Wander

H9 - China

Er werd aan de deur geklopt en in mijn ogen wrijvend opende ik hem, Jace stond voor de deur en kijkt me aan,

'i need to tell you something' 'this early?' Vraag ik, het is 3uur s'nachts en ik kon m'n slaap hoed gebruiken. 'yes, were leaving tomorrow, were taking the train to Bejing' 'what? You tell me now that your going to China in a few hours?!?' Zeg ik opeens klaar wakker, 'Yes, something happend, i can't tell you what' 'Well i think you do, you owe me an explination for leaving me without telling!' 'I tell you now' 'yes but i won't have the time now to do anything whatsoever!' Jace draait zich om om te kijken of er iemand mee luistert, dit is niet het geval en hij komt heel dichtbij me staan en fluistert 'listen darling, i love you and i don't want to leave you, that's why i'm asking you to come with us, okay? 'you tell me to give up everything and just go away with an group strangers! Jace i have the feeling i don't even know you! What is it you're hiding for me?' 'Jezus Jill be quiet! And by the way you already left everything behind and i never asked you for a reason why you, as 16year old, are so far from home all alone!' Ik draai me om en wrijf over m'n hoofd, hij had een punt... En als hun weg waren zou ik zo vreselijk alleen zijn... 'okay' zeg ik. 'yes?' 'Yes i'm coming with you' 'thank god! Thanks Jill i love you, remeber that.' ik voel een steek in mijn hart ik hou ook van hem, maar dit voelde gewoon niet goed. 'yes i know' zeg ik en ik sluit de deur.

Ik zak met mijn rug tegen de deur aan naar beneden en vraag me af waarom die 5 uit het niets opeens vertrekken naar China...

Het is 6uur in de ochtend en ik sta in het hoofdgebouw ik en zojuist uitgechekt, na mijn gesprek met Jace heb ik niet meer geslapen, ik heb al mijn spullen ingepakt en sta nu op hun te wachten om straks vanuit Peurto Princessa op de trein te stappen naar eerst een klein stadje aan de frans van China en daarna Beijng. de andere 5 komen aangelopen ze kijken allemaal met een poker-face waardoor ik niet kan zien wat ze echt denken. zouden ze voor iets op de vlucht zijn? Het lijkt me zo onwaarschijnlijk. het zal vast niets zijn, ik heb altijd al rijke fantasieën gehad.

Als hun ook hebben gechekt en we uit de taxi zijn gestapt lopen we met z'n alle naar het treinstation, we zijn allemaal stil. Zelfs Chels heeft haar arrogante blik ingewisseld voor een emotieloze, zou 'het' zo belangerijk zijn? ik koop een trein ticket in stap in de overvolle trein, met een hoge fluit vertrekken we van het station en gaat de trein schommelend op weg, nog steeds is er geen woord gezegd. ik kijk door het raam, het prachtige strand uitzicht veranderd langzaam in een uitzicht met hoge bergen, nog steeds prachtig maar ik voel me hier veel meer vervreemd op een of andere manier.

Na de overstap veranderd het plateland-landschap met bergen in de stad, het is middag maar overal hangen verlichte neon reclameborden. grote wolkenkrabbers stijgen boven ons uit en ik vraag me af wat ik hier doe, en waarom ik hun zo blindelings vertrouw, ik ken ze amper! mijn hoofd tolt, het feit dat ik weinig je geslapen helpt ook niet bepaald.

Ik haal mijn bagage uit de trein en loop achter de rest aan, blijkbaar weten ze precies waar ze heen moeten. nog steeds hebben ze heel de reis niks gezegd, ik had ook geen behoefte om tegen hun te praten want ik heb nu al spijt van mijn beslissing, ik mis het strand, de bloemen en de zee.

We stappen een hotel in en ik scheck als laatste in, iedereen spreekt af om om 6uur weer beneden te zijn bij de balie zodat we vanuit daar kunne. Vertrekken naar een restaurant of café, iets in de richting. ik loop naar mij kamer (476) en leg al mijn spullen op de grond en plof op het bed, ik ben moe, chagerijnig en heb geen idee wat ik moet doen. ik voel me niet mezelf, het is alsof ik vanuit iemand anders op mezelf neer kijk, en denk 'wat een hulpeloos geval', daar ben ik het wel mee eens.

Mr Polman P.O.V.

'Het is gelukt om haar uitgaven te bekijken meneer' een klein manetje genaamd Peter staat naast me, hij is hier pas komen werken en dit onderzoek is zijn eerste grote klus na het koffie bregen. 'mooi, wat zijn haar laatste uitgaven?' 'Euh... Nou meneer' 'Peter spreek' 'wat we nu kunnen zien is dat ze in Palawan is, ze erft wat losse uitgaven van restaurants en alles maar ze is al uitgechekt iit het hotel in Palawan, want dat komt altijd pas op de rekening te staan als je net uitgechekt' 'dus ze is nu in Palawan?' 'Waarschijnlijk, ja. meneer. maar ze heeft ook vandaag nog 1 keer gepunt het zou goed kunne dat ze met een metro of taxi ergens heen gegaan is.' 'Peter' 'ja meneer?' 'Bestel 3 kaartjes voor een vlucht naaf Palawan' 'komt in orde meneer' Peter loopt weg, zijn rode haar en grote bril doen em niet al te goed, toch is het een snugger mannetje. ik moet hem niet onderschatten. ik draai mijn kopje koffie rond in mijn hand en neem een slok. tevreden kijk ik naar de foto van het meisje

'het zal niet lang meer duren meis, ik zal je vinden'

Jill P.O.V.

We hebben net gegeten bij de mc donalds, veel is er niet gepraat, het ging vooral over het weer wn hoe geweldig China zou zijn. ik vraag me af waar ze het over zouden hebben, als ik er niet bij zou zijn geweest.

Na het diner ging ik naar mijn kamer, ik had duiven besteld en ik zat nu op mijn bed naar de duizenden verlichte wolkenkrabbers te kijken. ik voelde me nog steeds niet mezelf, het idee dat ik iedereen had verloren zat in mijn maag, ik had sterke heimwee naar huis en vroeg me af hoe ik dit ooit allemaal had kunnen bedenken, en sterker nog, uitvoeren.

'Jill...'

Ik hoor Jace's stem en hij klopt op mijn deur. Ik heb geen zin om open te doen en laat hem kloppen.

'Jill please...'

'Not now Jace'

'Jill.... I'm sorry, okay?'

'Sorry is not enough'

'Can you than at least tell me what i did wrong?'

Ik ben stil, het is in feite meer mijn eigen schuld als de zijne, alles is mijn schuld. maar toch, hij is als een herrinering aan mijn fouten, en hoe graag ik hem ook in mijn armen wil sluiten en hem wil zoenen en wil dat hij zegt dat het allemaal wel okee is, weet ik in mijn hoofd dat dit niet goed is. het is meer een voorgevoel, alsof hij vanochtend toen hij zo schijnheilig deed en alles voor heeft verborgen liet zien dat ik hem eigenlijk niet kon vertrouwen. ik hield van hem, maar hij niet genoeg van mij of me in vertrouwen te nemen.

'Bye Jace'

'But Jill...'

'Bye'

Het word stil achter de deur, toch weet ik dat hij er nog is. Een paar minuten zijn we allebei stil, denkend aan wat dit alles betekent, dan loopt hij weg.