The 43th Hunger Games (ned)

Hoofdstuk 5

Ik keek voorbij de speer. Ik zag een jongen .District 4. Paulo was zijn naam. ‘District?’ vroeg hij. ‘8.’ Antwoorden ik. hij liet zijn speer een klein beetje zakken. ‘Vriend of vijand?’ ik wist niet wat ik moest zeggen. ik dacht snel na. Hij kwam uit district 4. Dat waren beroeps. Wacht eens even. Waarom zit hij dan niet bij die andere. Ik had er net helemaal niet over na gedacht. Maar in een normaal geval gaan 1,2 en 4 samen vanaf het begin. ‘Ben jij beroeps?’ vroeg ik ‘vriend of vijand?’ vroeg hij nog een keer. ‘Vriend.’ Hij liet zijn speer zakken. ‘Kom.’ Ik keek hem een beetje verbaast aan. ‘Ga je mee of niet?’ ik stond snel op en liep achter hem aan. Mijn nieuwsgierigheid won het van de angst. ik moest er achter komen of hij een beroeps was en waarom hij niet bij de andere zat. Ik volgde hem verder het bos in en na een tijdje kwamen we aan bij een klein kamp. Er zat iemand met de rug naar ons toe. ‘Lena ik heb iemand gevonden. Ze draaide zich om. Dit was het meisje uit 4. Nu zat ik tussen twee beroeps ‘District?’ vroeg ook zij. ‘District 8.’ ‘dan is het goed. Anders had ik je moeten vermoorden. Zei ze lachend. Ik wist niet of ik dit wel zo grappig vind maar ik lachten zenuwachtig terug. Paulo ging naast Lena zitten. ik twijfelde even maar ging er toen ook bij zitten. ‘Brood? Vroeg Lena en ze hiel een stukje brood voor mijn neus. Ik was te hongerig om het te weigeren. Dankbaar nam ik het aan. Ik keek een beetje rond door het kamp. Het was niet veel. Ze hadden een plek waar een vuurtje heeft gestaan. Het smeulde nog een beetje na en al de grond er omheen zag zwart. Er lagen twee slaapzakken naast elkaar en ze hadden een stapel met gevilde dieren huiden. Ik had in de vijf dagen dat ik hier zat nog geen dier gezien. Ik kon geen water ontdekken. Ik pakte mijn water fles uit mijn tas en gaf hem door. ‘Kijk aan jou hebben we tenminste wat?’ zei Paulo blij. Ik lachte naar hem. Ik had het gevoel dat ik hun wel kon vertrouwen. Voorlopig. ‘Meid daar moeten we wat aan doen.’ riep Lena opeens. Ik snap niet wat ze bedoelde en ze wees naar mijn schouder. Ik was de wond in mijn schouder helemaal vergeten. De adrenaline van het vluchten en mijn ontmoeting met twee andere beroeps heeft de pijn verdrongen. Hij begon ook meteen weer te steken toen ik het in de gaten had. Lena sprong op en liep naar de slaap zaken toen. Ze haalde haar tas onder een van de slaapzakken vandaan en begon er spullen uit te halen. Ze kwam weer terug met een bruin flesje en een verband. ‘Dit kan even pijn doen.’ Zei ze toen ze spul uit het bruinen fles over mijn wond goot. Ze had gelijk. Het branden en prikt en ik moest moeite doen om het niet uit te schreeuwen. Ze deed een verband om mijn schouder en ze tikte er een keer speel tegen aan. Dat deed meer zeer als ze had verwachten ze begon zich meteen te verontschuldigen. Ik zei dat het niks uit maakte. We zaten nu een tijdje zwijgen naast elkaar. maar de sfeer was ontspannen. Ik zocht een manier om er achter te komen hoe het zat met hun beroeps status en waarom ze de rest de rug hadden toe gekeerd. Ik kan me herinneren dat ze tijdens de trainingen wel samen hebben gezeten. Er zat niks anders op dan ze het gewoon te vragen. ‘Jullie zijn beroeps toch?’ vroeg ik. ‘Ja.’ Zei Lena. Dus jullie zijn getraind?’ ‘Ja.’ ‘Maar waarom zitten jullie dan niet bij de rest?’ ‘Hoe oud ben je?’ vroeg Paulo. Ik wist niet waar dat goed voor was maar gaf toch antwoord. ’15.’ ‘Denk eens terug hoe vaak heb je iemand uit district 4 zien winnen?’ Ik dacht na ik heb vaak zat iemand uit 1of 2 zien winnen. En een keer iemand uit 11 en ook een keer iemand uit 7. ‘Niemand.’ Nou daar heb je je antwoord.’ Ieder jaar was het hetzelfde liedje. Als de beroeps over waren werd district 4 als eerste vermoord. De enige die dat een keer heeft weten te overleven was mijn zus. En ze heeft daarna ook als laatste uit district 4 de spelen gewonnen.’ ‘Maar ik kan me geen winnaar uit district 4 herinneren.’ zei ik tegen Paulo. Het is ook heel lang gelden. Mijn zus is bijna twee keer zo oud als mij.’ Dat verklaarde het. Want ik schat Paulo en Lena allebei niet ouder als 16. ‘En we hebben ons voorgenomen om eerst de beroeps uit te roeien om het gevecht eerlijker te maken.’ Zei Lena. ‘Ja of je moet je bij de beroeps willen aansluiten et als dat meisje uit district 3.’ Ik keek ze vragend aan. ‘Op de tweede dag kwamen we het meisjes uit 3 tegen en hebben we haar mee op pad genomen. Maar toen we er achter kwamen dat ze zich bij de beroeps aan wilde sluiten hebben we haar moeten uitschakelen.’  Ik wist even niet waar ik moest kijken. ‘Jij wilt dat toch niet?’ vroeg Paulo dreigend. ‘nee juist het tegenover gestelde.’ Zei ik en vertel wat ik eerder op de dag had mee gemaakt. Toen ik uit verteld was gaf Paulo me een klap op mijn schouder. ‘Goed gedaan meid.’ Ik snapte niet dat ze blij waren dat ik weer iemand had vermoord. Maar ik deed net alsof ik er trots op was. ‘Dan hebben we nu alleen nog Minou en Juan. De echte beroeps en die jongen 6 en meid uit 9.’ ‘Die meid uit 9 kun je denk ik wel afschrijven.’ zei ik. Ik vertelde hoe ze er bij had gestaan. ‘Dat maakt niet uit.’ Zei Lena ze gaat er aan. Ik zei niks meer. Ik was een klein beetje van slag door de houding van mijn nieuwe bondgenoten. Maar het waren wel beroeps en we zaten wel in de arena. Het begon te scheemeren. Paulo en Lena gingen naar hun slaapzakken. Ik bleef zitten. ‘Ga je niet slapen? Vroeg Paulo. ‘Ik wacht op het volkslied.’ Antwoorden ik. Hij haalde zijn schouder op en ging in zijn slaapzak naast Lena liggen. Ik wou honderd procent zeker weten of Marcus en Millie dood waren. Of er geen fout was gemaakt. Maar toen het volks lied begon te spelen en de foto’s verschenen was het definitief. Eerst zag je Lize te zien. Toen Millie. Ze zat blijkbaar in district 7. En toen Marcus. De foto’s verdwenen en het werd weer donker. Ik stond op en ging naast Lena liggen. Ik sloot mijn ogen en kwam tot rust. Maar die werd ruw verstoord toen er een kanon af ging. En nog een en nog een. Paulo en Lena hadden het ook gehoord en zaten recht overeind.