Nowe Jutro

Rozdział 22

Patrzyłam przez okno, podziwiając przedświąteczną krzątaninę. Czekałam w kawiarni Sweet Cafe na ojca. Przyznaję się, boję się, że to spotkanie okaże się totalną katastrofą, podobnie jak to poprzednie. Nie byłam pewna czy dobrze robię, dzwoniąc do niego i prosząc o to spotkanie. Słyszałam w jego głosie zaskoczenie, bo w końcu to ja go prosiłam o spotkanie, a nie jak do tej pory on. Stwierdziłam, że od początku do końca go wysłucham, a dopiero wtedy, powiem co o nim myślę.
- Venus - usłyszałam obok siebie jego szorstki głos, więc się odwróciłam. Jednak tym razem nie był sam. Przy jego boku stała wysoka, bardzo szczupła kobieta z burzą blond loków. Na sobie miała dopasowaną, niebieską sukienkę z dosyć dużym dekoltem. Makijaż był idealnie wykonany, a paznokcie w nienagannym stanie. Była pewnie z 15 lat młodsza od ojca. Rany, co za bydlak!
- Miło mi ciebie w końcu poznać. Tyle o tobie słyszałam - zrobiła krok w moją stronę. Mężczyzna obok wydawał się nieco niepewny i z całą pewnością był niespokojny. Nie odwzajemniłam jej idealnego uśmiechu. Mogłabym dać dobie rękę uciąć, że jest modelką. Jej styl, sposób uśmiechania się, poruszania i wyrafinowanie w jej głosie doskonale o tym świadczyły.
- To zabawne, bo ja o pani w ogóle - nie patrzyłam na nią, lecz na ojca. - I z tego co pamiętam, to z ojcem się umawiałam - zabrała zmieszana dłoń, której nie uścisnęłam i zajęła miejsce naprzeciwko mnie.
- Bianca bardzo chciała cię poznać - powiedział, jakby to miało cokolwiek wyjaśnić.
- Nieważne - przerwałam mu gestem ręki. - Zadzwoniłam, żeby dowiedzieć się wszystkiego od początku do końca.
- Co przez to rozumiesz? - spytał, zawieszając swoją czarną marynarkę na krześle. Przewróciłam zirytowana oczami i posłałam mu wymowne spojrzenie.
- Mam na myśli to, dlaczego nękałeś mnie telefonami - oboje wymienili między sobą spojrzenia, po czym mężczyzna westchnął dramatycznie.
- Chciałem ci wyjaśnić dlaczego was zostawiłem - wziął Biancę za rękę i lekko ją ścisnął. Nie odezwałam się, czekając na kontynuację jego monologu. - Zakochałem się - posłał uśmiech kobiecie, a ja miałam ochotę prychnąć, ale się powstrzymałam.
- Ta, 20 lat temu w mamie - no i nie wytrzymałam. Ojciec spojrzał na mnie karcąco, ale nie zrobiło to na mnie wrażenia.
- Z Biancą to jest co innego.
- Ona jest pewnie niewiele starsza ode mnie! - wyrzuciłam, wskazując na nią ręką. Chyba chciała coś powiedzieć, ale on jej to uniemożliwił.
- Venus, okaż Biance chociaż odrobinę szacunku - mruknął z ostrzegawczą nutką w głosie. - Dusiłem się z Isabelle, zrozum - prychnęłam i miałam ogromną ochotę stamtąd jak najszybciej wyjsć.
- To musiało być dla ciebie straszne, co? - zakpiłam. Kobieta siedziała cicho, ale miała ochotę się wtrącić, widziałam to. - A dlaczego to do mnie dzwonisz, a nie do mamy? - spytałam wyzywająco.
- Chciałem najpierw zobaczyć się z Amandą, ale Filip mi to uniemożliwił. No, a potem zderzyłem się z tobą. Wyrosłaś na piękną kobietę - co za idiota. Wiem, to mój ojciec i mimo wszystkiego, co nam zrobił, powinnam go obdarzyć chociaż w małym stopniu szacunkiem. Jednak ja tak nie potrafiłam. Nie zasłużył na nasz szacunek. - Nie kontaktowałem się z Isabelle, bo stwierdziłem, znaczy stwierdziliśmy, - spojrzał na chrząkającą znacząco kobietę - że zrobię to, jak tylko w spokoju wyjaśnię całą sytuację z tobą - to niewiarygodne, że mój ojciec jest taką skończoną świnią! - Wiedziałem, że nie powiesz mamie.
