☄️☄️hard feelings ||baekyeol||☄️☄️

-15-

Solgun bembeyaz teni,morarmaya yakın renksiz kuru dudakları,sağ yanağındaki yedi dikişli yara izi,vücudunun her yerindeki kocaman yara izleri,kırık kırpık kirpikleri,çoktan dökülmüş saçları ile ceset gibi soğuk halde yatan Chanyeol'un görüntüsü bu gece bana eziyet ediyor,bedenimi ayaklarımın ucundaki balkon demirlerinden atmış gibi bir hisse sürüklüyordu.Onu defalarca böyle görmüştüm halbuki,kabul etmek istemesem bile durumun bu olacağını her zaman biliyordum ve en acı yanı da bunu asla kabullenememiş olmamdı.İyileşeceğine her zaman inanmıştım.Tedavisinin iyiye gittiğini defalarca hayal etmiştim,kemoterapinin ve ilaç tedavisinin iyiye gittiğini defalarca gözümün önüne getirmiştim.Hayallerimde defalarca ona yer vermiştim.Hastaneden çıkmak için gün sayacağımız günleri,saçları kafasında diken diken uzamaya başladığı o günü,hiçbir ilaç içmek zorunda kalmayacağı o günleri,
tekrar denize gideceğimiz o günleri defalarca hayal etmiştim.Çünkü umut etmek peşinden hayalleri getirir.

Fakat ben hikayeme başlayıp o hastaneye geldiğim üç ay önceki o gün kendimi öyle bir kapamıştım ki tüm olumsuz şeylere öyle inanmıştım ki her şeyin iyiye gideceğine düzeleceğine şimdi inandığım ne varsa tuğla tuğla kafama geçiyordu.Umut etmek benim gibi aykırı,sevilmeyen,tuhaf ve çoğunun da ucube diyebileceği bir kişi için çok fazlaydı.Hele de benim için sevmek,sevilmek bir ayıp,bir günah olarak görülürken...Ne kadar aptalmışım benim de bir gün sevdiğim insanla mutlu olabileceğime inanırken...O kadar uyarmalarına rağmen de dinlememişim kimseyi...Resmen haketmişim yaşadığım her şeyi...İşte bunu bilmek de bu gece biraz acıtıyor,gece bitmeyecekmiş gibi hem de ama biliyorum ki sabah olacak.Dünya beni dışladığı o kusursuz döngüye devam edecek ve ben sabahı bu balkonumdan bir kolum, iki kaburgam kırık,vücudumun her yerinde morluklarla ve yaralarla izleyeceğim.Sadece içim değil paramparça olan,bedenim de alıyor payını bu devasa çirkin düzenin çarkından.

Aşk,bu çirkin devasa düzende insanın kemiklerini parçalıyor,gözünü morartıyor,insanı öldürüyor,bolca hayalini ve kalbini kırıyor yine de terkedip gitmiyor.Öylece oturuveriyor kırık kemiklerinin üzerine,bir çaresizliği ve kabullenivermişliği,merhem ediyor yaralarına.İnsana "olsun"dedirtiyor. Yüreğine,içine,aklına kabul ettiriyor zorla.Bunlar oldu ama diyorsun bir sürü teselli buluyorsun kendi kendine.Kabul ediyorsun.

O senden kilometrelerce uzağa gidiyor ve paramparça olduğun halde sesin çıkmıyor,kabulleniyorsun. Çocukluğumdan beri olan isyanlarım,kendimi savunuşlarım o kadar gereksiz boş geliyor ki neden diyorum kendime.Neden yirmi sekiz yıldır kabul ettirmeye çalışıyorsun kendini.Yirmi sekiz yıl yetmedi mi dünyayı anlaman,altı milyar insanı barındıran toplumda sana yer olmadığını anlaman için,kendini yaralayıp durman,seni batırdıkları o çamura çırpındıkça daha çok batman hiçbiri getirmedi mi aklını başına?Gidenler kalanlardan bir parça çalar giderlermiş,Chanyeol da benden beni almış da götürmüş,değil yirmi sekiz yıl bir asır geçse bile gelemem yine kendime.

"Yalan söyledin.Niye o adamın yaptırdığını söylemedin polislere?Haksız yere dayak yedin ve belki seni bulamasaydım dayak yemeye devam edecektin ve sen polislere hiçbir şey demedin."Kris balkonumdaki hasır tek kişilik koltuğa ince bir battaniyeyle oturmuş ve elinde bir bitki çayıyla benimle beraber oturuyor ve susuyordu.Kafasından geçenleri az çok biliyordum,ne hissettiğini de biliyordum.Ve onun da benim kadar yorgun olduğunu biliyordum.Karşısında başka bir adam için kemiklerim kırılmış halde uzanmamın onu rahatsız ettiğini biliyorum.Başka biri için karakterimden ödünler ve tavizler vermemi de istemiyordur muhtemelen.Bunlar önümde serili duran gerçekler fakat onun ne hissettiğini düşünemeyecek kadar yorgunum bu gece.Bu yüzden bu soruyu cevaplayamıyorum.Bir insan için gururumu,oluşturduğum karakterimi,benliğimi ayaklar altına almamın ne kadar iğrenç olduğunu bildiğim halde engel olamıyorum.Kris'in haklı olduğunu biliyorum.Davadan ya da daha uzun bir mahkeme sürecinden kaçınmadan beni iki adamıyla birlikte Kris bulana kadar döven Chanyeol'un babası Park Sungjin'i dava etmem gerekir.Ama yapamıyorum.Yüreğimde Chanyeol'a karşı olan sevgi ciğerlerime batan acıyı hafifletiyor,alçının içindeki koluma merhem oluyor.Anlatamam ki Kris'e bunu.Halbuki beni biraz da olsa anlayabileceğine inandığım insanlardan biri Kris.