Wander

H13:

Vanavond, 8uur

Het is 8uur en ik loop de trap af, ik heb een simple zwart jurkje aangetroken wat meestal niet te underdressed of overdressed is. ik open de grote goude deur waaraan je het hotel al van ver kan herkennen. En dan zie ik Jace al voor het hotel staan voor een zwarte taxi, met een smoking aan. het staat hem goed, maar dan ook echt heel goed. Zijn donkere bruine haar en groene glansende ogen kijken mij glimlachend aan, het heeft iets kinderlijks, het is lief. ik glimlach terug, ik weet niet precies hoe ik me deze avond voor zou moeten stellen, het is meer een goedmaak avond dan een echte date. ik wil het hem niet zo snel vergeven, op een of andere manier wil ik gewoon niet dat soort meisje zijn die zich helemaal afhankelijk maakt van haar vriendje, ik wil niet als een object gezien worden, als hij echt van mij houd moet hij dat bewijzen.

'You came' zegt hij opgelucht en verbaasd, 'why do you sound so surprised?' Zeg ik vlijend terwijl ik in de auto in stap door de deur die hij voor me open hield. 'i'm just glad' zegt hij, en hij stapt ook in. 'To this lake, please' hij geeft de chaffeur een kaartje en we rijden weg.

Het landschap dat langzaam was veranderd van de stad in het meer platteland van China was prachtig, we reden langs de rijstvelden tot dat we bij een groot meer aankwamen tussen hoge bergen in. Jace betaalde de chaffeur en hield de deur weer open als ik uitstapte, het was werkelijk prachtig. Jace ging me voor en we liepen maar een stijger aan het begin van het meer, aan de stijger lag een klein houte bootje en ik zag aan Jace's gezicht dat het de bedoeling was dat ik in moest stappen, dus dat deed ik. we stapte samen in et bootje en Jace begon te peddelen. Het was een tijdje stil, het was geen ongemakelijke stilte, gewoon een stilte om het adembenemende uitzicht op ons in te laten spelen. Langzaam gingen we vooruit, verder het meer op, langs de boot waren kringen in het water maar voor de rest was het water spiegelglad en weerkatste het de grote bergen en roze gekleurde lucht.

'Jill,' zegt Jace langzaam, ik kijkdraai mijn hoofd naar hem toe. 'Jill i really didn't want to hurt you, you need to know. i should never have taken you all the way to China i didn't know what i was thinking.' 'i don't know what you were thinking either Jace, but i also have myself to blame, why leave with a bunch of strangers to a strange country? I guess i just don't know what to do with myself' ik draai mijn hoofd naar het water en kijk hoe de kleine golfjes van ons of drijven. 'Jill, I...' 'you're bad at apoligizing i see, but it's okay you shouldn't have to take me all the way to this lake to appologize, i don't know what to feel, one way or another i feel homesick, but i can't come back home... I'm stuck in some strange country with some spy's my story is crazy... i just wish to forget...' Zeg ik langzaam. 'i can make you forget' zegt Jace, Zn groene ogen glansen in het licht van de zojuist opgekomen maan, en terwijl hij dichter bij komt, voel ik de zwaartekracht tussen ons in verdwijnen, we lijken wel magnetisch, het allerliefste wat ik wil is alle lucht tussen ons uit halen en hem dicht tegen me aan houden, er is iets diep in mijn hoofd dat me tegenhoud en zegt, je kan hem niet vertrouwen..., maar het maakt mij al niet meer uit. Alles kan toch niet meer erger worden, mischien moet ik er maar aan toe geven.

'Jill these words are said to much but, i think i love you' zijn ogen kijken gemeend, de laatste beetjes zwartekracht vallen nu tussen ons weg.

'I guess i love you too' fluister ik zacht.