Seni Çok Sevdim

11.Bölüm

Kahvaltıdan sonra eşyaları toplayıp eve gittim. Muhteşem bir gündü. Hep böyle olmasını diledim. Uzun zamandır bir şey dilemiyordum. İnsanı gerçekten değiştirebilecek çok az şey vardır. Benim değişmem için yeterliydi bu. Her anlamda değiştim. Hayat o kadar kötü değil, yaşamak güzel diyordum. Ailemle aram pekiyi değildi, hep bozuk olmuştu ve ben düzeltmek için çabalamadım hiç, ama artık çabalamaya başlamıştım. Bu bile değişim adına atılmış bir adımdı. Güzel bir birlikteliğim vardı, neden başka şeylerde güzel olmasın ki ?

Zaman geçti, aynı dershaneye gidiyor, yine her gün görüşebiliyorduk. Bir ara 10 günlüğüne bir yere gittiler. 10 gün boyunca görüşmedik. Telefonla bile zor görüşüyorduk. Çok özlemiştim

onu. Döndükten sonra görüştük hemen. Ailem yoktu, düğün için İzmir'e gitmişlerdi. Bizim eve geldi. Oturduk odamda, müzik dinliyoruz, konuşuyoruz, 10 gün boyunca neler yaptığımızı anlatıyoruz birbirimize. Arada telefonla mesaj atıyordu arkadaşına. " Ya hayatım, 10 gündür görüşemedik bak, çok özledim seni, telefonla uğraşmasan olmaz mı ?" dedim biraz sinirli , biraz da sitem edici şekilde. "Tamam hayatım" dedi. Telefonu sessize alıp kenara koydu. Güldük, konuştuk yine. Zaman çok çabuk geçti, iki saat falan olmuştu galiba telefonu kenara koyalı. Bir ara telefonu alıp mesaj falan var mı diye baktı. "Oha" dedi. Kalktım dizinden "ne oldu hayatım?" dedim. " 14 cevapsız arama, babamdan ve Aysel Teyzeden" dedi. Tam arayacaktı ki babası aradı, açtı. Normal bir şekilde efendim baba diyecekti ki laf ağzından çıkmadan kaldı. Bir şey diyemedi, sadece " ne ? " deyip ayağa kalktı.

Beraber çıktık, ailem komşularla gittiği için bizim araba dışarıdaydı. Atladık hemen arabaya, çıktık yola. Bir yandan bana yalvarırım hızlı sür diyordu, bir yandan dua ediyordu. Olabilecek en hızlı şekilde vardık hastaneye. Hemen koştu içeri, bende arkasından girdim. Babası beni tanımıyordu ama sorgulayacağını da sanmıyordum bu durumda. Ben daha koridoru geçmemiştim ki koridor sonundan ağlama sesleri, çığlıklar birbirine karıştı. İşte o an bende yıkıldım. Kaldım olduğum yerde. Yavaş adımlarla gittim. Babası, sevgilim ve tanımadığım birkaç kişi ağlıyordu.

Kitlendim orada. Bir şey diyemedim. Yanına gidemedim. Gitsem ne yapacaktım ki ? Annesini kaybetmiş birine ne diyebilirdim ? Nasıl teselli verilir ki? O cevapsız aramalar hastaneye çağırmak içinmiş meğer. Trafik kazası, annesi yaralanıyor, durumu ağırmış. Bir ara kendine gelmiş ama sonra kalbi durmuş , geri çalıştıramamışlar.

İkimizde ölü gibiydik. Sevdiğim bayıldı, babası kendini paraladı, ben bekleme koltuğunun yanına yığıldım kaldım. Şoktaydım. Bir şey diyemiyor, bir şey yapamıyordum. Evine gittiler, cenaze vs. Bunlardan bahsetmek bile istemiyorum. O süre boyunca hep yanında oldum. Ne yapabilirsem yaptım, elimden gelen her şeyi. Babası kim olduğumu sorunca Özge'nin bir arkadaşı olduğumu söyledim. Hiçbir arkadaşı bu kadar ilgili değil dediğinde bende annemi kaybettim falan dedim. Geçiştirdim. Ölünün ardından mevlit okuturlar 7'sinde 40' ında falan. 40 gün boyunca yanında olup destek olmak dışında bir şey yapmadım. 40' ından birkaç gün sonra "konuşalım mı ?" dedi. Beraber odasına gittik.

Her zaman dobra bir kız olmuştur, hiç sakınmamıştır söyleyeceklerini. Direkt yüzüme karşı " bitirelim" dedi. Anlamadım ilk başta, "neyi?" dedim. Ağlamasını bastırmak için derin bir nefes alıp "bizi" dedi. Dünya başıma yıkılsaydı keşke, yıkılsaydı, enkaz altında kalsaydım ve bu an yaşanmamış olsaydı. "Neden" diyebildim sadece. Gözlerimin içine bakıp " o gün telefonu sessize almasaydım, daha erken gidebilirdik hastaneye, belki de annemle son bir kez konuşabilirdim." dedi. O an sanki kazayı ben yapmışım, annesini ben öldürmüşüm gibi hissettim. Acısını yaşamamıştım, psikolojisini, düşüncesini, hislerini bilemiyordum. "Beni suçlu mu görüyorsun ?" dedim. Bir şey demedi başını eğdi sadece. Ne yapacaktım ki. " Bak hayatım, bunu şimdi konuşmayalım, kendini toparladıktan sonra konuşalım" diyebildim sadece. Ne değişecek dercesine baktı ama ağzından sadece "tamam" çıktı. Bu konuşmaya devam edene kadar hep soğuk kaldı aramız.