- Ostatnio mówiłeś, że była u ciebie Megan. Po co? - spytałam po naprawdę długiej ciszy.
- Żeby uzmysłowić mi jakim byłem idiotą i jak bardzo się to na was odbiło - westchnął i zaczesał włosy do tyłu.
- To było niemalże dwa lata temu i dopiero teraz się zjawisz? Masz tupet - prychnęłam, na co ojciec się cały spiął.
- Andre chciał dać ci trochę czasu - wtrąciła się Bianca spokojnym głosem.
- Nie z tobą rozmawiam - rzuciłam do niej, nie odrywając wzroku od postawy ojca. Chciałam zapamiętać jak najwięcej szczegółów, bo za niedługo stracimy kontakt już na zawsze, a przynajmniej taką miałam nadzieję.
- Pobieramy się i czy chcesz czy nie, masz odnosić się do niej z należytym szacunkiem - zagrzmiał srogo. Zerknęłam na dłonie kobiety i faktycznie, na palcu lśnił drogi pierścionek zaręczynowy.
- Gratuluję. Mam wam dać za to jakiś prezent czy jak? Posłuchaj mnie uważnie. Zniknij z naszego życia i zacznij sobie z Biancą. Żadnych dzieci z poprzedniego małżeństwa, żadnych problemów. Trzymaj się tylko od nas z daleka, zwłaszcza od mamy. Idą święta, wróćcie do Londynu, czy gdzie tam teraz mieszkacie...
- W Sydnej - wtrąciła się Bianca, przerywając moją wypowiedź. Zgromiłam ją wzrokiem i kontynuowałam - Właśnie, w Sydnej i spędźcie je tak, jak chcecie, a najlepiej zróbcie tak z resztą życia. Nie pozwolę ci skrzywdzić mamy ponownie. Właśnie tutaj, nasze drogi się rozchodzą. Życzę szczęścia na nowej drodze życia i w ogóle - skończyłam swoją przemowę i byłam z siebie niezmiernie dumna z beznamiętnego tonu, który tak bardzo starałam się z siebie wydobyć i nie dać po sobie poznać, że to jednak boli.
- Dlaczego nie chcesz mi wybaczyć? - spytał mężczyzna, patrząc na mnie bezradnie. Zaskoczyło mnie to pytanie, ale już po chwili odzyskałam rezon.
- A dlaczego miałabym to zrobić? Nie widziałam cię od prawie 3 lat, a ty oczekujesz, że ci tak po prostu wybaczę, kiedy zjawisz się tutaj nie wiadomo skąd? Sam mi wmawiałeś, że ten świat jest bezwzględny i nie mogę być naiwna - no proszę, jakie to musi być okropne uczucie być pokonanym swoją własną bronią. Od zawsze ojciec mi wmawiał, że to nie przemoc najbardziej boli, a odpowiednio dobrane słowa wbijane raz za razem w najczulszy punkt rozmówcy. To dzięki słowom osiąga się to, co się chce.
- Venus, proszę cię - zaczęła spokojnym głosem kobieta. - Twojemu tacie naprawdę bardzo zależy na tobie i na Amandzie.
- A co ty o tym możesz wiedzieć? Widzę cię po raz pierwszy w życiu - prychnęłam i odwróciłam od nich wzrok. Naprawdę mam już dosyć tej rozmowy.
- To prawda, ale wiem o was bardzo dużo.
- Cudownie... - westchnęłam, ale nie mogłam dokończyć, bo rozdzwonił się mój telefon. - Co jest Matt?
- Hej, księżniczko - usłyszałam jego zachrypnięty głos. Pewnie niedawno wstał, ale nie ma co się dziwić, było po 10 i to do tego w niedzielę. - Masz dzisiaj jakieś plany?
- Nie, ale w tej chwili muszę dokończyć pewną rzecz - spojrzałam na osoby przede mną, które szeptały o czymś zawzięcie.
