Pretty little daughters: A is for Alive

16. KidnApped by A

POV Stella:
Ik wordt gek hier. We zitten nu al minstens 12 uur vast in een ruimte zonder deuren, eten of drinken, met alleen wat dekens. Het begint iets donkerder in de kamer te worden, wat een teken is dat het aan het schemeren is. Iedereen is bang, verward, hongerig en we hebben ontzettende dorst door het vieze spul waarmee -A ons gedrogeerd heeft.

Dan hoor ik opeens een geluid. "Guys, hoorden jullie dat ook?" Vraagt Isabel. "Ja..." Dan zie ik dat er 5 flesjes water en 5 kleine broodjes naar binnen zijn gegooid. "Kijk daar eten en drinken!" We rennen er allemaal snel op af. "Wat nou als hier iets is ingedaan door -A?" Vraagt Eva. "Op dit moment kan -A me niet boeien, ik heb eten en drinken nodig!" Zegt Olivia, die gulzig haar water opdrinkt. Wij doen precies hetzelfde.

Zodra alles op is, zegt Rosanne: "Als die klootzak ons nog iets gaat aandoen, nou dan..." en voordat ze haar zin kan afmaken stormt er iemand naar binnen in een zwarte trui met een capuchon over zijn of haar hoofd en neemt Rosanne met hem of haar mee naar een andere kamer. En ze laten ons geschrokken achter.

Dan licht er opeens een muur op, alsof er ergens daarachter een diaspeler staat. Wij kijken allemaal om. Ik zie een beeld uit een appartement dat ik niet ken... dan herken ik een man in de hoek. Er gaat een deurbel, en de man loopt naar de deur. Het is... onze wiskundestagiair? We kijken allemaal naar Eva. De deur gaat open. Eva staat voor de deur. Wij allemaal weer naar Eva kijken, die zo onderhand zich probeert te verstoppen onder het dekentje dat ze heeft. Ze zoenen als begroeting, en blijven dan doorzoenen.

Snel kijk ik weg, maar aan het geluid te horen, zijn ze nog steeds bezig. Ik kijk snel om me heen, en de rest is ook gestopt met kijken. Eva heeft zich zo onderhand compleet verstopt onder het dekentje uit schaamte. Ik werp heel snel een blik op het scherm om te kijken of ze klaar zijn, maar nee hoor. Snel kijk ik weer weg.

Om de andere geluiden te doorbreken, vraag ik: "Wat denken jullie dat Rosanne nu doormaakt?" "Ik weet het niet, maar ik ben echt bang." Zegt Olivia. Dan horen we uit een andere kamer ergens naast ons een schreeuw. "Was dat..." "Rosanne?" "Oké jongens, -A is officieel gek geworden. Ik bedoel, -A heeft op replay mijn hele privéleven laten afspelen. Dit moet toch echt stoppen. De klootzak heeft ons bekeken en bespioneerd. Ik ben er klaar mee." Zegt Eva, terwijl ze langzaam onder het dekentje uitkomt. "Wat zou er gebeuren met Rosanne...." "Ik weet het niet, ik weet het echt niet." En net op dat moment wordt ze de kamer ingesmeten.

POV Rosanne:
Waar is -A me heen aan het brengen? Ik ben bang, heel erg bang. Uiteindelijk kom ik aan in een kleine ruimte met een... kotszakje die aan een stoel hangt. Oh nee. Als -A dit..

"Dit kun je niet maken!" Schreeuw ik naar de zwarte hoodie. "Oh, dat kan ik zeker wel. Let maar op." Hoor ik een robotachtige stem zeggen. "Als je maar niet denkt dat ik dit ga doen!" "O, gaan we tegenstribbelen? Ik heb wel een middel om je over te laten geven, tenzij je het zelf natuurlijk wilt doen." "Het boeit me niet! Ik ga het niet doen!" Schreeuw ik boos. Angst maakt langzaam plaats voor woede. "Oké, dan doen we het op mijn manier."

En dan wordt er water over me heen gegooid en krijg ik een elektrische staaf tegen me aan. Ik schreeuw het uit van de pijn. "Ga je overgeven of wil je dit nog een keer meemaken?" Vraagt de stem.

Snel pak ik het zakje. Ik steek mijn vinger in mijn keel en geef over. Ik voelde me toch al niet goed over het broodje. "Zo, brave meid. Nog 1 ding: Als jij je lieve vriendinnetjes hierover verteld, zal je veel meer krijgen dan alleen je arm." Ik ben bang. Heel bang. En ik heb veel pijn. Maar ik mag het niet laten merken. "Is dat duidelijk?" Vraagt de stem dreigend. Ik knik.

Dan wordt ik teruggesleurd naar de andere kamer, en het gebeurt zo snel dat ik binnen 5 seconden weer op het matje lig waar ik wakker werd. Dan sluit er ergens een deur en wordt alles zwart.