Umutsuzluk üzerine...
Maviye açılan hayallerim yok artık.Yaşımdan yorgun,yaşımdan telaşlıyım bu günlerde.İşlek bir cadde üzerinde yürüyorum ve her şeye bu kadar sessiz kalmaya alışabilmişken aniden bağırmak istiyorum.Zaman zaman yanımdan kahkaha atarak geçen insanlara şahit oluyorum.Sonra bir köşeye çekilip sadece onları izliyorum.''Tıpkı bir sahne oyunu izler gibi."İnsanlarla göz göze geliyor,bana acıyarak baktıklarını düşünüyorum.Öyle olmasa bile öyleymiş gibi hissediyorum.Acınmaya muhtaçmış gibi...Elimden hiçbir şey gelmiyor.Başkaları kadar mutlu olmayı asla beceremiyorum.Kulağımda kulaklığım acı bir surat ifadesiyle oturup sadece olan biteni seyretmekle yetiniyorum.Bunu yaparken de genellikle zevk alıyorum.Çevremdeki insanların çoğu benden nefret ediyor ve buna ben müsaade ediyorum.Çünkü nefret edilmek bana,gelip geçici sevgilerden daha çok haz veriyor.Zaman zaman sessiz çığlıklarımı duyacak birine ihtiyaç duyuyorum elbette.Başımı omzuna koyup bütün dertlerimi anlatacağım,ya da en azından gözyaşlarımı silecek bir "DAĞ" aradım hep.Ama herkes değil de bir kişi,bir dağ.O dağ,dertlerimi çözmeye çalışmak yerine benimle dertlensin istedim.Sahi,çok mu şey istedim?
