Pretty little daughters: A is for Alive

12. And then it All begAn

POV Hanna:
Zodra de kinderen de kamer uit zijn, wordt ik gek. 'GUYS, hebben jullie de berichten gelezen van jullie kinderen? -A wilt niet alleen hun geheimen, maar ook die van ons uit laten komen!' Oké, Han, rustig. Ik heb uit privacy niet de geheimen gelezen, maar ik heb het idee dat onze kinderen meer voor ons verbergen dan ze zeggen, zegt Ezra. (Enn weer groepschatverhaal)
Caleb: Ik wil weten wat ze verbergen! Ook al is het hun privacy, we moeten weten waarmee -A ze bedreigt!
Aria: Ugh, dit is zo lastig! Want we kunnen niet hun telefoons pakken vanwege de codes, en we hebben eigenlijk niet het recht om in te breken op die telefoons vanwege privacy!
Alison: Toby hoe zit het met privacyschending?
Toby: Als het voor privézaken is zoals binnenshuis, wordt het niet gezien als schending. Het moet alleen wel voor bepaalde doeleinden worden gebruikt en niet gewoon zomaar worden bekeken. (Dit heb ik ook echt zelf opgezocht zodat het een beetje klopt Lol)
Emily: Waar wachten we dan nog op? Onze kinderen kunnen nog *gaat zachter praten* ontvoerd worden zoals wij.
Alison: We kunnen ze er moeilijk mee confronteren, want anders ziet -A dat en gaan onze geheimen naar hen toe.
Aria: Sorry hoor, het verhaal van hoe ik en Ezra hebben ontmoet kan misschien wel grappig zijn ofzo, maar ik wil niet dat Eva weet dat je mijn leraar was en eerst begon met een boek te schrijven over Alison die al tegen je had gelogen!
Ezra: Ja, als je het zo zegt wil ik dat ook niet.
Spencer: Sorry hoor, wil je dan dat Stella achter mijn geheim komt? Ik wil liever niet laten weten dat ik verslaafd ben geweest.
Hanna: GUYS! Stel je eens niet zo aan! Ik heb iemand *praat zachter* omvergereden en diegene was op slag dood. Denk je dat ik dát wil gaan uitleggen? No Thanks. We moeten deze -A stoppen, en wel nu.
Caleb: Ik kan Rosanne' telefoon aansluiten op de computer om te kijken of ik kan traceren vanuit welke zendmast de berichten komen. Dan komen we al een stuk verder.
Ezra: Ik heb overmorgen een vrije dag. Ik kan als ik kan helpen wel naar jullie toekomen.
Caleb: Dat zou fijn zijn.
Hanna: Hoe willen we de telefoons gaan afpakken? Het is niet alsof ze die telefoons los laten en al helemaal niet op een schooldag. Zelfs nu we weten van -A is dat niet zo.
Spencer: We kunnen zeggen dat een vriend of collega het erover had dat zijn dochter echt verslaafd was aan haar telefoon en er niet vanaf kwam, zelfs niet met psychische hulp en om dat te kunnen voorkomen willen we dat ze hun telefoons thuislaten.
Toby: Dat is wel een goed idee. Zorg er dan wel voor dat je een naam noemt zodat het niet nep klinkt.
Aria: Alright, let's do this!

Ondertussen, bij de meiden:
POV Isabel:
Toen we naar boven werden gestuurd hebben we alleen een beetje stil daar gezeten. Ik ben de eerste die weer wat zegt: 'Wat nu?' Hoezo wat nu? We kunnen niks doen en -A gaat ons hiervoor straffen hoor! Zegt Rosanne. Wat willen ze nu gaan doen? Naar de politie of zo? Vraagt Olivia. 'Guys even rustig aan mijn hoofd gaat zo nog exploderen.' En die van ons niet dan? Zegt Eva. 'Sorry hoor, maar onze ouders gaan sowieso naar de politie. Beter gaan ze niks zeggen over mijn relatie want anders gaat er iemand de gevangenis in.' Nee vind je het leuk als onze geheimen uitkomen? Zeg ik. Stella zegt: 'Het kan toch ook zo zijn dat ze alleen naar de eerste berichtjes hebben gekeken. Ze zouden niet zomaar privacy schenden en überhaupt als ze dat zouden doen weten ze wat de gevolgen ervan zijn door mijn vader. Ze hadden ons echt wel willen spreken hoor als ze dat hadden gelezen.' Denk je? Of zullen ze nu beneden lekker gezellig aan het praten zijn over hoe ze ons kunnen gaan straffen met onze dingen?' Zeg ik. 'Ja Isabel je moet niet zo zeuren. Jij hebt geen geheimen van jezelf, alleen van je moeder en dat is niet eens een groot geheim. Je moet echt even ophouden met zeuren wij hebben veel grotere problemen.' Zegt Eva. 'Dat is niet waar.' En dan zeggen ze in koor: WAT? Ik heb nog iets van jullie verzwegen.. ik zucht. Dan stroop ik mijn mouwen op. Ze zien sneeën. .......Stilte...... En toen brak ik. (Al huilend) 'Ik kan het gewoon niet helpen oké? Ik voel me slecht en dan snij ik en dan voel ik me beter.. ik haat dat ik dit doe maar het is een soort verslaving ennn enn Enn.. en dan krijg ik een groepsknuffel. Laat het please please please nooit meer gebeuren Ies? We love you en je moeder houdt van je en je moet niet negatief over iets gaan denken. Ja, dit ding met -A is klote, maar denk aan positieve dingen. We zijn dichter bij elkaar gekomen, enzovoort. Dus wil je alsjeblieft dit nooit meer doen? Vraagt Olivia. Ik veeg een traan weg. 'Ik kan niks beloven, maar voor jullie wil ik het wel proberen.' En dan hoor ik dat we worden geroepen om naar huis te gaan.

POV Olivia:
Isabel's ding was echt heftig. Ik schrok me dood, ik sta nu nogsteeds te shaken. Toch vraag ik aan mijn moeder of ik met haar mag logeren. 'Ik weet dat je dan alleen bent, maar mag het please?' 'Sure', zegt ze. 'Je moet ook een beetje lol maken in het leven.' En zo liepen we naar huis. Opeens hoorde ik iets kraken achter ons. Ik besloot het te negeren en gewoon rustig te doen. Ik heb het idee dat Emily en Isabel het niet hebben gehoord, ook al doen ze een beetje vreemd... Even later lopen we Isabel's huis binnen. 'Doe maar alsof je thuis bent, dit is praktisch toch al je tweede huis', zegt Emily lachend. De rest van de avond ging vrolijk voorbij.