BULUTLARIN ŞEHRİ YOK

NE YAPTIN BE ÇOCUK

Ben sadece sevdim.

Sen hiç giderken ardına bakmadın mı, acaba sessiz mi olur gidişleri yoksa gözleri yolcu eder mi beni, içinde yankılanan aşk çığlıklarıyla diye?

Her gelişinde yanına nefesin kesilmedi mi ve gidişinde kalbine bir ok saplanmadı mı ya bir daha gelmezse diye?

Gelmedi de zaten.

İsteksizdi o son gelişi ve eksikti güle güle deyişi.

Gülüşü eksikti, sesi buruktu bir kere.

Kelimeler yorgun geliyordu kalbinden ve dudaklarından zincire vurulmuş gibi çıkıyordu cümleler.

İlk defa bu kadar uzun sarılmıştı, kokusu üzerime sinmiş bedenime...

Anlamıştım bir vedaydı bu.

Uğratmayacaktı bir daha aşk gemisi kalbimdeki limana.

Görmezden geldim işte.

Sen hiç kaçırmadın mı gözlerini, içinde ayrılığı sezdiğin kelimelerden...

Mantığına infaz emrini çıkartmadın mı kalbinden?

Düşünmekten vazgeçmedin mi ayrılığı, güneşin elbet batacağını, gökyüzüne karanlığın çökeceğini görmezden gelmedin mi?

Ben görmedim, kapadım gözlerimin perdesini.

Yine de olmadı. Güneşim battı, kalbim  karanlığa gömüldü.

Ama sen zaten bunları biliyorsun değil mi?

Yoksa sormazdın pişmanlık içeren, keşke diye araya gizlenen sorunu.

Bir gün gidecek diye değil, hiç gitmeyecek gibi sevdim.

Meğer gidiliyormuş.

Gitti.

O benden, ben kendimden...

Şimdi her günüm neyse diye başlıyor ve keşkeler ile bitiyor.

Ama ömür bitmiyor.

Çok da farklı değildi benim kalbimde.

Senin yaptığını yaptı, sevdi, sevdim!