This is just a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either just the product of the author's imagination or used in a fictitious manners. Any resemblance to actual persons, living or dead, and some events are just pure coincidental.
Prologue
"You think so?" ang tanong nya sakin.
"Yeah... That's a good idea. One year na lang at gragraduate na tayo, buti na lang at pareho tayo ng papasukang school."yun lang ang sagot ko sa kanya. It makes me happy that we both agreed to pursue our dreams at the same university.
"We can both see each other every day." Yun ang lalong nakapagbigay saya sakin. May nakalaan kaming oras para sa isa't isa.
***********
"Hey!!! Let's go out??!" yun agad ang bungad nya sakin paglabas ko sa classroom namin. Nakakapagtaka naman. Kakalabas lang naming the other day na mag-date. Tapos ngayon ulit??? And alam ko kakatapos lang ng practice nila sa soccer.
Anong merun???
"Aren't you tired yet? I thought may practice kayo kanina? Hindi ka pa ba pagod?" nag-aalalang tanong ko sa kanya.
"Yup. Kakatapos lang namin. I just thought if I could take my girlfriend out today?" he asked me with that smile of his plastered on his face.
"Hmmmm... Okay, basta ba uwi tayo agad. I have to finish my project sa physics eh." Hindi ako makatanggi sa kanya. Ginamitan na nya ako ng smile nya eh.. hihihi
"Okay po, gf ko. Hehehe.. halika na??" yun lamang ang sagot nya bago tumalikod na sa akin. Pero bago pa sya tuluyang napatalikod, nakita kong naalis ang masayang ngiti nya at napilitan yun ng lungkot. What's with him???
***********
Gumala kami sa mall, naglaro sa arcade then kumain sa Mcdo. After nun, pumunta kaming park at naglakad ng magkahawak-kamay. I enjoyed being with him.
Just that one time he told me he's sorry. Hindi nya in-explain para saan man iyon. Kinabahan ako dahil sa sinabi nyang iyon. But I just brushed that thought away. Inisip ko na lang he's with me that moment.
Hindi ko inaakala na yung mga salitang iyon ang makakasakit sa akin ng sobra. Ang magpapaiyak sakin. Because the only thing that was imprinted in my mind...
Is that...
He's gone.
And sa lahat ng bagay na makakapag-alala sa kanya, ay ang masakit na mga salitang yun ang talagang tumatak sa puso't isipan ko.
"I'M SORRY, THALIA."
A/N:
Please vote and comment...
