Everybody admires the beauty of the afterglow. Sabi nga nila ito ang nagsisilbing patalandaan na pagkatapos ng nakakapagod na araw, bago sumapit ang dilim, mayroong kakaibang ganda sa kalangitan na dapat tingalain. It is like something that we look forward to. Isang napakagandang pagitan sa liwanag at dilim. Isang kagandahan pagkatapos ng araw at bago magpakita ang mga butuin.
Afterglow. Binubuo ng iba't-ibang kolorete na para bang nilikha tugma sa aking bawat emosyon. Minsan pinaghalong lila at kahel, bughaw at itim, o di kaya't puti at abo. Minsan nakakalito.
Sunsets are my favorites. The afterglow serves as my daily reminder that no matter how tiring my day was, ending are still indeed beautiful.
I used to admire the afterglow alone, not until I met someone who's like a human epitome of an afterglow. Tulad ng kulay na ipinapakita sa paglubog ng araw, siya ang naging kulay ko.
But now, with my eyes closed, as the afterglow reached my sight, I sighed on how she became my Saddest Afterglow.
Sa isang epitomya ng binatang filipino at sa isang babaeng gustong gawin lahat ng kasalanan sa mundo, susugal kaba?
I am Ivanovich Matthew Valleña-Supamacho, and this is my story.
--
(Supamacho series #2)
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
