HERSEYE RAĞMEN EVET

1.BÖLÜM

Öncelikle bu hikayeyi yazmamdaki sebep çocuklarım için güzel bir anı bırakabilmek bu hikaye tamamem bana aittir. ilk kitabım olduğu için heyecanlı ve hevesliyim aslında bu sebepten dolayı beğenileriniz elestirileriniz her ne olursa iletirseniz sevinirim ;)

  Ben sıradan bir şehirde sıradan bir ailenin ikinci çocuğuyum yaptığımız sapanlarla cam kırar, bisiklet tekerlerini sopa ile sürer, saklambaçta çay içtin denilmesini bekler her anın tadını çıkartırdım.Dünya benim gözümde hep dönsede ben herşey aynı kalacak diye düşünürdüm.Bir yaz sabahıydı sene 2002 daha 14 yaşımdaydım babam bugün köye gidelim dediğinde ne bahane ettimse gitmemek için ise yaramadı toparlanıp çıktık köye vardığımızda dedemlerin bahçesindeki meyve ağaçları beni bekliyordu elma,armut,ayva,erik,üzüm derken sokaktaki çocuk sesleri dikkatimi çekmiş olacak bir bakmak istedim karşımda minyon cılız kırmızı kadife üstü olan aksanı farklı bir kız  duruyordu yanında kendinden daha küçük birde oğlan kim oldukları öğrenmek için kerpiç duvardan atladım merhaba dedim ("türkçe söylentisini yazayim") hay dedi ben ilk önce cümle yarim kaldı sanmistim hay aksi yada haydi be diyecekmiş gibi! bende katılabilirmiyim dedim ya! dedi bizim buralarda ya hayır demek arkamı döndüm tam gidecektim top oynayalım mi dedi küstah bir ifadeyle, dönüp kibirli bir ses tonuyla kimsin sen diye sordum işte o an nedendir bilmem ismi dilimde dua gönlümde zikir olmuştu.Nereye baksam kiminle konuşsam heryer, herşey Zeynep'ti benim için.
Oğlan kardeşini dedemlerin gübre attığı el arabasına koyup gezdiriyor yanıma da onu alıp vakit geçiriyorduk benden 3 yaş ufak olmasına rağmen ben onunla olan her animi hafızama kazıyordum sanki gündüzleri yetmiyor geceleride zihnimi mesaiye bırakıyordum öğrenmiştim döneceklerdi geri Almanya'ya izin için gelmişler buraya babamlar in varlığını çoktan unutmuştum muhtemelen onlardada bunu istiyorlardı ki beni dedemlerin yanında bırakıp dönmüşler günlerin nasıl hızla akıp gittiğini anlayamıyorum sayılı gün göz açıp kapatana kadar gelir dedikleri bu olsa gerekti oysa ben gözlerimi aç kapat yapmamaya çokta dikkat etmiştim çocuk akliyla.Bir sabah uyandığımda aşinalık kazandığım o ses yoktu sokakta kimse o ismide söylemiyordu hemen evlerine koştum kapıyı çaldiğimdaki o koca sessizlik içimde o ana kadar hissetmediğim bir burukluk yaşattı bana oturdum belki gelir diye oradaki bir taşa akşam üstü ninem geldi beni göremeyince meraklanmış burada olduğumu diğer çocuklar söylemiş onlar gitti artık gel diyordu bana...