The 43th Hunger Games (ned)

hoofdstuk 8

We sprongen meteen op. Nog een kanon. We hoorden verder niks dus het was niet in de buurt. Ik dacht aan Lena en Paulo. Ik rende naar het beest trok het zwaard uit zijn hoofd en rende terug in de richting van het kamp. Paco zat vlak achter me. ik stormde het kamp binnen en ze keken me allebei verbaast aan. Paco was nu ook  in het kamp. Paulo zag hem en sprong meteen op met zijn speer in zijn hand. Hij richtte de speer op Paco en keek hem dreigend aan. ‘Het is goed.’ Zei ik ‘Hij komt uit 9.’ ‘Nou en gisteren viel hij ons ook aan.’’Daar was een rede voor.’ Ik keek even naar Paco. Hij knikte. Ik vertelde het verhaal dat hij mij had verteld aan Paulo en Lena. ‘O dan.’ zei Paulo. Hij wist niet goed meer wat hij moest zeggen. ‘Maar ik dacht dat de kannonen voor jullie waren.’ Zei ik om snel van onderwerp te veranderen. ‘Nee wij laten ons niet zo snel pakken.’ Zei Lena. ‘Maar als ik Paco moet geloven denk ik dat Minou er achter zit.’ Daar had ze denk ik wel gelijk in.

De rest van de dag deden we niet veel. We rusten wat uit en zochten eten. En tegen de avond zaten we te wachten op het volkslied. Het werd stil en de foto’s verschenen. Eerst die van Juan toen Ardon en toen Marie. Ik zag dat Paco wegkeek. En als laatste verschenen de foto’s van het jongen en meisje uit district 12. De foto verdween en het werd donker. Nog 8 over.’ Zei Paco. ‘Het schiet al op.’ Niemand was daarna nog echt in de stemming om iets te doen en we gingen slapen. Ik bood Paco mijn slaapzak aan maar hij sloeg mijn aanbod af. Ik sliep vlug en droomde over Paco en het beest. Maar het was geen nachtmerrie. En ik vond het ook niet leuk dat ik wakker werd van een harde knal. Het was geen kanon en net als op de eerste dag werd ik verblind door een witte flits. Hij duurde deze keer langer en mijn ogen hadden ook langer nodig om weer scherp te stellen. Ik voelde iets op mijn wang. Ik ging er met mijn hand  naar toen en prikte mezelf. Ik veegde over mijn wang en keek naar mij hand. Ik gilde de longen uit mijn lijf. En zat een vies slijmerig insect op mijn hand. Met langen dunnen poten en een dik harig lijf. Ik schudden het paniekerig van mij hand. Toen besefte ik dat heel het bos was bezaaid met insecten. Grote, kleine, vliegende, kruipend. De rest had het nu ook in de gaten. ‘Rennen!’ riep Paco. Lena en Paulo wurmde zich uit hun slaapzak en gingen er vandoor wild om zich heen slaand op de insecten uit de buurt te houden. Ik kwam niet zo makkelijk uit mijn slaapzak omdat ik nog steeds in paniek was. Ik hing er al half uit toen een grote kever met een hoorn op zijn kop me in de gaten kreeg. Hij stormde op me af en ik kon hem nog net op tijd wegslaan met mijn tas die naast me stond. Ik was nu uit mijn slaapzak. Ik zag Paco staan met een enorme worm op zijn rug. Ik rende naar hem toe en sloeg de worm van hem af. Samen rende we verder. Overal om ons heen vlogen en kropen insecten. Iedere cm van het bos was bedekt. Ik hoopte vurig dat we richting de vlakte rende. Dan hadden we misschien nog een kans op overleven. Een schreeuw. Ik keek opzij en zag nog net een hand verdwijnen in een berg met insecten. Ik rende nu nog harder en probeerde niet aan de persoon te denken in de berg. De bomen werden minder en ik zag stukken van de vlakte. Een kanon ging af. Ik letten er niet op en rende door. Onder me hoorde in de insecten kraken die ik vertrapte. Ik was eindelijk op de vlakte. Hier ware geen insecten. Behalve die nog over mijn hele lichaam zaten. Ik schudden ze wild van me af en ze kropen weg in de richting van het bos. Ook Paco had het gered. Maar Lena zag ik nergens. Heel in de verte hoorde ik een gil. En lange gil aan een stuk door. Hij ging steeds harden en toen rende er iemand het bos uit. Het was Lena en ze zat helemaal onder de insecten. ‘Haal ze van me af!’ gilde ze hysterisch. Ik ging snel naar haar toen en sloeg alle insecten van haar af. Alle insecten waren weg maar ze bleef gillen. Ik schudden haar door elkaar. Ze was stil maar nog steeds in paniek. ‘Ik moet weg.’ zei ze ‘Nee we moeten hier blijven en wachten tot de insecten weg zijn. Dan kunnen we weer terug het bos in.’ ‘Ik ga niet terug!’ gilde ze. Ze rukte zich los en rende de vlakte op. Ik wou haar nog terug roepen maar dat zou geen zin meer hebben. Ze rende over de vlakte toen een mes vanuit het zand omhoog schoot en haar ik haar rug raakte.