The 43th Hunger Games (ned)

Hoofdstuk 9

Ik wilde meteen naar haar toe rennen maar Paco hield me tegen. ‘Je weet niet of er nog meer van die dingen zijn.’ Hij had misschien wel gelijk maar we konden haar daar niet zo laten liggen. Ik zag haar hand bewegen. Heel zwak en krampachtig. Ik trok me los van Paco maar ik was al te laat. Het kanon ging af en ze was dood. Net als Paulo ik wist bijna zeker dat hij in die berg insecten zat. Ik ging op de grond zitten en verborg mijn gezicht in mijn handen. Ik probeerde de tranen tegen te houden maar het had geen zin. Alles van de laatste dagen kwam er uit. Ik heb mensen zien dood gaan en heb er zelf ook 2 de dood in geholpen. Paco kwam naast me zitten en sloeg zijn arm om me heen. Hij probeerde me rustig te krijgen maar het had geen zin. Ik was helemaal de weg kwijt. Een hovercraft verscheen en nam het lichaam van Lena mee. Ik dacht aan haar familie. Die hebben haar net zien doodgaan. Hebben gehoopt dat ze zou winnen en weer terug kwam. Maar nu moeten ze verder zonder haar. Haar lichaam zal thuis aankomen en worden begraven. En de familie moet leven met het feit dat ze dood is voor het vermaak van mensen in het Capitol.

Het was al veel later op de dag toen ik weer helemaal tot mezelf was gekomen en alles zo goed mogelijk van me af had gezet. Paco was ondertussen op zoek gegaan naar iets bruikbaar maar had niks gevonden. Hij kwam weer naast me zitten. ‘Ik heb net in je tas gekeken, maar het enige wat er nog in zat was dit.’ En hij hield de rare verrekijker omhoog. ‘De insecten hebben een gat is je tas gebeten en al het andere is er uit gevallen denk ik.’ ik pakte de verenkijker aan en keek er doorheen. ‘He.’ riep ik ‘Wat is er?’ vroeg Paco. ‘Dit ding werkt niet. Ik zie alleen maar licht vlekken als ik er doorheen kijk.’ Ik gaf hem aan Paco en hij keek er ook doorheen. ‘Je hebt gelijk.’ Zei hij. ‘Maar ze zullen het niet zomaar in de arena hebben gelegd.’ Misschien had hij wel gelijk maar ik had nu geen zin om er over na te denken. Het eerste wat we nu moesten doen was eten zoeken. Maar aangezien we het bos niet in konden en de vlakte helemaal leeg was hadden we een probleem. ‘Ik denk dat we verder de vlakte op moeten.’ Zei Paco. ‘Maar dan zijn we een te makkelijk doel. En we hebben geen wapens meer want die zijn we vergeten in het kamp.’ ‘Maar het is of dat of verhongeren.’ Hij had gelijk. Als we hier bleven zitten schoten we ook niks op. het kanon ging af. Weer een minder. We bestede er verder geen aandacht aan en gingen op weg. De vlakte over. We liepen heel voorzicht in de hoop dat we niet op een val gingen staan net als Lena. Ik vond het dood eng en Paco volgens mij ook. We besloten al snel om weer te stopen en op zoek te gaan naar een oplossing. Ik pakte de verrekijker uit mijn zak en begon er wat me te spelen. Ik keek er doorheen en zag dat er een vlek heel dicht bij ons was. Ik kreeg een idee. Ik pakte een steentje dat naast me lag een gooide het naar de vlek toe. Het steentje raakte de grond, ik hoorde een klik en een mes schoot uit de grond. Paco keek me met grote ogen en ik zelf moest ook even bevatten wat ik net had gezien. ‘Daarvoor is hij dus!’ riep Paco blij. ‘Nu kunnen we veilig over de vlakte.’ Hij stond op en wilde meteen weer verder. ‘Wacht.’ Zei ik. ik keek even snel door de kijker en liep toen naar het mes dat nu in de grond stak. ‘Als we er onderweg een paar laten afgaan hebben we in iedere geval wat wapens.’ ‘Goed idee.’ Hij pakte wat steentjes van de grond en stopte die in zijn zak. ‘Ga jij maar voor op.’ ik het begin viel het aantal vallen wel mee. Maar na een uur open verschenen er steeds meer. We hadden al genoeg wapens verzameld maar we lieten de vallen toch afgaan om zo veilig mogelijk door te kunnen. De avond viel en we besloten te stoppen. We maakte de omgeving val vrij en gingen naast elkaar zitten. Het volkslied speelde en daarna verschenen de foto’s van Lena en Paulo. Het was dus echt Paulo in de berg met insecten. En ook de foto’ van de jongen uit 7 verscheen. De hemel werd donker er Paco ging op zijn rug liggen. ‘Nog 5 over.’ Zei hij. Ik ging naast hem liggen. Ik deed mijn ogen dicht en probeerde te slapen. Ik voelde dat Paco dicht tegen me aan kwam liggen. Ik vond het niet erg en zocht er verder niks achter. Het was ook wel een koude nacht en hij had ook geen jas meer. Maar wat er toen gebeurde had ik niet zien aan komen. Ik voelden dat hij omhoog kwam en hij legden zijn hand op mijn wang. Ik deed mijn ogen open en zijn gezicht was dicht bij dat van mij. Onze lippen raakten elkaar en hij zoende me. ik had nog nooit iemand gezoend en wist niet wat me overkwam. Maar het voelde zo heerlijk dat ik me er aan overgaf en ik zoende hem terug. Ik vergat alles om me heen. Niks deed er meer toe alleen wij tweeën. Hij trok zich terug en keek me aan. Ik had me nog nooit zo gelukkig gevoeld. ‘Ik wil dat jij wint.’ Zei hij ‘Nee ik ga er voor zorgen dat jij wint.’