- Wszystko w porządku?
- Tak, rozmawiam z ojcem - mruknęłam niechętnie i usłyszałam jak brunet wciąga powietrze. Tak bardzo chciałam, żeby teraz przy mnie był, ale zamiast mu to powiedzieć, mruknęłam tylko: - Spokojnie, poradzę sobie. Zadzwonię później, pa! - rozłączyłam się zanim cokolwiek zdążył powiedzieć. - Przepraszam was bardzo, ale muszę już iść. Było naprawdę bardzo miło, ale na tym chyba zakończymy zacieśnianie rodzinnych więzi - wstałam i zaczęłam się ubierać. Ojciec natychmiast się podniósł.
- Venus, poczekaj. Może zjesz z nami dzisiaj obiad? - nie mam zamiaru nigdzie z nimi iść.
- Mam już plany. Najlepiej będzie, jeżeli nasze kontakty wrócą do tych, sprzed naszego spotkania na parkingu - mężczyzna posłał mi błagalny wzrok.
- Naprawdę chcę to wszystko naprawić. Proszę, daj mi szansę. Poza tym, babcia chciałaby cię w końcu zobaczyć - prychnęłam i opatuliłam się szczelniej płaszczem. Charlotta Lewis była kobietą zimną i bez serca. Nigdy w swoim życiu nie usłyszałam od niej żadnego pieszczotliwego słowa w moją stronę. Była zgorzkniała i samotna od kiedy dziadek zostawił ją po tym, jak dowiedział się, że będzie ojcem. Zawsze wyprostowana jakby połknęła kij, a jej nienaganne maniery sprawiały, że roztaczała wokoło aurę tajemniczości i wyniosłości.
- Akurat - prychnęłam i dodałam: - Wesołych Świąt - zaszczyciłam ich ostatnim spojrzeniem i nie dając im dojść do słowa, wyszłam z kawiarni. Wzięłam parę głębokich wdechów i z zamkniętymi oczami odchyliłam głowę do tyłu. Ta chwila wytchnienia jednak nie trwała długo, bo zaraz usłyszałam dzwonek telefonu.
- Co jest? - spytałam, ruszając z miejsca.
- Gdzie ty jesteś? - usłyszałam głos mamy. Przedzierałam się przez tłum przechodniów i zaspy śnieżne.
- Um, postanowiłam się przejść - wymyśliłam pierwszą lepszą wymówkę, licząc po cichu, że ona przejdzie. Nie byłam na tyle głupia, żeby mówić o ojcu. Chociaż wiem, że powinnam. 
- O tej porze? - zdziwiła się kobieta, a ja usłyszałam w tle roześmiane głosy Amy i Tony'ego. Em i Miranda obudziły się przede mną i razem ze mną wyszły z domu.
- Tak, ale już wracam. Będę za jakieś pół godziny. Pa - szybko się rozłączyłam, nie dając jej dojść do głosu. Poczułam jak wyrzuty sumienia zagnieżdżają się gdzieś wewnątrz mnie i robią wszystko, żebym je zauważyła. Nie mogę powiedzieć mamie, bo nie mam pojęcia jak by zareagowała. Doskonale pamiętam noce, w których cicho płakała w sypialni. Rano, oczywiście, udawała, że wszystko jest w porządku, ale ja wiedziałam. Za każdym razem, gdy patrzyła na ojca, w jej oczach widniała miłość. Natomiast po rozwodzie, ta miłość została zastąpiona rozpaczą. Wiem, że nie było jej łatwo się podnieść, ale jestem z niej szalenie dumna, że dała radę. Starałam się ją wspierać jak tylko mogłam, a gdy odeszła Megan, to ona wspierała mnie. Od zawsze moglam powierzyć jej moje obawy i troski, a ona za każdym razem mnie słuchała i starała się za wszelką cenę mi pomóc. A co teraz robię? Ukrywam przed nią fakt, że jej były mąż jest w mieście, a ponadto nęka mnie telefonami i prosi o drugą szansę. Jestem naprawdę okropną córką. Próbowałam sobie wmawiać, że robię to dlatego, żeby ją chronić, ale prawda była taka, że starałam się chronić siebie.