zil çaldı ve hızlı adımlarla kimseye çaktırmadan koridora çıktım onun orda olması için dua ediyordum ve ordaydı yüzünü hiç görmemiştim resmen saklıyor gibiydi, içine kapalı biriydi her halden belli oluyordu zaten. ona doğru yavaş yavaş yürüdüm yanında geldiğimde bana doğru döndü, yüzüne baktığımda gözlerinin mavisinde kayboluyor gibiydim anlamıştım artık herkezin neden onun adını ağızlarından düşürmediğini anlamıştım. bana baktı ve kafasını aşağı eğip güldü ona adını sormak için cesaretimi toplamaya çalışıyordum. "merhaba ben maya" dedim ve elimi uzattım parmağımın ucundan tuttu ve öyle selamlaştı nasıl bi el tutuşuydu eli felç olmuştu sanki!! "Eee adını sorabilirmiyim acaba?" kendimi parkta oynayan, karşısında gördüğü bir başka kız çocuğuyla tanışmaya çalışan çocuk gibi hissediyordum "Aras!" sesi çok tatlıydı "senin gibi kızlardan beklenmiycek bi davranış tanışmak, genelde zengin kızlar kibirlidir!" kaşlarımı çattım ve "ben o kızlardan değilim" resmen beni yargılıyordu! yerinden kalktı ve hızlıca yürüyordu arkasından yetişmeye çalıştım "Eee bişey söylemiycekmisin memnun oldum gibi annen baban hiç birşey öğretmedimi sana" bişey söylemem mi gerekiyodu yanıma gelen sensin dedi ve o anda ne diyeceğimi bilemedim.
...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gece güneşi
ChickLiteğer 17 yaşındaysanız ve aşık olmuşsanız, yapacak bir şey kalmamış demektir... Ama her zaman da güçlü olmaya "çalışmayın" çünkü olmaya çalışmak sizi ve hayatınızı yorar, bıktırır. maya da aynen bunları yaşadı işte korkunç gerçekleri başta herşey çok...
