Taylor
"Το ξέρεις ότι τα κάνω όλα αυτά επειδή σε αγαπαω." μου εξήγησε, ενώ φάνηκε να ηρεμεί λίγο.
"Ναι, το ξερω. Και εγώ σε αγαπαω." απάντησα, και καθησα στο κρεβατι μου με την πλάτη στον τοίχο περιμένοντας να ακούσω παραπάνω.
Ανησυχούσε υπερβολικά. Αναρωτιόμουν αν όλο αυτό το άγχος θα τον έκανε να καταληξει στον τάφο πολύ νωρίς.
"Οπότε πως πάνε τα πραγματα;" με ρώτησε, προσπαθώντας να μου πιάσει συζήτηση. Μου τηλεφωνεί κάθε μέρα για να με ελέγχει.
"Καλά. "
Δεν υπήρχε περίπτωση να του έλεγα τι συνέβη εχθές το βράδυ, αλλιώς θα εμφανιζόταν από το πουθενά και θα με έπαιρνε πίσω.
"Είσαι εντάξει με το φόρτο εργασιας;" ρώτησε.
"Ναι αρκετά καλά. " ειπα. Ήθελα να βγω επιτέλους από την υπερπροστευτικοτητα του, που ακόμα και οι υποχρεώσεις του κολλεγιου θα μου ήταν πολύ ευκολοτερες από το να τα βγάλω πέρα μαζί του.
Ξέρω ότι αυτό που σκέφτηκα ηταν απαίσιο, αλλά ήταν η αλήθεια. Πέρα από το γεγονός ότι ήξερα πως η υπερπροστατευτικοτητα του προερχόταν από το ότι νοιαζοταν για εμένα και φοβόταν παράλληλα μήπως με χάσει, γινόταν αποπνικτικο. Είχε σκεφτεί πως με είχε χάσει ήδη μια φορα, και αυτός ο φόβος τον οδήγησε στο να πάρει όλα τα μέτρα για την ασφάλεια μου.
"Πρέπει να φυγω. Έχω μια συνάντηση." μου ειπε. "Σε παρακαλώ κρατά το κινητό σου τηλέφωνο."
"Θα το κάνω. "
"Σε αγαπώ. " είπε. Μου το έλεγε κάθε φορά που μιλούσαμε. Αληθεια πιστεύω ότι αυτές τις 3 λέξεις τις λέγαμε και ύστερα δεν μετανιωναμε για ένα άτομο που τελικά χάσαμε.
"Και εγω σε αγαπώ. "
Η κλήση έληξε, και πέταξα το κινητό μου στο κρεβατι. Άφησα εναν αναστεναγμό και ακούμπησα το κεφάλι μου πίσω στον τοίχο, ενώ έκλεισα τα μάτια μου για μια στιγμή.
