DİLSİZ

1. Bölüm Tanışma

Selam arkadaşlar sonunda ben geldim💕💕

İyi okumalar❤️🦋❤️

#Yazar'ın Ağzından#

Genç kız önündeki bozuk oyuncağı çalıştırmak için uğraşıyordu. Çok sevdigi yetim bir çocuk oyuncağı kırmıştı ve tamir edilmesi için uzun süredir ağlıyordu fakat Işıl bir türlü tamir edememişti elindeki oyuncağı.

Sinirlenip elindeki oyuncağı tam havaya kaldırmış yere fırlatacekken, maaşından düşeceği aklına geldi ve hemen kendini sakinleştirip yavaşça oyuncağı yanındaki masaya bıraktı. Tek bir oyuncağın parası bile maaşından düşerse, büyük sıkıntıya girerdi. En ufak giden para onun ayı tamamlayamamasına sebep olurdu ve genç kız bunu hiç istemiyordu.

Neden?

Diye geçirdi içinden. Düşündüklerini dile dökmeyi o kadar isterdi ki... O kadar ses çıkartabilmeyi, karşısındakinin onu duyabilmesini o kadar isterdi ki... Doya doya gülmeyi, sesinin yankılanmasını, sevdiği insanların sesini duymasını o kadar isterdi ki...

Sevdiği insanlar?

Deniz.

Genç kızın tek arkadaşı Deniz'di. Çocukluğunu aynı yetimhanede geçirdiği, hala daha aynı yetimhanede çalıştığı tek hayat arkadaşıydı. On sekiz yaşlarına girdiklerinde birlikte büyüdükleri yetimhanede çalışmaya başladığı arkadaşıydı. Ona karşılıksız değer veren tek kişiydi.

Aslında ona canından daha çok değer veren biri daha vardı.

Ama genç kız bunu bilmiyordu!

Yanına gelen Merve ile gülümseyerek ona döndü. Merve, daha bebek yaşında buraya bırakılan bebeklerden sadece bir tanesiydi. Onun gibi onlarca bebek ailesi tarafından minicik masum bir bebekken bu yetimhaneye bırakılmıştı. Ne acı! Oysa ki bu çocukların hepsi, iyi birer aileyi hal ediyordu. Her biri mutlu ve huzurlu bir ev ve anne baba istiyordu fakat hiçbirinin bir ailesi yoktu. Onlar bir bütün olup birbirlerinin aileleri olmuşlardı.

"Işıl abla! Sevinç beni yere itti! Bak dizim kanıyor!" Dedi ve kısa ince parmağıyla dizindeki kırmızı kanı gösterip küçük küçük hıçkırıyordu. Sevinç bu yetimhanenin deli kızıydı. Ne zaman bir say olsa onun başının altından çıkmış olurdu. Her ne kadar tüm çocuklar Sevinç'i sevse de arada böyle tatsızlıklar çıkabiliyordu.

Işıl usulca başını salladı ve Merve'nin elinden tutarak Sevinç'in olduğu yere ilerlemeye başladı. Işıl konuşamadığı için yanında sürekli bir not defteri ve kalem taşırdı. Tabi tüm çocuklar okuma yazma bilmediği için küçük ve okuma bilmeyenlerle Deniz, okuma bilenlerle de Işıl uğraşıyordu. Merve ve Sevinç de okuma yazma bilenler arasındaydı ve bu yüzden Merve, Işıl'a danışmıştı.

Işıl ile Merve, Sevinç'in yanına vardılar. Sevinç ne olduğunu anlamış gibi hemen başını öne eğdi ve sarı ayakkabılarını incelemeye başladı. Yaklaşık yedi yaşında kadarlardı ama yaşlarından büyük davranıyorlardı. Büyümüş de küçülmüş gibileri adeta. Hepsi kendinden emindi.

Işıl arka cebinden not defterini ve ona sapladığı kalemi çıkardı e dizlerinin üzerine çöküp Sevinç'in elini tuttu. Sevinç de bir cesaret kırıntısıyla önce Işıl'ın yüzüne baktı ardından da saniyelik de olsa Merve'nin ağlayan gözlerine bakıp tekrar kafasını öne eğdi. Işıl uyanmış olduğunu anlayınca hafif tebessüm edip elindeki orta büyüklükteki not defterine yazı yazmaya başladı. Hemen ardından da yazıları Sevinç'e gösterdi.

^Sevinç, neden böyle bir şey yaptin ablacığım? Bak gördün mü arkadaşının dizi kanıyor.^

"Ya Işıl abla o da benim pastel boyalarımı aldı ve hepsini teker teker ortasından kırdı. Bence az bile yaptım." Dedi ve Merve'ye kötü kötü bakmaya başladı. Merve de bunun bilinmesini istemediğini belli ederek yüzünü öne eğdi. Işıl kafasını sallayıp önündeki not defterine bir şeyler yazıp bu sefer Merve'ye gösterdi.