Wander

H2 - the flight

Ik neem een slok van m'n Starbucks en kijk hoe de mensen van de business-class langzaam het vliegtuig in schuifelen. Het feit dat ze eerder het vliegtuig in mogen als wij lijkt hun goed te doen, de mannen in chique pakken en vrouwen ik strakke jurkjes kijken ons arrogant aan. Ze geven me een onzeker gevoel aangezien ik hier in mijn urban outfitters jogingsbroek en Brandy Melville t-shirt zit met een grote knot op m'n hoofd. Ik pak opnieuw mijn telefoon om te kijken of ik nog nieuwe berichten heb binnen gekregen, ondanks het feit dat ik nog maar één uur verder ben, ben ik toch bang dat iemand elk moment het vliegveld oprent om me tegen te houden. Niet dat dat mogelijk zou zijn, mijn ouders komen pas maandag terug van hun 'weekendje Londen' en m'n vrienden komen niet zomaar naar mijn huis toe. Ik stop mijn mobiel weer terug in mijn handtas en gooi mijn lege Starbucks in de prullenbak. Er wordt ondertussen omgeroepen dat ook de 2e class plaats mag nemen in het vliegtuig en zoals verwacht stormt iedereen af op de 2 stewardessen die je passport controleren. Ik ga achter een stel staan, stop mijn oortjes in mijn oren en zet mijn muziek op shuffle.

Mijn muziek springt op Magic van Coldplay terwijl ik de gate in loop. ik heb zojuist mijn paspoort en ticket laten zien, en over 1 minuut zit ik in het vliegtuig... Dan ben ik gewoon weg... Het gevoel dat er door mij heen gaat is lastig te omschrijven, ook al kan niks me stoppen heb ik een raar soort zenuwen in mijn buik. Het idee dat ik mijn wereld achterlaat, zo voelt het. Ik ben ook echt gestoord dat ik dit doe, natuurlijk ik ben niet gelukkig waar ik nu ben maar om alles achter te laten en te vertrekken? Achja... Het is nu al te laat. Ik stap het vliegtuig in en glimlach naar de stewardess, ik kijk rond over de gezichten van allemaal andere mensen, onbekenden, allemaal hun eigen reden om naar Palawan te gaan. Ik loop naar mijn stoel en neem plaats aan het raampje.

'Fast your seatbells, were about too land in Palawan in 30minutes'