☄️☄️hard feelings ||baekyeol||☄️☄️

-1-

Herkesin hayatında dönüm noktaları vardır.Okula ilk başladığı gün,ailesinden ilk ayrılış,ilk aşkını gördüğü o an,askerlik veya evlilik gibi.Benimki ise yüksek ihtimalle bölüm arkadaşlarımın da hayali olduğu gibi uzun zamanlar sonrasında bir hastanede işe başlamaktı.Tıp eğitiminin zorlu yıllarını atlatmış ve bir psikyatr olarak işe başlamıştım.Yani başlayacaktım.İki dakikadır kapının önünde duruyor ve ellerimi pantolonumun kenarlarına siliyordum.Heyecanlıydım çünkü ilk iş günümdü.Benim için bir dönüm noktasıydı ve işlerin iyiye gitmesini umuyordum.

Kendimi son kez gazlayarak hastanenin otomatik kapısından içeri girdim.Hemen sağ tarafta danışma masası vardı.Hastane sabahın erken saatleri olduğu için sakindi ve danışma masasınında oturan sarışın bayan dışında kimse yoktu.Kendimden emin adımlarla gülümseyerek masaya yaklaştım.

"Merhaba.Ben psikyatr Byun Baekhyun."dedim bilgisayarda kısık gözlerle bir şeye bakıyordu.Kafasını kaldırdı ve bana baktı.Kadın gerçekten yorgun görünüyordu.Bir kaç saniye süzdükten sonra konuştu.

"Günaydın Bay Byun.Bayan Minji sizi bekliyor.Koridorun sonundan sola dönünce göreceksiniz."dedi elindeki paketi yırtarak kahvesine şeker dökerken.

"Teşekkürler."dedim ve arkamı döndükten bir kaç saniye sonra kadına tekrar döndüm.

"Kahveyi şekersiz içerseniz uykunuzu daha iyi açar."dedim ve kadının yüzü şaşkınlıkla çarpılırken iyi günler diledim ve koridorda yavaşça ilerlemeye başladım.Yavaşça bir ıslık tutturdum ve koridorda ilerlemeye başladım.Duvardaki resimleri inceliyordum.

Çok yetenekli çizimlerin yanısıra
basit karalamalar da vardı.Ama hepsi bu hastaneden çıkacaklarına inanan umutlu insanların resimleriydi.Sadece bir kaç tane olumsuz mesajlar içeren resim gördüm ve biri gerçekten beni etkiledi.Çünkü bu umutsuz resimler genelde basit karalamalardı ama bu resim gerçekten yetenekli biri tarafından yapılmış gibi duruyordu.Bir binadan atlayan yüzü belli olmayan uzun bir adam vardı.Resmin altında da eğik ve güzel bir elyazısıyla ismini gördüm.Park Chanyeol...
İşte Chanyeol hayatıma bu resimle girdi.Bir intihar sahnesinin ustalıkla resmedildiği bir kağıt parçasıyla.

Kendimi resmin etkisinden kurtararak koridorda yavaşça ilerledim.İsmi defalarca zihnimde yankılandı.Belki onunla tanışabilirdim.Bu iyi olabilirdi çünkü yakın zamanda intihar etmeyi planladığı çok aşikardı ve bunu bile bile o resmi niye astıklarını bilemiyordum.Onu engellemeliydim eğer hala intihar etmediyse ya da ölmediyse.

Sola döndüm ve buzlu camı olan ahşap kapının önüne geldim.Kapıyı tıklattım ve tatlı bir sesle onay gelince içeri girdim.

Kapının tam karşısında ve odanın ortasına konumlandırılmış masayı gördüm.Masanın arkasında kalan deri koltukta oturan kadına baktım.Göz göze geldiğimizde biraz ürkmüştüm.

"Ben Byun Baekhyun."dedim, kadının önünde hafifçe eğildim.
Tekrar göz göze geldiğimizde ayağa kalktı ve yanıma geldi.Benden beş santim daha uzundu
ve bir de topuklu giydiği için kafamı kaldırarak bakıyordum ona.Kemikli elini bana uzatırken gerçekten hastalık derecesinde zayıf olduğunu gördüm.Terzi kendi söküğünü dikemiyor işte.

"Ben Han Minji.Başhekim."dedi.Heyecan yapmıştım.Gülümsedim ve elini sıktım.

"Memnun oldum,efendim." dedim elimi yavaşça çekerken.

"Ben de Baekhyun.Kayıt işlerin tamamlandı ve şu anlaşmayıda imzaladığında bizim hastanemizin çalışanı oluyorsun."Masanın önüne geri döndü ve dosyaların altında kalan mavi dosyayı çıkardı.Beni masanın önündeki deri sandalyelere oturturken dosyada imzalamam gereken yerleri gösteriyordu.Ama kalem bitmişti.Bayan Minji hala resmi evrak için uygun kalem ararken odayı inceledim.