The Guitar

Hoofdstuk 1 ☆

Daar zit ik dan huilend op mijn bed samen met mijn broer, Jackson. Jackson heeft berschermend zijn armen over me heen geslagen terwijl ik op zijn schouder uit huil. Onderand is zijn shirt al voor de helft nat door mijn tranen. Zelf houdt hij zichzelf sterk voor mij maar af en toe voel ik toch een traan op mijn hoofd vallen. 'Zullen we naar zolder gaan?' Vraagt Jackson naar al die jaren weer. We gingen eerst toen we kleiner waren altijd naar zolder maar toen ons moeder overleed, gingen we er nooit meer naar toe. Door een vingerknip werd ik uit mijn gedachtes geschud en merk dat ik nog geen antwoord heb gegeven op zijn vraag. Twijfelend knik ik. Hij loopt alvast voorop naar de trap die naar de zolder leid. Ik volg hem zonder erbij na te denken.

We ploffen neer op de zitzakken waardoor er een hoop stof omhoog komt. Ik kijk naar alle dozen die er staan en vraag me af wat er allemaal in zou zitten. Die dozen stonden er eerst niet. Ik sta weer op uit de zitzak en loop naar een doos die mijn aandacht trekt. Hij is best groot en lang. Ik open de grote, lange doos. Als ik zie wat er in ligt, deins ik achteruit waardoor ik op mijn kont op de koude, stoffige grond val. Ik krijgt tranen in mijn ogen. 'Nee nee!' Schreeuw ik, nu al huilend. Al acht jaar heb ik dit niet meer gezien. Voorzichtig sta ik weer op en kijk weer in de doos. Misschien is het wel iets anders? Misschien heb ik het me verbeeld? Maar nee hoor daar ligt het dan. Mijn moeders gitaar. Opeens voel ik twee armen om me heen. Ik ruik de vertrouwde geur van Jackson en bedenk me dan dat Jackson er ook nog was. Ik duw hem een stukje van me af. 'Laat me- Laat me gewoon even alleen zijn'. Hij knikt en loopt met mij nog een laatste blik te gunnen, de trap af. Ik kijk weer voor me en laat voorzichtig mijn vingers over de gitaar gaan. Ik pak de gitaar uit de doos en loop naar een stoffige kruk, waarop ik plaats neem. Ik sluit mijn ogen als ik de bekende, vertrouwde snaren onder mijn huid voel. Langzaam speel ik het nummer die ik altijd met mijn moeder speelde. Tranen stromen over mijn wangen maar toch is het weer fijn om na acht jaar weer eens op de gitaar te spelen. Ik sta op van het krukje als ik mijn ogen weer heb geopend. Al mijn emoties speel ik weg.

'Say what you wanna say
And let the words fall out
Honestly I wanna see you be brave
With what you want to say
And let the words fall out
Honestly I wanna see you be brave' Zing ik.

Als ik mijn ogen open zijn voor even mijn moeder staan maar al snel verdwijnt het. Al gauw hoor ik de piano achter me spelen. Ik draai me om en zie Jackson spelend met zoveel gevoel. Hij kijkt trots naar me, wat me verder last spelen.

'I just wanna see you
I just wanna see you
I just wanna see you
I wanna see you be brave' Zingen we samen.

We stoppen met spelen en al gauw hebben we elkaar in een knuffel getrokken. 'Ik ben trots op je' Zegt Jackson. Jackson zelf is nadat onze moeder stierf gewoon verder gegaan met de muziek waardoor hij nog beroemder werd. De paparazzi had mij ook toen weer heel erg lastig gevallen maar nu gelukkig niet meer. 'Jack?'. Tegen mijn schouder aan voel ik hem knikken. 'Ik ga even naar Jane toe' Meld ik. Hij laat me los en knikt. 'Pas goed op jezelf' Zegt hij. Ik knik zuchtend en loop de trappen af naar buiten. De deur doe ik achter me dicht waarna ik lopend naar Jane vertrek. Oortjes doe ik in mijn oor. Zachtjes zing ik mee, naar al die jaar heb ik gewoon weer op een gitaar gespeeld. Als mama dit wist zou ze zo trost zijn geweest. Al was ik wel bang dat ik het niet meer kon. Blij spring ik een keer in de lucht. Wel grappig eigenlijk een half uur geleden ongeveer zat ik nog op het bed te huilen en nu zit ik blij in het rond te dansen. Terwijl gisteren het nog 8 jaar geleden was dat mam stierf. Nee, niet aan denken nu Tori. Jullie denken vast waarom zaten jullie gister dan niet te janken? Nou gister hadden we ons allebei opgesloten in ons eentje in onze kamer. Hij in zijn kamer en ik in mijn kamer. En nu denken jullie vast weer zitten jullie dan elke dag te huilen? Maar nee dat is alleen op dagen als het weer een paar jaar geleden is dat mam stierf. Op andere dagen doen we niet zo gauw huilen.

Opeens bots ik tegen iemand op. 'Godverdomme kan je niet opletten?' Zeg ik als ik op de koude grond terecht kom. 'En dat zeg je tegen mij? Jij was degene die niet oplette maar laat me je helpen als een echte gentleman' Zegt een jongen voor me. Ik kijk op en zie een jongen met ravenzwart haar en oceaan blauwe ogen, met een kaaklijn. De knappe jongen steekt zijn hand uit. Ik rol met mijn ogen en sta zonder zijn hulp op. Ik loop langs hem heen weer op weg naar Jane's huis die ik al een stukje verder zie verschijnen. 'Ik hoop dat ik je nog een keer zie onbekend meisje!' Roept hij nog achter me. 'Tori! Mijn naam is Tori!' Roep ik terwijl ik me omdraai en achteruit ga lopen. 'Leuk je te ontmoeten' Zegt hij zonder zijn naam te zeggen. Ik rol met mijn ogen en ga speed normaal lopen. Meteen zie ik het huis van Jane voor me neus. Ik loop het kleine trappetje op en druk lang op de bel. 'Ik kom al Tori!' Hoor ik haar al roepen. Ik druk altijd lang op de bel zodat ze weet dat ik het ben. De deur gaat open en ze trekt me mee naar binnen. 'Oh my God! Ik heb het gehoord!' Roept Jane blij. Ik kijk haar vragend aan. 'Dat je weer gitaar speelde!'. Nog steeds kijk ik haar vragend aan. Hoe weet zij dat nou weer?

Wat een drama, wat een drama. Ze hebben veel gehuild in dit hoofdstuk ;) Niet elke hoofdstuk is zo geloof me! Dit is dan het eerste hoofdstuk, misschien vonden jullie dit niks maar blijf nog even verder lezen want niet elk hoofdstuk is zoals dit :)

Chiau!