Son Umut

-"Eylül?"

"..."

"Eylül Umut Çağlar?" dedi bir ses. İrkildim birden.

"-Ha? aa şey evet benim Ve Umut'u kullanmıyorum... Eylül."

"-Sınıfa yeni gelen öğrencimizsin yavrum." O an annemin attığı çığlık kulağımı tırmalamıştı. Okul...

Evet... bir özel lise kazandım .Annemin kendisi istedi diye hem de. Müdürün odasından çıktık.

-"Canım annem!!! Konservatuarin nesi var ya?!"

-"öncelikle küçük bayan , o ses tonunu düşür... Ve konservatuara GİT-Mİ-YOR-SUN UMUT!"

-Yaa of anne of!!"sesim titriyordu annem bana sinirlendigi zaman Umut der ve ben Umut ismimi hiç sevmem. Babam koymuş. Ve babam... Toprakta... Yani ben artik Umut denen şeyin olduğuna inanmadigimdan İsmimden nefret Ederim.

Eve geldik iceriden Teyzemin ciyak ciyak sesi geldi.

-"Aaaa siz mi geeeldiiinizzz?!?

Yok canim yok... Gelmedik.

-"Evet ablacım!"

Teyzem salona geldi.

Başliyoruz...

-"Aaa Eylül bu Kot pantolon ne kızım?"

-"Ne varmış pantolonum da "

-"En az 100 lira var bu!"

-"Ee?"

-"Kizim bi pantolona 100 lira verilir mi ? Ya Sema soyle su kizina ucuz seyler alsin kendine!"

Annem birsey soylemedi tabii !

Sanane ya sanane benim param salak kadin!

Simdi bu yasta nasil param var soyliyim. Yazin 3 ay Burgerking de çalistim. Hic para harcamadan biriktirdim.

Neyse size asil olayi kisa bir sekilde anlatayim;

Babam, koah hastaligindan ölmüş Ben 3 yasimdayken hem de. Annem hayatta sigara icen bir insanla konusmaz. Bu da benim Umut ismini kullanmadigim gibi bir takıntı. Teyzemde eve ben 12 yasimdayken gelmis. Lanet olsun o gune yaa. Ben Şarkici olmak istiyorum ama... Annem ve teyzem karsi cikiyorlar. Nefret ediyorum hayattan...