Gözlerini kırpıştırdı. Elini tutan patronun oğluydu. Buraya hiç gelmezdi. Onu buraya ne getirmişti? Çocuk direkt konuşmaya başladı.
''Burada ne arıyorsun sen?''
KyungSoo elini cebine atıp, not defterini çıkaracak gücü bulamadı kendinde. Çünkü bu çocuğu en son gördüğün de babasına en ağır hakaretleri edip, tüm kafeyi talan etmişti. Kendine savrulan sandalyeleri düşünemiyordu bile. Birden karşısında görünce geriledi.
Fazla korkmuştu. Daha fazla kilo almış, daha da güçlenmişti. Oraya gelmesinin bir hata olduğunu anlaması, içeriye sürüklenirken olmuştu. Kendini geriye çekmeye çalışsa da başarısız olmuştu. İçeriye sürüklendiğin de yer de yatan bedene baktı. Sonra başını çevirip, çocuğa baktı. Çocuk boşluktaymış gibi KyungSoo'ya bakıyordu.
''Sen yaptın değil mi?''
KyungSoo ne olduğunu kavrayamamıştı. Neyi o yapmıştı? Yerde yatan adama dikkatle baktı. Yüzünde aynı bacaklarında olan izlerden vardı. İnce sopa izleri. Ve cansız yattığına yemin edebilirdi. Gözleri yuvalarından çıkacakmış gibi büyümüştü. Yerde yatan patronuydu. Kim? Kim onu öldürmüştü? KyungSoo'yu düşüncelerinden o kalın ses ayırdı.
''Babamı sen öldürdün değil mi?''
KyungSoo hızla başını salladı. O yapmamıştı. Neden yapsındı ki? Tamam bunun için bir çok nedeni vardı ama asla böyle bir şey yapmazdı. Hem daha dün o kadar eziyet çekmişti. Nasıl o acıyla bunu yapacaktı? Bunları düşünürken, onu düşüncelerinden ayıran sersemletici bir yumruk oldu. Yere düşmüştü. Başına yine kollarını siper etti. İkinci yumruk tam ensesine denk gelmişti. Acıyla kafasını kaldırdı. Çocuk küfretmeye başlamıştı. Ve bu KyungSoo'yu daha da korkutuyordu.
Köşeye sinmiş herhangi gelecek bir darbeyi bekliyordu. Birden yüzünü açığa çıkardı. Çocuk arkasını dönmüş elinde ki bıçağa dolu dolu bakıyordu. Tam KyungSoo'ya dönmüştü ki, boynu biri tarafından kırıldı. Çocuğun cansız bedeni yerde yatarken, KyungSoo şok olmuş gözlerle dikilen iri adama bakıyordu. Yavaşça yerinden doğruldu. Bir an önce buradan çıkmalıydı. Hızla kapıya koştu. Ama onu o çocuk durdurdu. Gözlerine iyice bakınca, onu üst üste kurtaran kişi olduğunu anladı.
Ama bu.. Ama bu fazlaydı. Çocuk arkadan sıkıca KyungSoo'yu sarmaladı. Ama KyungSoo aksine hala gitmeye uğraşıyordu. Gözleri dolmuştu. Ömründe bir çok şeye şahit olmuştu. Babasının kendi evlerinde sürüklenerek götürülmesine, annesinin babası evde yok iken babasını aldatmasına bile şahit olmuştu. Ama bu şey aynı şey değildi. İnsan canıydı bu. Nasıl geri gelirdi ki? Kısık ses onu kendine getirdi.
''Seni koruyamadığım için özür dilerim.''
Hıçkırıklarla ağlamaya başlamıştı arkasından sıkıca sarılan. Gitmek istiyordu KyungSoo. Kalırsa ne olacağını bilemezdi. Yeterince savunmasızdı. Kollarını çözüp kapıdan koşarak çıktı. Hem evinde doğru koşuyor hem de ağlamaya devam ediyordu.
Kapının önüne geldiğinde birden duraksadı. Onun yaralarını saran çocuk şuan karşısında dikiliyordu. Göz yaşlarını elinin tersiyle sildi. Ne yaptığını düşünmeden hızla Kai'ye koştu ve sarıldı. Acıları bir an olsun azalsın istemişti. Hayatında ilk defa birine sarılıyormuş gibi Kai'ye sıkıca sarılyordu. Kai şaşkınlığını hala üzerinden atamamıştı. Gerçi nasıl geldiğini de bilmiyordu ama bir şekilde gelmişti işte. Sıkıca karşılık vermeli miydi? Kollarını kaldırıp, yavaşça önündeki minik bende sardı. O anki hissettiği sıcaklığı şu zamana kadar sarıldığı hiç kimse verememişti. Uzun süre öyle kaldıklarının farkında değildi. KyungSoo geriye çekilince kollarını boşlukta hissetti. Oysa kolları daha demin daha iyiydi. Kai birden boş bulunarak:
''Neden bana ne olduğunu anlatmıyorsun?''
Dedi. Onun özrünü tamamen unutmuştu. Birden ağzını kapattı ve içinden küfretti. KyungSoo bunu anlatamazdı. Yazarak dahi olsa anlatması imkansızdı. Kai'e umutsuzca baktı. Kai anlamıştı. Ona söylemek istemiyordu. Zaten kimdi ki? Sadece iki düne kadar yaralarını temizleyen bir yabancı. Başını eğdi ve arkasını dönüp geldiği istikamete yürümeye başladı. Elinde bir sıcaklık hissetti ve geriye döndü. O çocuk ona umutsuzca, bir çift koca gözle bakıyordu.
