Ανήκουμε μαζί.

Πάρτ 6

It's in his lips and in his kiss..it's in his touch.. his fingertips.

Απο τη μια στιγμή στην αλλη τα χείλη του ειναι στα δικα μου και δεν ξερω τι να κανω. Ασυναίσθητα τον σπρώχνω αλλα εκεινος επιμένει. Τα χείλη μου ανοίγουν ενω η γλώσσα του μου επιτίθεται. Ειναι απλα τέλειο. Αλλα λαθος. Βαζω τα χερια μου στο στέρνο του και τον σπρώχνω ενω ξεκολλαω τα χείλη μου απο τα δικα του.

"Συ-συγγνωμη" λεει κοιτώντας το πάτωμα.
"Δεν... δεν εγινε τιποτα" απανταω εάν και γνωρίζω πολυ καλα οτι ειναι ψέμμα. Φιλάει απίστευτα. Παρόλα αυτα δεν μου φάνηκε κατι ξένο αλλα οικείο σαν να το ειχα ξανανιώσει. Ισως σε καποια αλλη ζωή.

Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω απο την τουαλετα καθώς κοιτιεμαι στον καθρέφτη. Στρώνω το φορεμα μου και σκουπίζω τα ματια μου. Τινάζω λιγο τα μαλλια μου για να τους δωσω τον όγκο που θελω και έπειτα βγαίνει και ο Γιώργος.

"Εισαι...ωραια" κομπιαζει και του ρίχνω ενα απλο χαμόγελο.

Βγαίνω απο την τουαλετα ενω ο Γιώργος ακολουθεί και ψάχνω την Πέννυ ή την Αγγελικη... ή τον Νικο όποιον βρω πρώτο. Αντί για αυτο το βλέμμα μου ξεχωρίζει κατευθείαν εναν ψηλό μαυριδερό τύπο.

"Σταύρο μου!" Φωναζω και τρέχω κοντα του αγκαλιάζοντας τον. Τα χερια του τυλίγονται στη μέση μου και με σηκώνουν ελαφρά απο το πάτωμα. Ο Γιώργος εχει το ενα του χερι στον ώμο του Νίκου και πίνει απο ενα μπουκάλι μπίρας ενω το βλέμμα του ειναι σοβαρό πανω μας με το σαγόνι του σφιγμένο.

"Μωρο μου σε ψάχνω κανα τεταρτο.. που ησουν;"
"Ημουν στο.." ξεκινάω αλλα τοτε καταλαβαινω. Για αυτο ηρθε να ζητήσει συγγνωμη. Απο αντίδραση που τον ειδε. Αυτο το παιδι δεν εχει μάθει να χανει... εάν και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ενδιαφέρεται κατ' αυτον τον τροπο.
"Στο μπανιο" τελειώνω και του σκάω ενα ψεύτικο χαμόγελο. Ο Γιώργος μου χαλαει τις καλύτερες μου στιγμές και αυτο με εξοργίζει. Επρεπε να περνάω καλα με τις φίλες και το αγορι μου.. αλλα αυτος ηθελε να κανει το κουμάντο του.
"Με συγχωρείς λιγο;" ειναι αστειο που του μιλαω τοσο ευγενικα αλλα φεύγω χωρις να ακούσω την απάντηση του. Αν απάντησε δηλαδη.
"Επειδη ηρθε εκεινος...ετσι;" ειναι το μονο που λεω στον Γιώργο οταν φτάνω διπλα του.
"Εε;" απαντάει με το βλέμμα της αναισθησίας.
"Ήρθες και με βρήκες μονο και μονο επειδη ειδες τον Σταύρο"
"Ηρθα επειδη καταλαβα οτι εκανα μαλακια.. άραξε" η φωνή του ειναι τελείως ουδέτερη και δεν ξερω τι να κανω. Τα νευρα μου ειναι τσατάλια γιατι ξερω πως εχω δίκιο αλλα απο την αλλη δεν πρόκειται να το παραδεχθεί και δεν εχω ορεξη να ξανα μαλώσουμε.
Παω να φυγω και το χερι του μου πιανει τον καρπό.