The 43th Hunger Games (ned)

hoofdstuk 2

De flits duurde nog geen 5 seconden en toen hij weg was had ik meteen door dat er iets niet klopte. Ik stond heel voorzichtig op en keek goed om me heen. Maar er leek niks verandert te zijn. Ik zetten een paar passen naar voren. Niks. Nog een paar passen. Niks. Ik dacht dat de spel makers maar wat met ons zaten te dollen. Maar toen ik terug ging om mijn tas te pakken raakte mijn hand een blad van een plant en gilde ik het uit van de pijn. Het blad was gloeiend heet. Ik keek naar mijn hand en er liep een vuur rode streep overheen. Ik bukte om mijn tas te pakten en probeerde niks aan te raken. Ik liep voorzichtig naar een boom toe en hield mijn hand zo dicht mogelijk bij de stam. Ik voelde de warmte er vanaf stralen. Al het levende om me heen was gloeiend heet geworden.

De zon begon op te komen en ik besloot verder te gaan. Maar dat ging me allemaal veel te moeizaam. Ik moest op letten dat ik niks aan raakte en dat was moeilijker als ik dacht. Het was op sommige plekken zo dicht begroeid dat je niet alles kon ontwijken wat op je pad lag. Maar ik was hoe dan ook niet van plan om de vlakte op te gaan. Want dat is wat de spelmaker zou willen.

Ik begon te zweten in mijn jas. Ik trok hem uit en propte hem in mijn tas. Als dit zo door zou gaan ben ik zo uitgedroogd. Ik moest opzoek naar water. Ik liep zigzaggend door het bos en tot mijn opluchting vond ik een klein beekje. Ik dronk zoveel water als ik op kon en vulde mijn veld flessen. Ik stopte alles weer in mijn tas en ging snel weer verder.

Een vreselijke gil sneed door het bos. Ik bleef stokstijf staan. Het kanon ging af. De gil was heel dichtbij. Iets te dicht bij naar mijn zin. Ik luisterde of ik nog iets hoorde maar het bleef stil. Er verscheen een hovercraft op nog geen honderd meter bij me vandaan. Ik zag hoe de klauw tussen de bomen verdween en weer omhoog kwam met het lichaam van een jongen. Ik wist meteen wie het was. Brado uit district 5. Ik herkende hem aan zijn rode haar. Iets wat je niet vaak tegenkomt. Maar als hij had verloren in een gevecht betekende dat dat er nog iemand in de buurt was. Ik begon te rennen en vergat even dat alles om me heen gloeiend heet was. Een blad tegen mijn wang herinnerde me er weer aan. Ik hield mijn pas in maar bleef doorlopen.

Toen mijn benen begonnen te protesteren zocht ik een goede plek uit om wat te rusten. Ik haalde een stukje brood uit mijn tas en at het heel langzaam op. Ik spoelde het weg met een beetje water en voelde me weer fit genoeg om verder te gaan. Weer een kanon. Ik bleef een hele tijd staan maar ik zag geen hovercraft. Dat was een goed teken. Ik was al weer een heel stuk verder toen het begon te schemeren. Ik ging op zoek naar een slaap plek en vond een mooie platte steen. De steen was kool en ik ging er tevreden languit op liggen wachten tot het volkslied begon te spelen. Het duurde niet lang en toen het volkslied was aflopen verschenen de foto’s van Brado en het meisjes uit district 3. Weer 2 minder. Het totaal stond nu op 8. Nog 15 te gaan.