The Art of Detachment (Book 1)

1:07 AM, Sunday, Hotel Room, Int.

I could feel your breath on my face, Alden.

Sorry. Layo ako?

No. Dyan ka lang.

I love this feeling. I missed this. Your hand on my waist and your head on my arm.

Kahit nakakangalay?

Kahit nakakangalay.

Thank you.

For?

Keeping up with me.

Wala naman 'yun. Sorry sa mga nasabi ko kanina.

Wala rin 'yun.

But you're hurt.

Oo nga. Mawawala rin 'to.

Sana.

Uuwi na tayo mamaya.

I don't want this to end.

Alin?

'Tong moment na 'to. Hindi tayo nag-aaway. Just me, hugging you. 

Ganto na lang tayo forever?

Not a bad idea.

Ang pogi mo talaga.

Ang random mo.

Wala kasi akong continuity. Paasa kasi ako, insensitive, selfish, ganyan.

Maine...

Nagbibiro lang. 

Let's stay like this. 'Wag na muna natin intindihin ang Manila. Let's stop filming, too. Nasasaktan ka na, eh.

Paano 'yung project mo?

Project ko lang 'yun, puso mo 'yan. I know my priorities.

Ang sweet. Tulungan na lang kita maghanap ng subject.

You'll always be the best subject for me. I'll never get tired of filming you and your precious moments.

Tunog creepy.

Napatawad mo na ba 'ko? Sa mga nasabi ko kanina?

Medyo.

Masakit pa?

Oo naman. Hindi naman 'to nafa-flush. 

Sorry ulit. Can I kiss your forehead?

Okay.

There.

Hindi 'yan maso-solve ng kiss sa forehead.

At least naka-kiss.

Siraulo. Ang moody nating lovers.

At least lovers.

Ex-lovers.

Sirain mo pa 'yung mood.

Sorry.

About-to-be-lovers-again.

Sure na sure tayo dyan, ah?

Sasagot ka rin ng oo.

Kailan?

Ako sasagot? 

Eh impatient ka, eh. Malay ko kung gusto mong sumagot para sa'kin.

E 'di oo agad.

Wait, tatalikod ako ah. Nangangalay na 'ko eh.

Ako nga nagtitiis dito kahit ang bigat-bigat ng ulo mo.