Bu şehre geliyorsun ve seninle karşılaşıyorum.Yıllardır nefret ettiğim bu şehir bir tek seninle güzelleşiyor.Önce gülümsüyorsun..Ben ise o gülüşe karşı gençliğimin en önemli yıllarını koyuyorum."Nasıl bu kadar güzel gülümseyebiliyorsun?"diye sorduğumda bana,acılarından bahsediyorsun.Ama ben sana asla bahsedemiyorum.Belki de anlatmayı hiç beceremiyorum.Yada insanlara artık bir şeyleri anlatmaya çalışmaktan çoktan vazgeçtim.Çünkü ben, kendi acılarını geçirmeyi beceremeyen;başkalarını iyileştirmeye çalışan bir beceriksizim.Sen ise her şey olabildiğince kötüyken bana umut olmaya çalışan birisin...Oysa ben umut etmekten çoktan vazgeçtim.Tek amacım kendi omuzlarımdaki yükü unutarak senin için yazmak.Seni yazmak..Sen bana sadece kendi acılarından bahsedersin ben ise yazarım.Fena mı olur? Şu dünyada insanın acılarını paylaşacak birine sahip olmasından daha güzel ne olabilir ki?Tabii kıymetiniz bilinecekse...
Ben bu hikayeye kendimi de katıyorum.Önce seni yazıyorum sonra biraz umutsuzlukla tatlandırıyorum...
