Forbidden love - Julex (compleet)

Nooit

"Jules, wat vreselijk." Hoort hij Alex achter hem zeggen. Jules geeft Alex een snelle glimlach en gaat dan van het podium af. Als hij van het podium af is, wilt hij naar zijn moeder gaan. Onderweg word hij steeds gestopt door leerlingen die zeiden dat ze zijn verhaal mooi vonden. Dat ze het erg vinden wat er gebeurd is en nog meer van dat soort dingen. Jules knikt enkel vriendelijk naar iedereen die iets tegen hem zei. Tot hij tegen over zijn moeder stond. "Mam?"

----------------------

"Je vertelde mij dat je vriend was omgekomen in een ongeluk." Zegt zijn moeder, voorzichtig. Jules knikt. "Sorry. Ik wist niet hoe je zou reageren als ik je dit verhaal vertelde. Het enige wat je altijd kon zeggen was dat dit een 'fase' was. Mam, geloof me alsjeblieft. Dit is wie ik ben en wie ik altijd zal zijn." Legt Jules uit. Zijn moeder knikt. Als ze haar zoon in zijn ogen aankijkt, ziet Jules dat ze tranen in haar ogen heeft.

"Mam?" Vraagt Jules. "Jules, waag het niet om ooit weg te gaan!" Roept zijn moeder plots. "Mam, mam geen zorgen." Zegt Jules snel. Hij pakt zijn moeder vast in een knuffel. "Ik zal nooit zelfmoord plegen. Ik blijf leven. Voor jou. Voor mij, maar vooral voor mijn beste vriend. Ik heb hem niet voor niets beloofd dat ik wat van m'n leven zal maken." Legt Jules uit, terwijl hij terug denkt aan het laatste gesprek met zijn beste vriend.

Flashback

"Gast, weet je zeker dat alles oké is?" Vraagt Jules bezorgd. Zijn beste vriend knikt. Hij is net bij Jules aangekomen, helemaal onder het bloed. Net in elkaar geslagen door een paar rotzakken. Jules is opgelucht dat zijn moeder niet thuis is, maar hij maakt zich zorgen om zijn vriend. "Je moet jezelf na laten kijken. Gewoon voor de zekerheid." Vertelt Jules, terwijl hij zijn vriend spullen geeft om zijn gezicht schoon te maken. "Ik ben oké, echt." Antwoord hij. "Jules?" Vraagt hij dan. Jules kijkt hem vragend aan. "Je moet me iets beloven." Zegt hij. "Wat?" Wil Jules weten. "Beloof me dat je iets van je leven zult maken. Beloof me dat je nooit zal vergeten dat ik je beste vriend was." Vertelt hij. Jules knikt. "Dude, je bent mijn beste vriend. Dat zul je altijd zijn." Vertelt Jules. "En ik beloof dat ik iets van mijn leven zal maken. Dat gaan we samen doen." Jules geeft zijn vriend een knuffel. Zodra ze loslaten, geeft zijn vriend Jules een glimlach. Dan gaat hij weg. Alleen wist Jules nog niet dat hij nooit meer terug zal komen.

Einde flashback.

Zijn moeder houdt haar zoon stevig vast. "Het spijt mij zo erg." Fluistert ze zacht. "Het is oké, mam. Ik ben allang blij dat je eindelijk de waarheid ziet." Vertelt Jules. "Waarom neem je Alex binnenkort niet mee, hm? Dan blijft hij eten." Stelt zijn moeder voor, zodra ze hem los laat. "Weet je dat zeker?" Vraagt Jules. Zijn moeder knikt. "Ik ben je wel wat verschuldigd. Vanaf vandaag gaan we alles anders doen." Vertelt zijn moeder. "Dank je wel, mam." Zegt Jules, terwijl hij zijn moeder gauw nog een knuffel geeft.

"Jongens, mag ik nog even jullie aandacht!" Roept Mila, zodra ze weer klaar is met zingen. "Ik wil jullie hartelijk bedanken voor het komen vandaag. Hopelijk zien jullie nu in wat pesten met iemand kan doen. Ik kan jullie verzekeren dat als ik iemand zie pesten, diegene voorlopig nog niet jarig is. Wij zijn misschien klaar met zingen, maar het feest is nog niet afgelopen! Blijf allemaal nog gezellig hangen en dans verder op de muziek van de DJ!" Roept Mila luidt, terwijl er een DJ het podium op komt lopen. "Nogmaals bedankt!" Roept Mila luidt.

Als de Ghost Rockers van het podium af zijn, na een lang en geweldig applaus, gaat Alex gelijk door naar Jules. "Jules?" Vraagt Alex. Jules draait zich om naar Alex. "Ik laat jullie even." Horen ze Jules zijn moeder zeggen, terwijl ze weg loopt. "Ik wist dat niet." Zegt Alex. "Klopt. Ik praat er liever niet over, maar vandaag maakte ik graag een uitzondering." Legt Jules uit. Alex knikt. Dan pakt hij Jules vast in een knuffel.

"Je was dapper." Zegt Alex. "Ik zei toch dat het goed zou komen." Antwoord Jules. Alex laat Jules los, en drukt zijn lippen op die van hem. "Ik ben zo dol op jou." Zegt hij dan. Jules begint te lachen. "Gelukkig maar. Voorlopig ben je namelijk nog niet van me af, al zou je dat willen." Antwoord hij. "Nooit." Lacht Alex.