Bir sabah uyanmışsındır ama gün senin için aymamıştır.
Pencereyi açıp gücünün yeteceği kadar bağırmak istersin.
Omuzlarında o kadar çok yük vardır ki...
İnsana ilk zamanlar bu yükü kaldırmak çok zor gelir.Bağırır çağırır,isyan eder.Sonra her şeyin zamanla düzeleceğine inandırır kendini.
Ama bu fazla sürmez.
Zaman ilerledikçe o yük artar.
Dayanılmaz olur.
Sen buna acı çekmek dersin.
Sonra acıdan bir yanardağ oluşturursun kendine.
Ama o yanardağa asla yaslanamazsın.Çünkü yaslanırsan o yanardağ'la birlikte kül olacağını bilirsin.
Yaslanacağın dağın senin yükünü ağırlatmak yerine hafifletmesini dilersin.
Peki ya kül olmayı göze alabilecek kadar cesursan?
