zolang dat niet gebeurd, Is er niks aan de hand.' En zodra dat was gezegd door Caleb, gingen alle meiden hun telefoons af. Wij hadden ze nog vast, dus keken we.
Zo ouders, zo kind. Jullie hebben nog steeds allemaal geheimen voor elkaar. Wie komt er sneller achter?
-A
We kijken elkaar aan en geven de telefoons aan de meiden. Zij kijken elkaar ook aan. Jullie hebben ons toch alles verteld? Vraagt Isabel. 'Ja, er zal wel vertraging zijn of iets.' Jullie hebben ons toch ook alles verteld? Vraagt Toby. 'Ja, tuurlijk. Er zal wel vertraging zijn.' De deur naar de gang gaat weer open. Meiden, kunnen jullie ons even alleen laten? Vraag ik. 'Oké.' Ze lopen de trap op en doen de deur goed dicht.

Wat er gebeurde in de gang:
POV Olivia:
Mijn hoofd explodeert bijna. Mijn moeder is vermist geweest, in verband met -A. Onze ouders hebben ook een -A achter hen aangehad en het zou mogelijk kunnen zijn dat wij nu hetzelfde gaan meemaken. Zodra we in de gang staan, heb ik veel vragen. Maar eentje is het belangrijkste: 'Mam, waarom was jij vermist terwijl de andere meiden ook van -A wisten maar er niks is gebeurd met hen?'
Ze zucht. 'Ik was vroeger niet echt de lieveling van mensen. Ik probeer die tijd nog steeds te vergeten maar ik denk dat het maar tijd is om jou erover te vertellen. Toen we ongeveer 15 jaar waren, was ik de meest geliefde én gehate persoon van Rosewood high. Ik pestte mensen om hun uiterlijk, wist iedereens geheimen en manipuleerde daar dan ook mee om te zorgen dat ik kreeg wat ik wilde. Sommige mensen keken daardoor naar me op, anderen haatten me. Één van de personen die ik het meeste haatte en dat ook liet zien, was Mona. Ik noemde haar Loser Mona. Altijd als we haar zagen, en ze riep ons, renden we snel weg, negeerden we haar, enzovoort enzovoort. Je moet niet denken dat wij allemaal de gemene meiden waren, maar vroeger waren zelfs de andere meiden die ik als mijn 'vriendinnen' beschouwde, een beetje bang voor mij, want ik wist hun geheimen. Ze deden gewoon met mij mee, ik maakte ze zo. Op een dag kreeg Mona er genoeg van. Ze bedacht de naam -A, waar ik altijd mijn berichtjes mee afronde. Ze gaf alleen maar dreigementen, meer niet. Met Halloween de voortuin vernielen, op mijn spiegel schrijven met lippenstift, enzovoort. Ik, als vervelend kind, zag het als dreigementen die niet verder gingen. En toen kwam de nacht waarop alles misging. Je moet even begrijpen dat ik Ezra, Eva's vader, heb bedrogen door te zeggen dat ik al 18 jaar was en op Hollis zat. We waren in de schuur van spencer aan het logeren. Ik moest weg door -A die avond, dus ik had slaapmiddel in hun drinken gedaan. Toen ze dus sliepen, ging ik weg, en als eerste ontmoette ik Ezra. Hij was boos, want hij was erachter gekomen dat ik had gelogen. Best logisch. Na een ruzie liep ik weg, naar mijn huis. Ik droeg een geel hemdje, en als ik die niet aanhad gehad, was er iets minder ergs gebeurd. Ik kwam dus aan, en ging voor mijn huis staan, terwijl ik mijn moeder zag staan. Ik mocht eigenlijk niet logeren van haar, maar ik was gewoon stil weggegaan. Ze keek dus een beetje boos. Opeens voelde ik een klap. Ik was bewusteloos geslagen met een schep. Het bleek uiteindelijk mijn halfzus Charlotte te zijn, die dacht dat ik Bethany Young was. Die droeg precies hetzelfde die avond. Even later wordt ik wakker, bijna helemaal bedekt met aarde, terwijl mijn moeder me ingraaft. Ze huilt terwijl ze naar mijn halfzus roept: Wat heb je gedaan? Ze zag niet dat ik wakker was. Uiteindelijk was ik helemaal bedekt, te zwak om op te staan. Met mijn laatste krachten probeerde ik iets te pakken om mezelf er uit te trekken. Toen voelde ik een hand. Het was mevrouw Grunwald. Zij heeft een soort 6e zintuig. Anyway, ik wordt eruitgetrokken, zij rijdt met me naar het ziekenhuis. Maar toen ze een dokter aan het halen was, ging ik weg. Toen kwam ik Mona tegen. Ze was erg aardig tegen me, wat bijzonder was. Ze had eigenlijk altijd al een plannetje gesmeden. Ze heeft me die avond zo gemanipuleerd dat ik verdween, en niemand me voor twee jaar lang kon vinden. Dat was eigenlijk haar plan geweest. Die avond is er nog meer gebeurd. Mona heeft Bethany, die dacht dat Bethany mij was, neergeslagen, ook met een schop. Je moet begrijpen dat ze zoveel haat voor me had op dat moment, ze zich niet meer kon inhouden. Iniedergeval, Bethany lag er al een tijdje, toen Spencer's zus Melissa op kwam dagen, die Spencer had zien lopen met een schop, en dacht dat Spencer Bethany (ze dacht dat ik dat was) had vermoord. Ze groef een gat en begroef Bethany. Uiteindelijk bleek dat Bethany nooit dood was op dat moment, en dus levend was begraven. Maar daarom bleef ik voor twee jaar lang weg. Mona was op dat moment -A. Daarna wordt het stil. Ik moet moeite doen om niet flauw te vallen van angst. Maar, nu weet je waarom dat zo was. Ik wilde dat je het niet wist, zodat je niet bang was maar het moest wel op deze manier. Heb je nog meer vragen?
Ik schud nee en we lopen weer de kamer in.