20. Bölüm
Kai, bu anın bitmesini istemese de gözlerini hafifçe araladı. Düşündüğü gibiydi. KyungSoo yoktu. Hiç gelmemişti. Halsiz bir şekilde yerinden kalktı ve eve doğru adımlarını sürdürdü. Şuan o ev fazlasıyla anı barındırıyordu. Kokusu bile KyungSoo kokan bir ev. Daha ne kadar acı verici olabilirdi ki? Uzun süre evden çıkmamayı, kapıları ve camları açmamayı, eve sinmiş bu kokuyla yaşamayı düşündü. Bu koku ona acı verse de sahip olduğu zaman farkına varamadığı bir şeyin farkına varmasını sağlıyordu. O küçük bedenin varlığına alışmıştı. Yavaşça bütün evi dolaşıp camları kontrol etti ve açık olanları sıkı sıkı kapattı. Dış kapıyı iki kere kilitleyip çok uzak değil daha bu sabaha kadar paylaştıkları odasına gidip yatağına girdi. Kyungsoo'nun kokusunun en yoğun olduğu sanki yanindaymiş gibi hissettirdiği yere...
Her yutkunuşunun sesi, yalnız olduğunun ve daima acı çekeceğinin sesiydi kendine göre. Bu kadar aptal olmak için fazlasıyla zorlamıştı kendini. 'Acaba şuan iyi mi? Ya biri ona zarar verirse? O.. o konuşamaz ki.' Içinden bunları söylerken gözünden düşen yaş, esmer tenini ıslatmıştı. Kokusunu alırken özlememek imkansız bir şeydi. Uyurken burnuna bıraktığı öpücükler, saçlarını karıştırdığı anlar, burnunu boynuna değdirip içine çektiği eşsiz koku.. Peki şu an ne yapıyordu? Gerekirse onu sokak sokak arayıp bulması gerekirken o yattığı yatakta her nefes alışında ciğerlerine dolan koku ile daha da dibe batıyordu. Yani kısaca yaptığı aptallıklara bir yenisini daha katıyordu. Hem ne bekliyordu ki Kyungsoo'yu burada hiçbir şey yaşanmamış gibi bırakıp geri döndüğünde bıraktığı gibi bulmayı mı? Kyungsoo, ufak olabilirdi, konuşamadığı için sahip olduğu tek işi kaybetmemek adına bütün aşağılanmalara katlanabilirdi, hatta arkadaşlarının zorbalalıklarina da göz yumabilirdi ama o asla gurursuz olamazdı. Gururlu olduğu için Kainin hayatından sessizce çekip gitmişti.
Kai düşünüyordu; o ufak bedenin kendisi gibi ufacık olan kalbine çektirdiği acıyı...
Dolu gözlerle yataktan kalktı ve göz yaşlarını elinin tersi ile sildi. Biraz daha bu evde kalırsa aklını kaçıracağından korkuyordu. Karanlık evinin koridorlarında hızla kapıya ulaştı ve düşünmeden evden çıktı. Dışarısı buz gibiydi. Kim bilir belki de KyungSoo şuan donuyordu. Ya da bir yere sinmiş kendini korumaya çalışıyordu. Kai en çokta birinin ona zarar vermesinden korkuyordu. Birden olduğu yerde düşündü. Ona acıyı en çok kendisi vermemiş miydi?
Şimdi onu bulsa ve açtığı bütün yaraları sarmak için bir şans daha istese ama önce ona sıkı sıkı sarılıp onu ısıtsa... Tek düşünebildiği, tek yapmak istediği buydu. Ne kadar olduğunu, nereye gittiğini bilmeden saatlerce o soğukta dolaştı Kai. Küçük bir umut da olsa onu bulmayı umuyordu. Kyungsoo'nun eski evine bile gitmişti anlamadan. Ama küçük bedene dair tek bir iz bile yoktu. Şimdi ne yapmalıydı, nereye gitmeliydi? Yanaklarını ısıtan şey neydi? Yoksa ağlıyor muydu? Ne kadar zamandır ağlıyordu?
Bitmiş hissediyordu. Kalbi kadar bedeni de yorgundu. Evine gidemezdi, orada soo olmadan kalması mümkün değildi. Adımları onu, kabul etmese de aklında çoktan karar verdiği yere götürdü. Kapının önüne geldiğinde biraz duraksadı ve kapıyı hafifçe çaldı. Ardından kapının dibine çöküp açılmasını bekledi. Daha fazla ayakta kalacak gücü kalmamıştı.
Kapı bir süre sonra yavaşça açılırken kai başını kaldırıp kapıdaki kişiye baktı.
" Kai! "
" Onu kaybettim Sehun. " Yüzündeki acıyı ve sesindeki pişmanlığı gizlemiyordu, Kai.
Sehun, Kaiyi yollarken bu şekilde geri döneceğini düşünememişti.
Sehun şaşkınlıkla Kai'ı içeriye götürürken, içindeki tuhaf his daha da şiddetli bir hal aldı. Öğretmene hala ulaşamamıştı. KyungSoo nasıl bilmiyordu. Ki eğer hala o öğretmenin elindeyse KyungSoo'nun sonu hiç iyi değildi. Içinde bir yer KyungSoo'ya acıyordu. Ama artık elinden bir şey gelmezdi. Kai'ı koltuğa oturttu ve anlamamazlıktan gelerek konuşmaya başladı. "Kimi kaybettin Kai? Neden bu haldesin?" Endişeli görünmeye çalışıyordu. Kai ıslak yüzünü ona çevirdi. "Ben KyungSoo'yu hiçbir yerde bulamıyorum. Ona ne oldu bilmiyorum. Tek bildiğim her saniye ölüyorum.
